ความสัมพันธ์ของพวกเราไม่ได้ยืนยาวเลยมันก็แค่ไม่กี่ปีเท่านั้นเทียบกับทั้งชีวิตก็เหมือนเป็นเศษเสี้ยวหนึ่ง

แต่คุณกลับเป็นส่วนหนึ่งในการเติบโตการเปลี่ยนผ่านในช่วงวัยของผม และเมื่อผมสูญเสียคุณไปผมก็ต้องการคุณกลับมาเหลือเกิน

ผมไม่สามารถเติบโตต่อไปโดยปราศจากคุณได้

และการหวนคิดถึงคุณมันยิ่งเจ็บปวดมากกว่า

ดังนั้นผมจึงนั่งรถไฟขบวนเดิมในทุกปี

ที่นั่ง A14 แบบที่ผมเคยนั่ง และหวังว่าวันหนึ่ง คุณที่สวมแว่นตาอันใหญ่อาจจะเดินถือหนังสือเล่มหนาเข้ามานั่งที่ที่นั่ง A12 เหมือนเคย

ผมทำแบบนั้นมาหลายครั้งแล้ว

แต่ที่นั่งที่ A12 ว่างเปล่าเสมอ

ผมได้แต่มองที่นั่งของคุณที่ว่างเปล่าอย่างเหม่อลอยและคิดถึงวันนั้นที่เกิดเรื่องราวเหล่านั้นขึ้น