เรื่องที่แย่ก็คือ งานเขียนเขาชะงักงันอย่างรุนแรงเขาเขียนไม่ได้แม้แต่งานที่ง่ายที่สุดที่ใช้พลอตอันสุดแสนจะซ้ำซาก

ไม่ว่าจะใช้กาแฟดำกี่ถ้วยมันก็ยังเหมือนเดิม

“กินกาแฟมากขนาดนี้ ไม่ดีนะคุณ”เสียงนุ่มๆที่เขาจับลักษณะไม่ค่อยได้นั้นพูดกับเขาที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่บนโซฟา

ที่เขาครึ่งหลับครึ่งตื่นก็เพราะเขาพยายามฝืนทำงานติดต่อกันมาหลายวันแม้จะไม่ได้ผลิตผลอะไรมาเลยก็ตามเขาเพลียแต่ว่าสมองหลับไม่ลงจากกาแฟที่ดื่มลงไป

“อืม” เขาตอบเสียงนั้นในลำคอ

หูเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะอันคุ้นเคยอีกครั้ง

ชายหนุ่มลุกขึ้นมา สายตาเลื่อนไปมองปฏิทินเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเชื่อ

หลังจากสองปีที่หายไป เขาทำงานอย่างหนักจนไม่ได้ไปพักผ่อนทางเหนืออย่างเคยบางทีเขาอาจจะไปในปีนี้

เขาพิมพ์หาตั๋วเครื่องบินในเวบไซต์

ด้านข้างเป็นโฆษณาการเดินทางด้วยรถไฟสายเก่า