คนที่รักกันมากจะสามารถปล่อยมือกันได้ง่ายๆไหม

คนที่คิดไว้ว่าจะฝากชีวิตด้วย

คำตอบคือง่ายมากใครคนนั้นปล่อยมือเขาไปแสนง่ายดาย

เหมือนกับว่าที่ผ่านมาเป็นแค่เรื่องโกหก

เขาจมอยู่กับความรู้สึกแย่ๆนี้มาได้ครึ่งปีกว่าเข้าออกร้านเหล้าอย่างกับเป็นบ้านหลังที่สองไปบ่อยยิ่งกว่าบ้านของตัวเองสะอีก ก็จะให้ทำยังไงละในเมื่อความเจ็บปวดมันยังอยู่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่คบกันมาเป็นปีๆจะทำกับเขาแบบนี้

น้ำสีชาที่อยู่ในแก้วถูกหยิบขึ้นมากระดกเข้าไปเป็นรอบที่เท่าไหร่ของคืนนี้เขาก็ไม่ได้นับมันหรอกรู้แค่ว่าอยากกินให้มันเมาๆไปจะได้หมดคืนที่แสนทรมานสักที

"แดนกูว่ามึงหยุดแดกได้แล้วเดี๋ยวก็ได้เมาคลานกับห้องหรอก" เสียงเพื่อนตัวเล็กท้วงขึ้นก่อนจะแย่งเหล้าในมือเขาไป

"เมาก็ดีดิวะกูมาแดกให้เมาไม่ได้แดกให้อิ่ม" เขาแย่งแก้วเหล้ากลับคืนมาพร้อมกระดกขึ้นอีกรอบ

"กูไม่อยากพูดแบบนี้นะแต่แดกให้ตายมันก็ไม่กลับมาแล้วป่ะวะ" 

ทุกการกระทำหยุดนิ่งไปเขาไม่รู้จะตอบอะไรกลับเพื่อนของเขาไปเพราะที่มันพูดก็คือเรื่องจริงที่ยากจะยอมรับว่าใครคนนั้นเขาไม่กลับมาแล้วต่อให้เขาจะกินให้เมาแค่ไหนเขาก็จะไม่มีวันได้รักของเขาคืนมา

หยดน้ำตาใสไหลอาบแก้มทั้งสองข้างเขาในตอนนี้อ่อนแอเหลือเกิน ทำไมกันทำไม'จิม'ถึงทำกับเขาแบบนี้อยู่ๆก็หายไปแล้วก็ส่งข้อความมาบอกเลิกเขา

ใช่ส่งแต่ข้อความมาบอกเลิกไม่บอกเหตุผลอะไรกับเขาเลย

เขามีคำถามมากมายในหัวว่าทำไมต้องเป็นเอ็มน้องที่เขารักน้องที่คลานตามกันมาในเวลาไม่กี่นาที คนอื่นมีเยอะแยะทำไมไม่ไปคบแต่ก็เกิดคำถามขึ้นมาอีกว่าทำไมเอ็มน้องของเขาถึงกล้าทำกับเขาแบบนี้เหอะ มันยากที่จะยอมรับจริงไหมละเขาเหมือนโดนคนสองคนทำลายความรู้สึกไปจนหมดสิ้นหรือที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้เพราะพวกเขาวางแผนกันไว้แล้วละ

หลังจากที่รู้ว่าสองคนนั้นคบกันเขาก็ย้ายออกจากบ้านหลังโตที่มีเพียงแค่เขากับน้องอาศัยอยู่ด้วยกันเพราะพ่อกับแม่อยู่ที่อังกฤษปล่อยให้เขากับน้องอยู่กันเองดูแลตัวเองตามประสาพ่อแม่รุ่นใหม่ 

เขาย้ายมาอยู่คอนโดที่ตอนแรกมันเอาไว้เป็นหอของเราสองคนแต่ตอนนี้ไม่มีอีกต่อไปแล้ว ที่เลือกมาอยู่ที่นี้เพราะเขาก็ชอบที่นี้ที่สุดและจิมก็ให้เขาแล้วถึงมันจะเจ็บหน่อยๆก็เถอะที่ต้องมาอยู่ในห้องที่เคยเป็น'ของเรา'แต่ปัจจุบันการเป็น'ของเขา'แค่คนเดียว

เขายกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มทั้งน้ำตาด้วยความที่น้ำตามันเอ่อจนมองภาพตรงหน้าไม่ชัดแต่พอรับรู้ได้ว่ามีคนดินมาเขาพูดอะไรสักอย่างแต่เขาไม่ได้ยินหรอกในหัวของเขามันขาวโพลนไปหมดเขายกแก้วดื่มครั้งสุดท้ายก่อนภาพตรงหน้าจะดับไป 

ตาเล็กหนักอึ้งพยายามลืมตาขึ้นมาพร้อมกับปรับโฟกัสภาพให้ชัดเจนขึ้น ที่นี้ไม่ใช่ห้องเขาไม่ใช่บ้านแต่เป็นห้องที่แสนจะคุ้นเคยความทรงจำเก่าๆพุ่งเข้ามาหาทุกๆภาพที่เราอยู่ด้วยกันทุกมุมห้องมันย้อนกลับมา เขายอมรับว่าคิดถึง คิดถึงทุกอย่างในห้องๆนี้รวมถึงเจ้าของห้องด้วย

แดนหันสายหันขวามองหาเจ้าห้องแต่กลับไม่เจอใครสักคน แต่ด้วยความมึนหัวจากการดื่มอย่างหนักเมื่อคืนทำให้เขาไม่สามารถลุกไปหาใครคนนั้นได้ ร่างเล็กล้มตัวนอนอีกรอบแต่เขาไม่สามารถหลับลงได้เลยเขาคิดไม่ตกว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ที่ห้องนี้ได้

คิดไปสักพักก็มีเสียงเปิดประตูกับเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาแต่เขาไม่ได้หันไปตามเสียงนั้นเพราะไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงเมื่อเจอกัน เราไม่ได้เจอกันตั้งแต่ที่เขาคบกับเอ็มตัดขาดทุกการติดต่อซึ่งมันก็ดีเพราะเขาก็ไม่อยากรับรู้เรื่องราวของสองคนนั้นสักเท่าไหร่

ทุกอย่างในห้องเงียบสนิทได้ยินแต่เสียงแอร์ที่ยังคงทำงานอย่างหนักเขาไม่รู้ว่าจิมหายไปไหนในห้องนี้แต่คิดได้ไม่นานก็มีแรงยวบลงตรงพื้นที่ข้างๆ เขาที่นอนตะแคงไปอีกข้างก็ต้องตกใจที่อยู่ๆก็โดนสวมกอดจากข้างหลังและสัมผัสจากปากหนาบนกลุ่มผมนุ่ม เขาได้แต่คิดว่านี่มันอะไรกันทำไมเขาถึงมาทำแบบนี้เขาสับสนไปหมดอยากจะหันไปถามแต่ใจก็ไม่กล้าพอกลัวว่าจะผิดหวังถ้าคนข้างหลังคิดว่าเขาเป็นใครอีกคน

"คิดถึงจัง" คนข้างหลังพูดออกมาพร้อมกับกระชับกอดให้แน่นขึ้น

“...”

“ครึ่งปีแล้วนะที่เราไม่ได้เจอไม่ได้ติดต่อกัน”

“...”

“แดนจะรู้มั้ยว่าจิมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแดน” ปากหนากดจูบลงมาบนแก้มขาวเบาเพื่อไม่ให้คนที่นอนอยู่ตื่น

คำพูดทุกคำของจิมทำให้แดนคิดไม่ตก จิมคิดถึงเขาอย่างงั้นหรอ หึ แต่เขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่คนข้างหลังพูดเลยแต่ก็ยอมรับว่าประโยคที่จิมพูดกับสัมผัสที่จิมมอบให้ทำให้เขาหวั่นไหวไม่น้อย แดนคิดถึงสัมผัสคิดถึงทุกอย่างที่เคยเป็นของเขา

“อยู่ไม่ได้จริงๆหรอ” ร่างเล็กถามขึ้นมา

“ดะ..แดน ตื่นตั้งแต่ตอนไหน” จิมดูตกใจไม่น้อยที่เขาพูดขึ้นมา

“ก็พอที่จะทันได้ยินทุกประโยคนั้นแหละ” ร่างเล็กหันมาเผชิญหน้ากับคนตรงหน้า

ทันทีที่เห็นหน้าของจิมก็ทำให้น้ำตาเม็ดใสหยดลงมา ในใจเขามีหลากหลายความรู้สึกทั้งคิดถึง ทั้งรัก เสียใจ ผิดหวัง ปะปนกันไปหมด

“ร้องไห้ทำไมครับ” มือหนาเช็ดน้ำตาที่แก้มเนียนพลางถามสาเหตุที่น้ำตาไหล

“เพราะ...ฮึก...เราคิดถึงจิม” เขากอดเข้าที่เอวสอบพร้อมกับซุกหัวทุยที่อกแกร่ง

“ไม่ร้องนะครับ จิมอยู่นี่แล้วไง” มือของคนตัวใหญ่ลูบเข้าที่หัวเขาเป็นการปลอบโยน

“ใจร้าย นายมันใจร้ายจิม” เขาทุบเข้าที่อกแกร่งแรงๆบอกเลิกเขาทั้งที่ไม่อธิบายอะไรเลยแล้วยังหายไปเป็นเดือนแถมยังไปคบกับน้องเขาอีก

“ขอโทษนะ”

“ง่ายไปหรือเปล่าจิม แดนอยากรู้ว่านายขอเลิกเราเพราะอะไร”

“....”

“ช่างเถอะ ไม่ต้องตอบหรอกปล่อยให้ไม่เข้าใจไปแบบนี้แหละ” แดนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินไปนอกห้องนอนแต่ก็โดนร่างสูงคว้ากอดเต็มแรงจากด้านหลัง

“อย่าไปนะแดน เราคิดถึงเธออยู่กับเราต่ออีกหน่อยนะ”

“ทำแบบนี้เอ็มคงเสียใจแย่ ปล่อยเราเถอะ” เขาพยายามแกะมือที่โอบรัดเขาไว้แต่ไม่เป็นผล

“....”

“ปล่อยเรานะจิม”

“อยู่กับเรานะ อย่าไปไหนเลย”

จิมหมุนตัวเขาให้หันกลับมาพร้อมกับกดจูบลงไปอย่างรุนแรงด้วยความกระหายและโหยหา แดนพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเขาก็เริ่มเคลิ้มกับสัมผัสที่จิมมอบให้ เขาปฎิเสธไม่ได้ว่าต้องการมัน

เขาต้องการสัมผัสของจิม

และเขาต้องการจิม

สองร่างตวัดเกี่ยวลิ้นกันไปมาอย่างโหยหากันและกันความครุกครุ่นทางอารมณ์ของทั้งคู่ทำให้สองร่างพากันมาจบที่เตียง

ร่างสูงจูบลงซ้ำๆที่ปากนุ่มของแดน เราสองคนนอนกอดกันอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมเมื่อครู่นี้มันทำให้เราสองคนรู้ว่าพวกเรายังรักและยังคิดถึงกันมากแค่ไหน

“บอกเราได้ไหมว่าทำไมถึงบอกเลิกเราแล้วหายไปแบบนั้น” แดนถามขึ้นมาอีกครั้งถ้าเขาไม่รู้คำตอบมันคงกวนใจเขาไปตลอดแน่ๆ

“เพราะ...ขอโทษนะแดน...ฮึก” จู่ๆจิมก็ร้องไห้ออกมาจากที่คบกันมาเขารู้ว่าจิมไม่ใช่คนขี้แงอะไรอยู่แล้วถ้าไม่ใช่เรื่องร้ายแรงจริงๆ

“ถ้าลำบากไม่ต้องเล่าก็ได้”

“ไม่เราอยากปิดบังอีกแล้ว” เขาทำหน้าจริงจังขึ้นมา สีหน้าของเขามันบ่งบอกว่ากำลังลำบากใจแค่ไหน

“....”

“แดนจำวันที่เราไปกินเลี้ยงที่บริษัทจนเมากลับมาได้ไหม”

“อืม จำได้วันนั้นเราไม่ว่างไปรับนายเลยฝากเอ็มไปรับ”

“ใช่ แต่วันนั้นเรานึกว่าแดนมารับมันก็เลย....” เสียงสะอื้นของจิมหนักกว่าเมื่อกี้น้ำตาของเขาไหลอาบแก้มทั้งสอง จิมไม่ต้องเล่าต่อเขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น

"ฮึก...พอแล้วจิมไม่ต้องล..เล่าแล้ว"

ตอนนี้เขาจุกจนพูดไม่ออกความจริงที่โหดร้ายที่เขาอยากรู้นักมันย้อนกลับมาทิ่มแทงหัวใจของเขา ทุกอย่างมันผิดที่เขาที่เรื่องมันเป็นแบบนี้มันเป็นเพราะเขาคนเดียวถ้าวันนั้นเขาไม่บ้าทำงานละก็คงไม่เกิดเรื่องบ้าๆแบบนี้

"ขอโทษนะขอโทษจริงๆแต่เราไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้"

"...."

"กลับไปอยู่บ้านเถอะนะเอ็มเป็นห่วงแดนมากรู้ไหม"

"เราคงไม่มีหน้าก...กลับไปเจอเอ็มแล้วละ" แดนรู้สึกผิดกับเอ็มมากจริงๆและน้องก็คงรู้สึกผิดกับเขาเหมือนกัน 

"แดนเราขอโทษนะที่ทำให้ทุกอย่างพัง ขอโทษที่ไม่ได้บอกอะไรแล้วขอเลิกไปแบบนั้นเราแค่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี"

"ไม่ต้องขอโทษหรอกเราผิดเองที่ไม่ไปรับจิมถ้าวันนั้นเราไปรับเองก็คง....ไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น"

จิมคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่นๆราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหนีหายไป ในห้องที่เคยเงียบสนิทกกลับมีเสียงสะอื้นของคนทั้งสองดังอยู่อย่างนั้น ทั้งจิมและแดนไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดีในเมื่อพวกเขาออกมาไกลเกินกว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก

"จิมรักแดนนะ รักเสมอ" จู่ๆจิมก็พูดขึ้นมาตาเรียวเล็กมองมาที่เขาเหมือนจะสื่อความรู้สึกว่าเขาพูดมันออกมาจากใจจริงๆ

"อืม เราก็รักจิมรักมาตลอด" 

"เรากลับมาคบกันได้มั้ย"

 ถ้าเป็นตอนแรกเขาคงจะดีใจมากที่คนตรงหน้าขอเขาคบแต่สำหรับตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้วมันดันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นและคนตรงหน้าก็กำลังคบกับน้องเขาอยู่

"แล้วเอ็มละจิมนายเอาเอ็มไปไว้ที่ไหน"

"...."

"กลับไปอยู่กับเอ็มเถอะเราไม่อยากขึ้นชื่อว่าแย่งแฟนน้อง"

"เราทนคบกับคนที่เราไม่ได้รักไม่ได้หรอกนะแดน" มือหนากุมมือเล็กของเขาไว้หลวมๆก่อนจะจ้องหน้าเขาอีกครั้ง

"แต่เอ็มเป็นของจิมและจิมก็เป็นของเอ็ม"

"เราเลิกกับเอ็มแล้ว...เพราะเอ็มก็ไม่ได้รักเรา" จิมก้มหน้ามองพื้นแทนที่จะเป็นหน้าแดน

"...." 

"และแดนจำไว้นะว่าจิมเป็นของแดนคนเดียว"

"แต่นายรู้ไหมว่าหลังจากนี้เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน กอดกัน จูบกัน เราก็จะเห็นหน้าของเอ็ม...ถึงจะหน้าเหมือนกันแต่ความรู้สึกเรามันบอกว่านั้นไม่ใช่เรา คนที่อยู่ข้างๆจิม....ไม่ใช่เรา" 

เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้ที่สุดแล้วความรู้สึกที่ว่าเขาจะมองจิมไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป คนตรงหน้าจะมีภาพของอีกคนแทรกเขามาเสมอและนั้นก็ไม่ใช่ภาพของเขาแล้ว

รัก แดนรักจิมมากและก็รู้ว่าจิมก็รักเขาไม่น้อยไปกว่าที่เขารัก แต่เขาก็รักเอ็มเหมือนกันถ้ากลับไปคบกันอะไรหลายๆอย่างมันไม่มีทางเหมือนเดิมแน่นอน เขาจะมองหน้าน้องยังไงไม่เห็นหน้าของจิมผุดขึ้นมามันจะกลับไปเป็นปกติได้ยังไง

"ขอโทษนะจิม...แดนว่าราอย่ามาเจอกันอีกเลยลืมเรื่องทุกอย่างไปเถอะ ต่อให้จิมเลิกกับเอ็มเราก็ไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว"

แดนลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่กระจัดจายตามพื้นมาใส่ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่หันกลับมามองจิมอีกเลย

จิมทรุดเข่าลงไปกับพื้นเขาร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ผ่านมาครึ่งปีไม่มีวันไหนที่เขาไม่ร้องไห้กับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเขาคิดถึงแดนมาก คิดถึงทุกๆอย่างแต่ที่เขาเลือกตัดสินใจไปแบบนั้นเพราะเขาคิดว่าต้องรับผิดชอบการกระทำของตัวเองจนลืมไปว่าคนตัวเล็กจะเจ็บปวดกับสิ่งที่เขาทำขนาดไหน

คิดว่าทุกอย่างมันจะจบลงง่ายๆพราะเขากับเอ็มเคลียร์กันจบแล้วว่าจะต่างคนต่างไปในเมื่อเราก็ไม่ได้รักกันอยู่ด้วยกันต่อไปก็มีแต่จะอึดอัด แต่ถึงยังนั้นก็ไม่ได้ทำให้แดนกลับมาหาเขา

เขาทำใจมาแล้วถ้าแดนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับเอ็มแดนจะไม่มีทางกลับมาหาเขาอีก แต่เขาทนเก็บความผิดที่เขาทำไว้ต่อไปไม่ไหวยิ่งเห็นแดนเข้าออกร้านเหล้าทุกวันเขายิ่งทำให้เขาไม่สามารถเงียบต่อไปได้ แค่หวังว่าแดนจะเข้าใจแต่เขาคงหวังมากไปหน่อย

ความรักของเขาลอยออกไปไกลแล้ว

แต่....เขาจะรอ รอวันที่แดนกลับมาเป็นเหมือนเดิม

เขาจะรออย่างมีความหวังอยู่ตรงนี้

ที่เดิมไม่ไปไหน

[END]