บางทีก็คิด ว่าวันที่เราจะแยกทางหรือแยกย้ายกันไป มันจะเป็นวันแบบไหน

อากาศอาจจะดีมากหรือว่าฝนตกแบบพายุเข้า

แต่ที่แน่ๆ คือต้องเตรียมใจไว้แต่เนิ่นๆ เพราะมันอาจจะเป็นวันนี้  พรุ่งนี้ อาทิตย์หน้า หรือเป็นตอนที่เรากำลังนั่งกินข้าวด้วยกันตอนนี้ก็ได้

อย่างน้อยถ้าความรักมันจะมีบอกวันหมดอายุบ้างก็น่าจะดี จะได้ไม่ต้องนั่งลุ้นให้เจ็บปวดใจทุกวันแบบนี้

บากคิดไปเรื่อยๆ เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันระหว่างเคี้ยวข้าว เขาเหลือบตามองทารคาที่กำลังเอาช้อนตักแกงตรงหน้าใส่จาน

เสียงจากมือถือทารคาดังขึ้น ไม่ใช่เสียงเรียกเข้า แต่เป็นนาฬิกาปลุก

ตั้งเตือนตอนหกโมงครึ่ง?

บากมองมือถือทารคาสลับกับมองเจ้าของมือถือนั้นอย่างสงสัย

“ไปก่อนนะ ฝากจ่ายตังค์ด้วย”

ยังไม่ทันจะได้ถามอะไร เจ้าของผมแดงก็รีบลุกไปแบบไม่หันกลับมามอง

เลิกงานแล้ว แต่ยังกับมีนัดสำคัญยังไงยังงั้นเลยนะ...

เขาได้แต่นึกคำถามไว้ในใจ เพราะคนที่อยากถามเดินไปไกลแล้ว

บากเท้าคางเอียงคอ มองเงินค่าข้าวที่วางไว้ฝั่งตรงข้าม พลางเอาส้อมเขี่ยผักในจานตัวเองเล่น

ปกติเราทั้งคู่จะแบ่งกันจ่ายค่าข้าวไปคนละครั้งอยู่แล้ว หรือถ้าครั้งไหนใครไม่ได้พกเงินมา อีกฝ่ายก็จ่ายให้ก่อนได้ แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว ไม่แม้แต่จะถามว่าครั้งที่แล้วเป็นยังไง ถึงตาใคร

เวลาจะไปไหนก็เคยที่จะบอกกันก่อนเสมอ แต่เดี๋ยวนี้ทุกอย่างก็ดูเป็น “ธุระ” ไปหมด

ปลายนิ้วสีบานเย็นอมม่วงหยิบช้อนกลางคนแกงจืดตรงหน้า บากปล่อยช้อนให้จมลงไปในน้ำซุปจนมิดด้าม

...คงไม่จำเป็นอีกแล้วมั้ง…

------------------------------------------------

พระอาทิตย์ตกดินไปนานแล้ว ไม่มีเด็กคนไหนที่ยังอยู่ที่สนามเด็กเล่น มีแต่เสียงจั๊กจั่นที่ดังระงม จนบางทีเหมือนกับเป็นความเงียบ

บากนั่งโยกชิงช้าที่ดูไม่สมตัวเขาอยู่ตรงใต้เสาไฟ มือก็กำลังปัดป่ายอยู่กับแมวที่ตัก มันกำลังพยายามตะปบนิ้วยาวๆ ของเขา บากโยกนิ้วหลบ เจ้าแมวก็โยกไปตะปบตาม

ทำซ้ำๆ กันอยู่อย่างนี้จนเจ้าแมวจรเริ่มเชื่องกับเขา

ทารคาหยุดเท้าที่หน้าสนามเด็กเล่น เสียงทรายที่บี้กับส้นเท้าทำให้บากรู้สึกตัวของผู้มาเยือน

“ทำไมไม่รับสาย”

ยักษาผมแดงสาวเท้าเข้ามา พร้อมกับสะบัดข้อเท้าให้ทรายที่กระเด็นขึ้นมาหลุดออกไป

“อ่าว โทษที ปิดเสียงไว้” บากหยิบมือถืออกจากกระเป๋าแล้วก็เห็นมิสคอลอยู่ห้าสาย เจ้าแมวกระโดดหนีไปแล้ว เพราะคนที่มาใหม่ดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่

ทารคามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบากที่กำลังโยกชิงช้าน้อยๆ บากก้มหน้า ไม่ได้พูดอะไรกับเขาต่อ

“เป็นอะไร”

ทารคายกมือขึ้นมาลูบแก้มสีม่วงหม่น กำลังจะเลื่อนไปลูบผมสีขาวที่ดูนุ่มนั่น ก็โดนบากเอียงคอมาซบ จนต้องหยุดมือซะก่อน

“นิดหน่อย”

บากหลับตา ถอนหายใจเบาๆ เหมือนกับได้เจอที่พักผ่อน

ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะหลับตรงนี้ซะเลย หลับไปตลอด

“ช่วงนี้มันกำลังมีการเปลี่ยนแปลง” ทารคาลากมือออกมาจากไออุ่นนั่น แล้วหันหลังเดินไปอีกทาง

บากมองตาม แต่ซักพักก็ก้มหน้ามองตามแมวที่ยืนสุ่มมองอยู่ห่างๆ

“และมันจะแย่ลงอีก เราจะได้อยู่ด้วยกันน้อยลงไปอีก คงไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยเท่าแต่ก่อน”

… แมววิ่งหายไปแล้ว

บากจับโซ่ชิงช้าแน่นเหมือนมันจะหนีไปไหน แต่ก็ค่อยๆ คลายมือลงอย่างปลงใจ

“แต่ก็ไม่ลืมวันเกิดนายนะ”

บากเงยหน้ามอง เบิกตากว้าง เห็นเทียนเล่มเล็กๆ ที่สว่างเป็นจุดเพราะแรงลมเอื่อยๆ

เค้กโรลชิ้นเล็กที่คงซื้อจากมินิมาร์ทไม่ไกลนี้ แต่มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ

ทารคานั่งลงตรงหน้าบากที่นั่งชิงช้า

“สุขสันต์วันเกิด”

เขายิ้มจางๆ เหมือนรู้สึกผิดบางอย่าง

บากมองทารคาแล้วยิ้ม เขายื่นมือสีม่วงมาบิเค้กเป็นชิ้นเล็กพอดีคำแล้วเอาเข้าปาก และบิอีกชิ้นป้อนให้ทารคา บากหัวเราะขำพร้อมกับน้ำใสตรงหางตาเล็กๆ ที่ตัวเขาเองก็ไม่สังเกตุ

“ต่อไปจะลำบากมากกว่านี้ อะไรๆ หลายอย่างที่ชั้นทำกำลังเปลี่ยนไปและชั้นไม่รู้ว่ามันจะดีขึ้นตอนไหน” ทารคาเงยหน้าพูดกับอีกฝ่าย เหมือนจะเป็นการบอกเล่า แต่ก็เหมือนกับเป็นคำสารภาพ

บากนิ่งฟัง มองหน้าคนที่อยู่ด้วยกันมานานจนถึงตอนนี้ นี่คงเป็นวัน…..

“ต่อให้เป็นแบบนั้นนายจะยังอยู่กับชั้นมั้ย”

มันเหมือนมีแสงเล็กๆ เกิดขึ้นในใจ

ใช่ มันเหมือนกับเทียนเล่มเล็กที่โดนลมนั่น มันใกล้ดับ แต่ก็ยัง

เพราะคนตรงหน้าเอามือป้องมันไว้

บากเลื่อนตัวลงจากชิงช้า ลงมานั่งที่พื้นกับทารคา ให้ระดับสายตาอยู่ในระดับเดียวกัน เขาดึงเทียนเล่มเล็กออกพลางหยิบเค้กขึ้นมากัดจนเกือบหมดชิ้น

“อยู่ซิ”

บากมองเข้าไปในตาสีเดียวกับตน มือที่สีเขียวเข้มกว่าปกติเพราะแสงไฟที่ไม่ค่อยสว่างนักยื่นมาจับมือสีม่วงหม่นที่เปื้อนครีมแล้วเลียมันออกอย่างคิดถึง

“แล้วเค้กน่ะ ปีหน้าขอรสกาแฟนะ” พูดจบเขาก็เอาเค้กชิ้นสุดท้ายเข้าปากคนตรงหน้าไป

“ได้”

ทารคายิ้ม และแบ่งปันความหวานให้กับคนรักของเขา