SF01 : 6PACK
PAIRING: Toru x Taka
FANDOM : ONE OK ROCK

          “เรียวตะนี่มีหน้าท้องสวยจังน้า...คิดเหมือนกันมั้ยโทรุ”โทรุเหลือบตามองเจ้าตัวเล็กข้างๆที่ชม้อยชายตามองหน้าท้องของผู้ชายที่ซ้อมเบสอยู่ด้านหน้าถึงจะสนิทกันล่ะนะ แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่หวง ลมหายใจถูกพ่นออกมาอย่างหนักๆร่างสูงกำลังหงุดหงิดกับการกระทำของอีกฝ่ายที่มองผู้ชายคนอื่นด้วยสายตาหวานๆแบบนั้นเสียได้

          “ไม่เห็นสวยตรงไหนเลย” เสียงทุ้มเอ่ยออกมานิ่งๆ “อยู่กับฉันต้องพูดถึงคนอื่นด้วยหรอ?”

          “เรียวตะก็น้องนายนี่ทำไมฉันพูดถึงไม่ได้เล่า!!”

          “ฉันก็มี...นายก็รู้ทำไมต้องชมเจ้านั่นล่ะ” สายตาแข็งๆถูกส่งมายังโทรุทากะเริ่มหงุดหงิดกับการกระทำของอีกฝ่ายเหมือนกัน คนตัวเล็กเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วเงยหน้ามองขวางใส่อีกคนอีกครั้ง

          “ไอ่คนขี้อิจฉา...” คนตัวสูงหายใจออกมายาวๆก่อนจะเอนนอนพิงเก้าอี้ ไร้ซึ่งการตอบรับใดๆ

          “…”

          “โทรุ...”

          “…”

          “ไอ่บ้าจะไม่คุยกันจริงหรอ...”

“…”

          “นายมันเป็นแฟนที่งี่เง่าที่สุดเลยโว้ย...”

          “...”

“ได้!! ถ้านายไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุยเลยนะฉันไม่คุยด้วยแล้ว” โทรุทำเพียงยิ้มยียวนกวนประสาท แต่เหมือนไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาพูดนั่นยิ่งทำให้ทากะโมโหใส่คนตัวสูงมากกว่าเดิม “นายมันคนงี่เง่าที่สุด!!”

“พูดเสร็จยัง?”

“ฉันบอก.ว่..อื้อ...” เสียงทากะถูกกลืนหายไปกลางคันเมื่ออยู่ๆคนตัวสูงก็โน้มหน้ามา จนปากของทั้งคู่สัมผัสกันนานเกือบนาทีที่คนตัวสูงยังทำแบบนั้น โทรุใช้ฟันขบเม้มริมฝีปากเขาเบาๆเขาไม่ได้ล่วงเกินเข้ามา แต่ก็ไม่ได้อยู่นิ่งๆ สัมผัสแสนอ่อนนุ่ม แต่กระตุ้นหัวใจของเขาให้เต้นแรงได้อย่างไม่น่าเชื่อมันไม่หวือหวา แต่รู้สึกพิเศษ ถ้าคนที่ทำนั้นเป็น ยามาชิตะ โทรุ คนนี้

“เกรงใจคนที่ยืนอยู่ตรงนี้หน่อยโว้ยยย”เสียงตะโกนจากคนที่ซ้อมดนตรีอยู่บนเวทีแล้วอยู่ดีๆ ต้องมาเห็นฉากเลิฟซีนทำให้อดออกปากออกเสียงไม่ได้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้โทรุนั้นสนใจเท่าไหร่จะเรียกว่าไม่อาย หรือหน้าด้าน... ก็เรียกไม่ถูกแล้วสิ หมอนี่มันเคยอายเรื่องแบบนี้ที่ไหน...

“นิสัย...” คนตัวเล็กพูดอย่างเขินๆ ทากะใช้มือดันแผงอกของอีกคนให้ออกห่างเบาๆพวงแก้มขึ้นสีนั้นเรียกรอยยิ้มจากคนหน้าง่วงเป็นอย่างดี...

“เมื่อไหร่จะชิน?” โทรุพูดออกมาหน้าตาเฉยต่างจากอีกคนที่เขินจนไม่รู้จะเขินยังไง

“จะไปชินได้ยังไงกันเล่า!!”

“งั้นทำบ่อยๆ จะได้ชิน...”

“เรื่องแบบนี้ใครจะไปชินกันล่ะ”

“…”

“แต่...ก็ได้” ทากะก้มหน้างุดอย่างเขินๆนี่เขาพูดอะไรออกไปกันวะเนี่ย โทรุยกมือขึ้นมาทาบแก้มขาวที่เปลี่ยนมาแดงระเรื่อเพราะกำลังเขินอายในสิ่งที่กำลังพูดก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยไล้แก้มนิ่มเบาๆ คิดไม่ตกเลยว่า ทากะคนนี้จะน่ารักไปถึงไหน...

“ถึงนายไม่อนุญาตฉันก็จะทำอยู่ดีแหละน่า”

.

.

.

          “ซ้อมได้แล้วโว้ยเดี๋ยวถ้าทากะลืมท่อนร้องอีก ฉันจะฟาดหัวนายโทรุ”โทโมยะที่นั่งตีกลองอยู่ก็หยุดชะงักแล้วตะโกนไล่มาเมื่ออยู่ดีๆก็ต้องมาเห็นฉากเลิฟซีนของหัวหน้าวงและนักร้องนำอีกแล้ว เห็นละอยากฟาดซะให้เข็ด

แน่นอนว่าโทรุได้ยินเสียงตะโกนมันก็อดไม่ได้ที่จะผละริมฝีปากออกจากทากะ แล้วเบะปากให้โทโมยะหนึ่งที พร้อมหันมายกนิ้วกลางให้พี่ใหญ่ของวงอย่างเบื่อหน่ายเรียกเสียงหัวเราะให้มือเบสที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้เป็นอย่างดี เพราะหลังจากนี้ ชะตากรรมโทโมยะคงจะโดนแกล้งโดยไร้ความปรานีจากหัวหน้าวงอีกครั้ง