Pairing : พรานทมิฬxทารคา

AUมหาลัยซัก​อย่าง~

ยิ่งอยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่ ทุกการกระทำของคุณก็ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน..

บทสนทนาของเราก็ทำให้ผมรู้สึกประหม่า..

ตอนแรก ผมคิดว่าผมคงเข้ากับคนอื่นได้ยาก หรืออาจจะโลกส่วนตัวสูง

แต่เปล่าเลย มันเป็นเฉพาะกับคุณคนเดียว แค่ช่วงเวลาที่อยู่กับคุณ..

คิดได้อย่างนั้น..ผมเลยเริ่มพูดกับคุณน้อยลง…

แค่เห็นผมสีแดงๆของคุณที่หางตา ผมก็รู้สึกเครียดขึ้นมาแล้ว

บางทีก็รู้สึกแน่นจนหายใจลำบาก.. ไม่สบายตัวเอาเสียเลย…

คุณเดินลุยแดดมาแต่ไกล และ....

...คุณกำลังเดินตรงมาที่ผม

กลับดีกว่า..คุยด้วยแล้วก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีแน่ๆ

ผมเดินลัดมาทางตึกด้านหลัง เพราะไม่อยากเจอใครอีก

แค่เห็นเขาเดินตรงเข้ามาหา ผมก็หมดแรงจะพบปะใครแล้ว

รู้สึกเหมือนใช้พลังงานของทั้งวันไปจนหมด

..คนเราจะเกลียดขี้หน้ากันได้ขนาดนี้เลยเหรอ....ไม่เข้าใจ..

"เฮ้ย"

ความชาแล่นจากท้องน้อยขึ้นมาที่อก..

เสียเขาดังทุ้มอยู่ข้างหลังผม....ใช่มั้ย..

"มึงจะรีบเดินไปไหนนักหนา เมื่อกี้ก็เห็นกูไม่ใช่เหรอ"

ผมขมวดคิ้วมองหน้าเขาที่ดูอารมณ์เสีย

..อาจจะเพราะอากาศร้อน

...หรืออาจะเพราะผมทำตัวไม่ได้อย่างใจเขา..

"นี่มึงจะไม่คุยกับกูแล้วรึไง! อยู่ๆเป็นอะไรวะ! เป็นเดือนแล้วนะเว้ย!!"

เขาตะโกนใส่

ก็ไม่แปลก..กับผม.. เขาก็เป็นแบบนี้ทุกที..

โต้ตอบไปก็เท่านั้น....

ความรู้สึกเดิมๆมีแต่จะพวยพุ่งขึ้นมา

"มึงจะเอายังไง! นี่กูไปทำอะไรให้มึงไม่พอใจ!"

อย่างที่คิด...พอไม่ได้อย่างใจจนไม่รู้จะทำยังไงก็ใช้กำลัง...

ขยำคอเสื้อจนยับไปหมด..

ถ้าไม่ติดว่าผมตัวสูงกว่าก็คงดูน่ากลัวอยู่...

"คบกันมาสิบยี่สิบปีจะมาตัดเพื่อนกันด้วยเรื่องอะไรก็ไม่รู้แบบนี้เหรอวะ!!"

ใช่...ก็เพราะสิบยี่สิบปีไง นี่ก็ทนมามากพอแล้วนะ....

พอ....

พอ…

"..ตัด.."

"...กูตัดเพื่อนกับมึงเดี๋ยวนี้เลย..."

พอกันทีกับความเครียดทั้งหมดที่ต้องมานั่งทนทรมานอะไรกับแค่เรื่องว่ามันจะทำอะไร

จะพูดอะไร

จะคิดอะไร

จะมองแบบไหน

พอ..

พอที…

ผมตรงเข้าไปใช้ริมฝีปากประกบปิดความเป็นเพื่อนของเราไว้..

เหมือนมันจะตกใจ แต่ก็สายไปแล้ว

ตัวมันเอนเสียหลักล้มลง

ปากผมกับมันที่แนบกันอยู่เลยกระแทกกันจนปากแตกจากข้างในทั้งคู่

ผมผละออกมา ใช้นิ้วจับลิ้นตรงที่เลือดออก

มันลืมตามองผมแบบหวาดๆ ...นึกว่าจะโดนต่อย….แต่ก็ยัง..

ผมดึงคอเสื้อมันขึ้นมา หน้ามันแคลงใจ ขมวดคิ้ว หรี่ตา แต่ก็ยังไม่ด่า

ปากมันปิดเงียบกว่าทุกที...ทำไมกัน…

ผมเลยยื่นหน้าไปใกล้กว่าเดิม ใช้ลิ้นเปิดริมฝีปากมัน..

แล้วกวาดกลิ่นคาวเลือดจากข้างในมาจนหมด

ผมหยุดจูบ.. เพราะรู้สึกว่ามันคงเจ็บแผลข้างใน..

ทารคาช้อนตามองผมนิดๆก่อนจะเอาหน้าผากมาพิง นิ่งๆ.....

นิ่งจนผิดวิสัยมัน…

ปกติผมจะเป็นผู้ฟัง แต่ครั้งนี้คงต้องชิงพูดก่อน

"..เลิกเป็นเพื่อนแล้วได้มั้ยครับ"

-----------------------------------------

โชเน็นไปมั้ยคะ55555ที่เซ็ทไว้นี่คือพี่บากก็ไม่ได้รู้ตัวนะ แค่คิดว่าอยู่ด้วยแล้วรู้สึกไม่ดี กระวนกระวายใจจัง

สงสัยคบมานานจนเกลียดมันมั้งพอพี่รู้สึกว่าไม่ทนละโว้ยยยย เลยปล่อยสัญชาตญาณทำไปเลยละกัน

ก็ตกใจตัวเองนึกว่าจะต่อยเค้า ที่ไหนได้ อ้าว55555555ฟีลแบบ อ้าวเหรอ งี้นี่เอง

ตรงที่บอกว่า ถ้าไม่ติดว่าผมตัวสูงกว่าก็คงดูน่ากลัวอยู่คือพี่บากแกมองว่าทารคาแม่งน่ารัก ทั้งๆที่ทำท่าจะต่อยกันอยู่????//แย่จัง

ทำไมไม่ตัวสูงกว่านี้มันจะได้ดูน่ากลัว จะได้ไม่เอ็นดู คิดแล้วพี่ก็เครียด ทำหน้าเครียดใส่อีกใช่ มันต้องเป็นเรื่องความสูงแน่ๆถ้ามันสูงกว่านี้มันต้องไม่น่ารักซิ!!