"ไปก่อนนะ" เขาพูดเบา ๆ ก่อนจะหันหลังให้ฉันและเริ่มก้าวเท้าเดิน

"เดี๋ยว" ฉันบอกเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยิน
เขาเริ่มเดินห่างออกไปเรื่อย ๆ
"เดี๋ยวก่อน" ฉันตะโกน

เขายังคงเดินต่อไป แผ่นหลังของเขาเริ่มห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ
"ไม่ไปไม่ได้เหรอ" ฉันสะอื้น ฉันค่อย ๆ วิ่งตามแผ่นหลังนั้นไป

ไม่ว่าจะตะโกนดังเท่าไร ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยิน ฉันวิ่งตามไป แต่ก็ดูเหมือนไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้เลย

ฉันสะดุดล้ม ฉันร้องไห้ 
ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียง ในห้องของตัวเอง น้ำตาไหลอาบแก้ม