“เมารถหรือเปล่า” ผมถาม คุณส่ายหน้า

ผมยิ้มเล็กน้อย ปีที่แล้วที่เรานั่งรถไฟสายนี้ที่นั่งนี้ คุณอ่านหนังสือจนเมารถแทบแย่

“ไม่มีอะไรทำเลย” คุณโอดครวญ

ผมยิ้ม รู้ดีว่าคุณพูดไปอย่างนั้นทั้งที่จริงๆคุณก็เริ่มเพลิดเพลินกับวิวข้างทางแล้วเหมือนกัน

ผมชวนคุณคุย

เรื่องเพลงที่คุณชอบ

เพลงที่ผมชอบ

เรื่องแมวอ้วนที่บ้าน

เรื่องภาพยนตร์เรื่องล่าสุดที่เราไปดูกัน

ผมไม่รู้ว่าเราวกกลับมาเรื่องที่เราทะเลาะกันครั้งล่าสุดได้อย่างไงทั้งที่จริงๆมันเป็นแค่การแย่งรีโมทกันเท่านั้นเอง

          แต่ผมก็ยังมีความสุขดี ผมมีความสุขในทุกๆอึดใจที่มีคุณนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมจะไม่บอกคุณหรอกว่าเพราะแบบนี้ผมถึงชอบนั่งรถไฟเป็นพิเศษ