วันนี้คุณกลับมาบ้านแล้ว...
หลังจากที่คุณหายไปจากผม 43วัน 18ชั่วโมง 22นาที...
คุณเปิดประตูเข้ามาแล้วก็เดินผ่านผมที่นั่งโซฟาตรงหน้าประตูไป โยนกระเป๋าลงพื้นแบบไม่ใยดี เดินไปรอบห้อง หยิบนั่น โยนนี่กับของที่เคยเป็นของคุณ โดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมดึงผมสีแดงๆของคุณไว้เส้นนึงตอนมันปลิวมาใกล้
คุณเปิดตู้เย็นด้วยมือใหญ่สีเขียวมรกตนั่นอย่างหัวเสีย พลางบอกว่าทำไมไม่มีอะไรกินเลย ทำไมผมไม่ซื้ออะไรไว้บ้าง เผื่อในวันที่คุณกลับมาแบบนี้
ผมทำอาหารให้คุณ รอจนคุณอารมณ์ดี แล้วลองถามคุณว่า กับคนรักคนใหม่เป็นยังไงบ้าง ถึงผมจะไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ผมก็อยากรู้จริงๆว่าถ้าเทียบกับผมแล้วเขาเป็นยังไง..
คุณยกขวดน้ำดื่มเข้าอึกใหญ่ น้ำหกออกจากขวดพลางหยดย้อยลงไปในคอเสื้อ คุณปล่อยมันไหลไปเรื่อยๆแต่ผมมองตามมันไป

คุณบอกว่าผมดีกว่า.. เอาใจใส่คุณมากกว่า เชื่อฟังมากกว่า
เวลาอยากมีเซ็กส์ผมก็ไม่ขัดใจ ไม่ว่าคุณจะอยากเป็นฝ่ายทำหรือเป็นฝ่ายโดนกระทำ
คุณโยนขวดน้ำทิ้งไป แล้วล้มตัวนอนลงบนโซฟายาว บุหรี่ถูกมือสีเขียวของคุณคว้าขึ้นมาจุดจากกระเป๋าหลัง ควันลอยคลุ้งอยู่รอบๆหน้าจนคุณต้องปัดมัน.. คุณสบตาผมที่กำลังมองคุณ พลางกระดิกนิ้วเรียกผมเข้าไปหา
ผมไม่ปฏิเสธหรอก เพราะผมรอคุณอยู่ตั้งนาน รออยู่นานหลายวัน…
ผมก้าวลงจากโซฟา เท้าผมแตะพื้นเหมือนล่องลอย คุณที่รอผมอยู่ ช่างเติมเต็มผม..

การหายตัวไปครั้งละนานๆ มันเป็นเรื่องปกติของคุณ บางทีก็วัน..สองวัน สองอาทิตย์.. บางทีนานจนเป็นเดือน แต่อยู่ๆวันนึง คุณก็จะกลับมาแบบวันนี้..
ผมรู้ว่ายังไงคุณก็รักผมที่สุด.. ผมดีที่สุด ในบรรดาคนรักของคุณ

คุณชอบใช้เขี้ยวขาวๆของคุณดุนไล้ไปตามคอสีม่วงของผม แล้วค่อยขบมันเบาๆ แต่ก็แรงพอจะเห็นว่ามันช้ำเป็นรอยเขี้ยว
จากผิวสีม่วง..กลายเป็นม่วงหม่นปนแดงเข้ม ผมชอบที่จะได้แนบชิดกับคุณ รบเร้าให้คุณฝากรอยไว้อีก พลางใช้ลิ้นไล้ไปตามใบหูของคุณที่มีลายขดเล็กๆนั่นแอบซ่อนอยู่
คุณจับผมพลิกให้หันหลัง ผมหันไปมอง.. คุณว่าคุณชอบสายตาพื้นดำของผมเวลาที่ผมจ้องคุณ
ผมก็เช่นกัน.. ผมชอบเวลาที่คุณใช้ความร้อนของคุณถูมันไปทั่วๆก่อน แล้วค่อยๆดันเข้ามาทีละนิด..ทีละนิด ให้ผมได้รู้สึกถึงตัวตน..
ยิ่งคุณรุนแรงมากเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกได้ชัดเจนว่าผมได้ครอบครองคุณมากเท่านั้น คุณขยับเข้ามาแล้วผมตอบรับ คุณขยับเข้ามาและผมตอดรัด อยากให้เป็นแบบนี้ไม่มีวันสิ้นสุด
คุณชอบเวลาที่ผมถึงห้วงที่ขาดอากาศ คุณบอกว่าผมดูรักคุณมากขึ้นในช่วงเวลานั้น..

หากผมสลบไปก่อนระหว่างที่เรามีเซ็กส์กัน ผมมักจะตื่นมาเจอคุณอยู่ข้างๆและกำลังเล่นเขาเล็กๆของผม คุณชอบที่จะไล้พวกมันผ่านไปถึงเส้นผมสีขาว พลางบอกว่าผมน่าจะลองไว้ผมยาวดูบ้าง ผมเลยบอกว่าถ้าคุณคอยเตือนบ่อยๆไม่ให้ตัด ผมคงได้ไว้ เพราะถ้าไม่มีคนบอกก็มักจะเผลอตัดตอนอากาศร้อนทุกที..





“ก๊อกๆ”

ผมผุดลุกขึ้นมา มองไปที่ประตูไม้เงาสีแดงนั่น กระเป๋าคุณที่วางที่พื้นไม่อยู่แล้ว..
เตียงอุ่นเฉพาะตรงที่ผมนอน คุณไปอีกแล้ว..
ช่วยไม่ได้ที่ผมจะต้องเดินมาเปิด คนที่จะมาที่นี่มีแค่ไม่กี่คน คุณ ผม และ...

“ขอโทษที่มากวนนะครับพี่บาก พี่มาที่นี่บ้างมั้ยครับ”



“ไม่... ไม่ได้มานานแล้ว”
มารตามองคนตรงหน้าที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ในห้องกว้างที่ไม่มีใคร ร่างสูงผิวสีม่วงที่ปกติก็ค่อนข้างผอมอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งผอมลงไปอีกจนน่าตกใจ

“ยังไม่เจอเหรอ..” ดวงตานิ่งเลื่อนลอยถามออกมา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป

“ยังครับ.. ไม่มีใครติดต่อมาเลย ถ้า...ถ้าพี่มาหาช่วยรั้งไว้ด้วยนะครับ
แล้วเดี๋ยวผมจะมาหาใหม่”

“อืม ได้…”

ร่างสูงใหญ่กำลังจะเดินจากไป แต่ก็ตัดสินใจหันกลับมา เขาใช้มือหนาใหญ่กำแขนเล็กๆนี่ไว้รอบได้ด้วยมือเดียว
“พี่บาก...พี่ได้กินข้าว….ได้นอนบ้างรึเปล่า”
น้ำเสียงร้อนรนเล็กๆที่ซ่อนความเป็นห่วงไว้ แต่ก็สังเกตุเห็นได้ไม่ยาก

บากตกใจนิดหน่อย เพราะปกติเขากับมารตาไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากนัก เรื่องแตะเนื้อต้องตัวนี่แทบไม่ต้องพูดถึง
“พี่โอเค.. ถ้ามีอะไรพี่จะติดต่อไปนะ”

ประตูปิดลง ร่างสูงสีม่วงยืนนิ่งอยู่หน้าประตู แขนเสื้อหล่นลงมาจนเปิดเห็นหัวไหล่ผอม
เขาลากเท้าเดินผ่านพรมสีครีมที่มีหยดน้ำตาลกลมๆแห้งกรัง

น้องชายคุณยังกระตือรือร้น แต่ว่า..ผมคงให้คุณไปไม่ได้
คุณเป็นของผม.. และผมเองก็เป็นของคุณเช่นกัน

โซฟายาวที่ไม่มีคุณ... ขวดน้ำที่คุณเคยดื่มแล้วทิ้งไว้แถวนั้น…
ร่างสูงเดินไปที่สวนเล็กๆที่ติดกับห้องนั่งเล่น เขาเปิดประตูกระจกแล้วลงไปนั่งบนพื้นหญ้าที่มีดินใหม่โดนขุดขึ้นมา
.
.
.
.
.
...คิดถึงคุณ...จนจะทนไม่ไหวแล้วครับ...

.
.
.
.
.
.



“ฉันจะมาที่นี่เป็นครั้งสุดท้าย..”
“........”

“....ไม่...”
“..นายจะมางี่เง่าทำไมป่านนี้ทมิฬ”
“ถ้าคุณไป มันจะจบลง...”

ทารคาหันมามองหน้าคู่สนทนาระหว่างกำลังเปิดประตูพร้อมกระเป๋าใบใหญ่บนไหล่
“งั้นก็ให้มันจบเถอะ” ยักษาทิ้งคำพูดไว้แล้วหันเดินออกไปอย่างไม่สนใจ
ทันใดก็โดนกระชากคอเสื้อจากด้านหลังโยนกลับเข้ามาในห้องอย่างแรงจนหงายหลังลงกระแทกกับพื้นห้อง กรอบรูปกับแจกันหล่นลงพร้อมกัน ชิ้นส่วนแตกกระจายกระเด็นไปทั่วห้อง บากหยิบเศษแจกันอันที่ใกล้มือขึ้นมากำแน่น มันไม่ได้แหลมยาวอย่างมีด แต่มันก็คมพอที่จะบาดมือของคนที่หยิบมันขึ้นมา

เขาขึ้นคร่อมคนรักผมแดงที่นอนหงายนิ่งเพราะกำลังมึนจากแรงกระแทก ทารคาสั่นหัวเล็กๆเพื่อให้ภาพตรงหน้าชัดขึ้นถึงมันจะยังไม่รวมร่างกันดีแต่ก็พอจะเข้าใจจากน้ำหนักบนตัวว่าเขากำลังโดนคร่อมทับอยู่
เศษเซรามิกในมือสีม่วงจ่อคอสีเขียวมรกต น้ำหนักมือปาดลึกจนเลือดข้นทะลัก ทารคาสำลักเลือดที่ออกจากคอจนสำรอก เขารีบยกมือใหญ่มาปิดปากแผล แต่เลือดทะลักออกมามากเกินกว่าจะหยุดมัน..

อารมณ์มากมาย..พวยพุ่ง..ปนเป สับสนไปทั่วร่าง ความรู้สึกของบากเหมือนโดนกระชากจนขาดทึ้ง..บิดปลิว ทิ้งไว้ในห้วงของความเงียบที่โกลาหล ร่างสีม่วงยกมือสองข้างปิดตาไว้แน่น เล็บแหลมจิกลงตรงกรอบตาพร้อมกับเศษกระเบื้องในมือที่บาดลงมาที่หน้าของเขาด้วย ไม่ใช่แค่เลือดแต่เป็นน้ำตาที่ออกมามากมาย..มากมาย

“คุณบอกว่าให้มันจบ.. คุณบอกให้มันจบ..จบ..จ..”
เสียงครือวนซ้ำเหมือนแผ่นเสียงที่ถูกปล่อยทิ้งให้ตกร่อง ทารคามองบากที่กำลังต่อสู้กับอารมณ์ หยดเลือดที่คาอยู่ที่เศษเซรามิก ใบพัดพัดลมที่หมุนอยู่บนเพดาน คนรักของเขาที่กำลังเสียใจ..และความรักของเราที่กำลังล้นทะลักออกจากแผลที่คอของเขา

เขา..กำลังได้รับความรัก…

เสียงเศษกระเบื้องหล่นลงกระทบพื้น ร่างสีม่วงฟุบตัวลงไปแนบกับใบหูของคนรัก เขาหายใจติดขัดขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับกำลังสำลักอากาศ
ที่นี่..ไม่ใช่ที่ของเขาที่จะหายใจ..

“..ค่อยๆ..”
ยักษากระซิบข้างใบหูสีม่วงที่ตอนนี้สั่นเกร็งไปทั้งตัว มันได้ผล เสียงหายใจเริ่มช้าลงตามจังหวะที่มันควรจะเป็น
ทารคาเอื้อมมือมาจับผมสีขาวตรงหน้า คราวนี้เป็นเขาเองที่เริ่มหายใจติดขัด ความรู้สึกเหมือนกำลังจะจมน้ำทั้งๆที่อยู่บนบก

.. เขารู้….ความเงียบ..กำลังจะมารับเขาไปในไม่ช้า
ไม่มีแม้แต่แรงโกรธหรือเคียดแค้น เขาคิดมานานแล้วว่าเมื่อไหร่วันแบบนี้จะเกิดขึ้น..
เป็นเขาเองที่ค่อยๆทำคนรักของตัวเองหล่นหายไประหว่างทางที่เราเดินทางมาด้วยกัน ความหวาดกลัว ความระแวงไม่ไว้ใจ มันก่อตัวขึ้นในหลืบเงียบ ทว่ารุนแรง และมันกัดกินคนรักของเขาอย่างไม่มีวันกลับ
ทางเดียวที่จะทำให้คนๆนี้กลับคืนมาเป็นทมิฬคนเดิมคือเขาต้องจากไป..ไปให้ไกล..

เขารวมเรี่ยวแรงเท่าที่มีขยำปอยผมสีขาวให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว
“..ฉันให้นาย.. ความรักของฉันจะมีให้นายคนเดียว..”
ทารคา..คุณอย่าโกหกผม..

“ฉันไปไม่นาน แล้วจะรีบกลับมา..”
คุณจะออกไปอีกกี่ครั้ง แล้วผมต้องรอคุณอีกนานเท่าไหร่ ..กี่ชั่วโมง กี่วัน.. กี่อาทิตย์..ถึงเป็นปีผมก็รอได้ ขอแค่คุณกลับมา

“นายรอชั้นที่นี่ไปก่อน ถ้าทนคิดถึงไม่ไหว…

...ค่อยมาหา…”


.
.
.
.
.
.
.
.


มือสีม่วงกำหญ้าและดินแน่นจนเศษดินเข้าไปในเล็บสีบานเย็นหม่น แดดส่องจ้ากับท้องฟ้าสีสดที่มีเมฆเป็นริ้วสวยงาม บากนั่งอยู่ในสวนเล็กๆที่แค่เปิดประตูกระจกจากห้องนั่งเล่นก็เจอมัน
คนที่สร้างบ้านหลังนี้คงอยากให้เจ้าของบ้านมีพื้นที่สีเขียวส่วนตัวบ้าง ถึงแม้ว่ามันจะเล็กแต่มันก็เป็นของคุณคนเดียว ไม่ต้องแชร์พื้นที่ที่ทำให้เราหายใจคล่องกับใคร
เขากวาดกองดินที่เพิ่งขุดใหม่ๆตรงหน้าออก แหวกมัน คุ้ยมัน ขุดมัน.. จนกว่าจะเจอคนรักของเขา..
เหงื่อไหลปนมากับน้ำตาที่ไม่มีความรู้สึก..


.
.
.
ประตูกระจกไม่ได้ปิด ลมที่เริ่มพัดแรงขึ้นตีเหล็กที่ชายผ้าม่านเข้ามากระแทกภายในห้องอย่างแรง จนแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะตกลงมาบนพรม น้ำหกกระเซ็นซึมเข้าเนื้อพรมอย่างช้าๆ
เสียงผ้าลากครูดไปตามพื้นห้อง ค่อยๆขยับไปทางประตูทีละนิด... ทีละนิด..
บากออกแรงทั้งหมดที่เขามีโอบอุ้ม..และพาออกไปด้วยกัน…






.
.
.
.

“ก๊อกๆ”


“พี่บาก…”


“พี่.. ผมเปิดเข้าไปนะ”
มารตาเปิดเข้ามาในห้องที่ไม่มีใคร ประตูกระจกตรงสุดห้องที่พาออกไปยังสวน เปิดทิ้งคาไว้ หลุมใหญ่กลางสวนที่ไม่มีที่มาที่ไป รอยเท้าเปื้อนดินกับรอยลากใหญ่เป็นทางยาว...รอยทั้งหมดมาบรรจบตรงจุดหน้าประตูที่มารตายืนอยู่
ดวงตาสีฟ้าใสมองไปรอบๆ ...ของใช้ประจำวัน ..ร่องรอย.. ของที่แตกหัก.. รายละเอียดทุกอย่าง มันร่ำร้องบอกความเป็นไปของเจ้าของมัน
ผิวที่แดงอยู่แล้วยังขึ้นสีได้อีก เมื่ออารมณ์ประทุมาถึงจุดที่มันบรรจบ ดวงตาสีฟ้าเริ่มมีสีแดงของอารมณ์เข้ามาครอบงำ..น้ำใสเริ่มคลอออกมาเมื่อเริ่มเข้าใจสถานการณ์...







..ผมจะไม่รอคุณ..

...ผมจะไปหาคุณแล้วครับ…

ขอบคุณภาพประกอบฟิคนี้จาก @Prai_Bell