ตอนนี้เป็นเวลา ตี 4 นิด ๆ

เราตัดสินใจลุกขึ้นมาเขียนเรื่องนี้เพราะนอนต่อไม่หลับ

แต่สภาพโน้ตบุ๊คคือ ชาร์ตแบตไม่เข้า แป้นพิมพ์บางตัวกดไม่ติด และร้านซ่อมคอมเจ้าประจำปิดเพราะกรุงเทพล็อคดาวน์ ก็เรียกได้ว่าทุลักทุเลอยู่ ไม่รู้ว่าถ้าแบตหมดแล้วจากนี้จะทำไง

แต่ก็เอาเถอะ มาเข้าเรื่องของเราดีกว่า

เห็นจั่วหัวชื่อเรื่องมาแบบนี้ บางคนอาจจะคิดว่าเรามาเล่าเรื่องผีรึเปล่า?

ถ้าใช่ก็ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง แต่ไม่ถนัดแนวนั้น 555

เรื่องที่เราจะเล่ามันเริ่มมาจาก

ตอนนี้เรามาอยู่บ้านน้าได้เกือบอาทิตย์นึงแล้ว ด้วยเหตุผลอะไรหลาย ๆ อย่าง ทำให้เราตัดสินใจหอบเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า หนีความวุ่นวายจากเมืองกรุงมาอยู่ต่างจังหวัดแทน

แน่นอนว่าเราไม่ได้ตั้งใจจะไปเที่ยวไหน เพราะเราเป็นคนติดบ้านอยู่แล้ว ก็อยู่แต่ในบ้านตลอด แค่เหมือนมาเปลี่ยนที่นอน ตั้งแต่มาถึงก็เคยออกไปซื้อของใช้ที่ร้านใกล้บ้านครั้งเดียว

นอกนั้นเราก็เอาแต่กินกับนอนแล้วก็เล่นเกม วนไปแบบนี้ทุกวันเป็นหลัก

ก่อนจะเข้าเรื่อง ต้องขออธิบายสภาพความเป็นอยู่ของเราก่อน

เรามาอยู่บ้านน้า น้าก็ยกห้องนอนของตัวเองให้เรานอน ส่วนน้าก็นอนห้องส่วนกลาง

ให้นึกภาพว่ามีห้องใหญ่ ๆ 1 ห้อง เปิดประตูออกมาจะเป็นพื้นที่ส่วนกลาง แล้วมีห้องนอนย่อย 3 ห้อง กับห้องน้ำ 1 ห้อง

ซึ่งตอนนี้เราทำการยึดมา 1 ห้อง อีก 2 ห้องก็เป็นห้องของลูกพี่ลูกน้องเรา พอน้ายกห้องให้เรา น้าก็เลยมานอนพื้นในห้องพื้นที่ส่วนกลาง (ซึ่งทำให้เรารู้สึกผิดมาตลอด มุแง)

และเรื่องที่เราจะมาเล่าก็เริ่มต้นจากตรงนี้...

เมื่อกี้ตอนประมาณ ตี 3 กว่า ๆ เรารู้สึกตัวตื่นเพราะหนาว เลยลุกมาปิดแอร์และเดินไปเข้าห้องน้ำ

ด้วยความอึน ๆ มึน ๆ ของคนพึ่งตื่น เราก็สะดุดสายพัดลมเกือบหน้าคว่ำไปรอบนึง พอเปิดประตูห้องนอนออกมาเจอน้านอนอยู่ เราก็สะดุดขาน้าไปอีกรอบนึง 555 (เราไม่ได้ใส่แว่นและไม่ได้เปิดไฟ)

พอเข้าห้องน้ำเสร็จ เราก็เห็นน้านอนอยู่ที่พื้น ด้วยความรู้สึกผิดที่กัดกินในใจ เราเลยไปเอาหมอนกับผ้าห่มมานอนเป็นเพื่อนน้าข้างนอก

และกลางคืนไม่(ได้)เงียบก็เริ่มต้นขึ้น

ปกติแล้วคนรอบตัวเรา หรือคนที่ทำงานกับเราจะรู้ว่าเราเป็นพวกชอบทำอะไรตอนกลางคืน เรียกง่าย ๆ ก็คือ เราจะนอนตอนกลางวัน แล้วตื่นมาใช้ชีวิตตอนกลางคืนแทน เช่น ดูคลิปเรียนย้อนหลัง ทำการบ้าน อ่านหนังสือ รวมไปถึงดูซีรีส์และอนิเมะต่าง ๆ เราจะนอนประมาณ ตี 2 และตื่นบ่าย ๆ เป็นส่วนมาก

เหตุผลที่เรามักจะบอกทุกคนคือ เราชอบใช้ชีวิตแบบนี้ เพราะตอนกลางคืนมันเงียบ ไม่ค่อยมีเสียงรบกวน อากาศก็เย็นสบาย ทำให้เรารู้สึกมีสมาธิมากกว่า เวลาทำงานก็จะลื่นไหลมากกว่า

และนั่นคือสิ่งที่คนทั่วไปรู้เกี่ยวกับเรา

แต่สิ่งที่คนทั่วไปไม่ค่อยรู้ (เพราะเราไม่เคยบอก) คือ เราเป็นคนที่มีประสาทสัมผัสไวกว่าคนอื่นนิดหน่อย
ซึ่งมันไม่ใช่สัมผัสที่ 6 อะไรแบบนั้นนะ ก็สัมผัสทั่วไปนี่แหละ แต่เราจะมีไว ๆ 3 อย่าง คือ เสียง กลิ่น รสชาติ

อธิบายเพิ่มเติม เรามักจะได้ยินเสียงเบา ๆ ก่อนคนอื่น ทำให้เราเป็นคนรู้สึกตัวตื่นง่าย ถ้ามีเสียงอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ ประกอบกับไม่ได้เหนื่อยจนหลับลึก 

บ่อยครั้งที่เราจะได้กลิ่นจาง ๆ ในอากาศที่คนอื่นไม่ได้กลิ่น เวลาแม่ทำข้าวทิ้งไว้ให้บนโต๊ะ เราก็สามารถดมดูก่อนได้ว่ามันเสียรึเปล่า เริ่มส่งกลิ่นไม่ดีรึเปล่า แบบถ้ากลิ่นผิดไปนิดเดียวเราก็จะรู้เลย

สุดท้ายคือเราชอบกินแต่อาหารที่แม่ทำให้ เพราะแม่จะปรุงน้อยมาก ถ้ากินข้าวนอกบ้านเราจะไม่ปรุงเลย เพราะเรารู้สึกว่ามันเค็มอยู่แล้ว

คร่าว ๆ ก็ประมาณนี้

กลับเข้าเรื่องหลักของเราต่อ

ทีนี้ พอเราเอาหมอนกับผ้าห่มมานอนข้างน้า เราก็เตรียมหลับ ตอนนั้นยังง่วงมาก ๆ อยู่

แต่พอเราหลับตา เสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงน้ากรนเบา ๆ

เราก็โอเค สบายใจละว่าเราไม่ได้ทำให้น้าตื่น 

เราก็ตั้งสติใหม่ เตรียมนอน

แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ เราเริ่มได้ยินเสียงพัดลมที่น้าเปิดไว้แบบส่ายกำลังเป่าถุงพลาสติกที่แขวนอยู่ที่ลูกบิดประตูห้องนอน

ตามมาด้วยเสียงกุกกักของอะไรซักอย่างที่เราจับที่มาของเสียงไม่ได้ รู้แค่มันดังเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอ เราเลยเปิดโคมไฟเล็ก ๆ มาส่องหาแต่ก็ไม่เจอที่มาของเสียง

เราพยายามนอนต่ออยู่พักนึง แต่เสียงพวกนี้กวนเราจนนอนไม่หลับ (ไม่เกี่ยวกับเสียงน้ากรนนะ เพราะน้ากรนแปปเดียว)

เราเลยขอโทษน้าในใจแล้วลากหมอนกับผ้าห่มกลับเข้าห้อง คลานขึ้นเตียง ปิดโคมไฟ หลับตา แล้วเตรียมนอนต่อ

แต่ก็สายไปแล้ว ร่างกายเราตื่นในระดับนึง ประสาทสัมผัสเริ่มทำงาน

เราได้ยินเสียงเหมือนมีหินหรืออะไรเล็ก ๆ มากระแทกหน้าต่างข้างเตียงนอนตลอด
เราได้ยินเสียงหมาเห่าหลายครั้ง

จนในที่สุดเราก็ยอมแพ้ในการนอน ลุกขึ้นมาเปิดโน้ตบุ๊ค และเริ่มเขียนเรื่องนี้

ถ้าถามว่าเราได้อะไรจากเรื่องนี้

คำตอบคือ นี่เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกว่า “กลางคืนไม่ได้เงียบ” จากเสียงรบกวนภายนอกที่ไม่ใช่เสียงที่เราได้ยินจนชินทุกวันอย่างเสียงแอร์ เสียงพัดลม หรือเสียงความคิดต่าง ๆ มากมายที่พรั่งพรูเข้ามาในหัวเราตอนที่เราหลับตาเตรียมนอนก่อนจะผล็อยหลับไป

แต่น่าแปลกตรงที่ว่า ตั้งแต่เราลุกขึ้นมาเขียนเรื่องนี้ จนตอนนี้ตี 5 แล้ว เรากลับไม่ได้ยินเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านั้นอีกเลย

อาจจะเป็นเพราะเราได้ยินเสียงกดคีย์บอร์ดที่ดังกว่า อาจเป็นเพราะเรามีสมาธิมุ่งมั่นกับการเขียนมากกว่า

แต่มันก็ทำให้เรารู้ว่าเราชอบทำงานตอนกลางคืนจริง ๆ แหละ ถ้าเราไม่ง่วงอ่ะนะ 555

ป.ล.นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า บางทีตอนกลางคืนอาจไม่ได้เงียบอย่างที่เราคิด แค่เราไม่ได้ยินเสียงเล็ก ๆ ที่มันเกิดขึ้นเบา ๆ ต่างหาก