ถ้าถามว่าสิ่งที่เกลียดมากที่สุดในโลกใบนี้คืออะไร
คงตอบได้อย่างไม่ต้องคิดอะไรเลยว่าคือตัวเอง
เพราะถ้าไม่ใช่เพราะตัวเองชีวิตของผมคงไม่น่าสมเพชขนาดนี้
อย่างที่สองคงเป็นความจริง
ทั้งๆที่2สิ่งนี้คือสิ่งที่จะอยู่กับตัวเราไปจนตาย
ตอนนั้นเธอบอกว่าเราเลิกกันเถอะ
เพราะความไม่เข้าใจกันหรืออาจจะเพราะเข้ากันไม่ได้
ไอ้ความคิดที่ว่าคนเราหมดรักแล้วถึงจะบอกเลิกรั้งไปไงก็เท่านั้นมันมาจากไหนกันนะ
เลือกที่จะปล่อยมือเธอไป
คงเป็นปัญหาที่commonสำหรับผู้ชายหลายๆคน
ยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งคิดถึงเธอ
เธอmove onได้สำเร็จ
กับมนุษย์ที่เราเรียกว่าเพื่อน
เอาจริงๆก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยอาจเป็นเพราะไอเว*นั่นเป็นคนที่ดีใช้ได้ถ้าตัดสินจากที่เห็น
แต่เปล่าเลยมันก็คือเด็กเห่อความรักไม่ต่างจากเราตอนนั้น
เมื่อเบื่อมันก็โยนทิ้ง
อยากต่อยหน้ามันสักหมัด
ทักไปถามว่าเธอเป็นยังไงบ้างโดยใช้งานเป็นข้ออ้างในการทัก
เธอก็บ่นตามประสา
เริ่มคุยกันทุกวัน
รู้สึกเหมือนตอนที่จีบกันใหม่ๆ
เราเป็นทั้งที่รองรับอารมณ์ในหลายๆเรื่องของเธอ
ใส่ใจเธอมากกว่าตอนที่คบกันเสียอีก
เธอบอกว่าไม่ต้องห่วง
เราไม่กลับไปคบกันมันเหมือนเดิมแน่นอน
"ผู้ชายคือสิ่งมีชีวิตที่โง่ ตัดสินใจผิด และพลาดโอกาสอยู่เสมอ แม้บางโอกาสจะเหมือนม้าหมุนที่เวียนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมเพลงลัลลาบาย แต่บางโอกาสก็เหมือนดาวหางในชั่วชีวิตหนึ่งอาจมีสิทธิ์ได้รับแค่ครั้งเดียว"
-.เพณิญ,Ultramarine: ทะเลมีสะอื้นเล็กน้อยถึงปานกลาง
เริ่มรู้สึกกับเธออีกครั้ง
แต่ดูเหมือนเธอจะไม่
เริ่มดูออกว่าเธออยากจะเลิกคุย
เลิกคุยกัน
ปล่อยให้มันผ่านไป
เธออัพโหลดรูปคู่กับแฟนใหม่ลงโซเชียล
เป็นรูปคู่ของเธอกับมนุษย์ที่เราเรียกว่าเพื่อนคนเดิม
เธอหลอกผม
เธอกลับไปคบกับมันอีกครั้ง
แตกสลาย
กลายเป็นสิ่งที่ทุกคนทั่วไปเรียกว่า Negative people
ตลอดเวลาที่คุยกับเธอเราไม่เคยมองใคร
ปิดกั้นทุกคนที่พยายามเข้ามา
แล้วพยายามยัดกุญแจใส่มือของเธอ
อาจจะคิดว่าเพราะเราจมปลัก
เลยไม่ยอมเปิดใจให้ใคร
แต่เปล่า
เราแค่ให้เกียรติเธอ
อาจจะเป็นเพราะที่บ้านพ่อมีเมียน้อยด้วยมั้ง
แต่ละวันในบ้านที่ผ่านไปโดยมีเสียงร้องไห้ของผู้หญิง
ผู้หญิงที่ผู้ชายเกือบทุกคนบนโลกรักมากที่สุดในโลก
ไม่รู้ว่าจะปลอบประโลมแม่ยังไง
เลยเข้าใจความรู้สึกของคนที่โดนหักหลัง
ว่ามันห่วยแตกแค่ไหน
แตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เสียใจจนน้ำตาไหลไม่ออกสักหยด
เริ่มเกลียดตัวเอง
เกลียดที่ถ้าวันนั้นเรารั้งเธอไว้
มันคงไม่จบแบบนี้
เวลานึกถึงเรื่องของเธอ
ก็จะระบายไปที่กำแพง
โดยการต่อย
ต่อยจนมือเริ่มเลือดไหล
จนเจ็บเหมือนมือจะหลุดออกมา
ลองสูบบุหรี่กินเบียร์ครั้งแรกเมื่อตอนม.3
ตามประสาเด็กทั่วไปคืออยากรู้อยากลอง
"แหวะ"ไม่เห็นจะรู้สึกดีเลยบุหรี่ก็ขมแถมเหม็น
เหล้าเบียร์ก็ทั้งขมทั้งเหม็นแถมรู้สึกแย่ไม่ต่างจากบุหรี่อีก
ตัดสินใจจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งพวกนี้
เวลาผ่านไป
กลับมาสูบบุหรี่อีกครั้ง
เวลาสูบก็จะคิดถึงเธอ
รสชาติของบุหรี่ก็ขมได้ไม่เลวนะเมื่อเทียบกับชีวิตของเรา
บางคนก็เตือนเรื่องสุขภาพ
"ช่างแม่*ดิถ้าคนมันจะตายเดี๋ยวมันก็ตายเองแหละ"
ฉุกคิดได้ว่า
นี่เรามีความคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ไอความคิดที่อยากตายเนี่ย
มันมีมาตั้งแต่เมื่อไหร่
พอมีความคิดแบบนี้
ก็ยิ่งเกลียดตัวเองมากขึ้นไปอีก
"นี่เกลียดกันจนถึงขั้นอยากให้ตายกันเลยเหรอ"
แต่ไม่หรอกถ้าตายตอนนี้มันง่ายเกินไป
อยู่ทรมารด้วยกันแบบนี้ไปก่อนเถอะ
ความเกลียดชังที่มีให้ตัวเองเพิ่มขึ้นทุกวัน
ตอนข้ามถนนก็ขอให้มีรถเสียหลักพุ่งเข้ามาหาตัวเรา
ตอนขับรถก็ขอให้รถมีปัญหานำไปถึงอุบัติเหตุ
ตอนยืนรอรถไฟฟ้าก็ขอให้มีคนมาผลักตัวเราให้ตกลงไปที่รางขณะมีรถไฟพุ่งมาด้วยความเร็ว
เราไม่ได้อยากฆ่าตัวตายเพราะมันง่ายเกินไป
เรายังแก้แค้นตัวเราเองได้ยังไม่สาสมมากนักหรอก
มันยังไม่พอ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in