มีถ้อยคำเป็นหมื่นล้านกี่พันคำที่เอ่ยออกไปไม่ได้

ชายหนุ่มผมสั้นสีดำสนิทมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจุดรวมสายตาจะหยุดอยู่ที่มวลเมฆสีเขม่าควัน มองนานเสียจนเห็นการเคลื่อนตัวค่อย ๆ ขยับทีละน้อยพร้อมสายลม

ความคิดของเขาดังจนภายในสั่นสะเทือน ก่อนจะละสายตากลับสู่บรรดาตัวหนังสือ

“วันอังคารที่ยี่สิบเอ็ด” “ของขวัญ” “สีเหลืองและพู่กัน” “ดาวเคราะห์ดวงใหม่”

นั่นคือสิ่งที่อยู่บนฝ่ามือข้างซ้าย

“ปีศาจ” “สีขาว” “ความมืดมิดไม่ได้เกิดจากดวงตา” “11:11”

และฝ่ามือข้างขวา

ถ้าเอาคำทั้งหมดมาเรียบเรียงเป็นเรื่องราว จะเป็นเรื่องแบบไหน เขาคิด

ใบไม้หล่นจากกิ่งแล้งน้ำ ลอยละล่อง ก่อนทิ้งตัวลงบนพื้นดิน ตรงนั้นเต็มไปด้วยใบสีน้ำตาลเข้มปนกับสีเขียว เขายืนอยู่ในที่ที่คุ้นเคย จากใต้ต้นไม้มองเห็นหน้าต่างบานนั้น บานที่มีเมฆเป็นส่วนประกอบ

ชูแขนขึ้น แดดและมือกลายเป็นส่วนเดียวกัน แม้แต่ตัวหนังสือบนมือก็ไม่เห็น ว่างเปล่า...

ลองคิดดูแล้วคนอื่นบอกว่าเจ็บด้วยท่าทาง แต่เขาบอกว่าเจ็บด้วยความเงียบ มีเพียงเรื่องราวที่ไม่ได้เล่ากับความหวังที่ถูกฝังรวมกัน ไม่ได้บอกด้วยการกระทำเพราะสำหรับเขามันยากเกินไป

เพราะเหตุนั้นถ้อยคำของเขาถึงแปรเปลี่ยนเป็นตัวหนังสือ

เขาใช้มันทดแทนในส่วนที่ขาดหาย

“เสียงคลื่นซัดสาดกลิ่นน้ำทะเลลอยขึ้นปะทะจมูกปลายเท้าเหยียบบนผืนทราย ในมือมีกล่องของขวัญที่ปีศาจตนหนึ่งให้เขามา มันมีดวงตาที่มองเห็นทุกอย่างแม้แต่ความตาย 11:11 นาฬิกา เวลาประจำ ปีศาจตนนั้นจะโผล่มาพร้อมกับหางสีขาวที่ซ่อนไว้ไม่มิด เมื่อวันจันทร์ที่ยี่สิบเอ็ดเวียนมาถึงจะเปิดกล่องได้ สิ่งที่เขาปรารถนาไม่ใช่จักรวาลเป็นเพียงแค่สีเหลืองและพู่กัน เพื่อแต่งเติมดาวเคราะห์ดวงใหม่ ที่ที่เขาหวังให้เป็นโลกใบใหม่ ซึ่งแม้แต่เขาเองก็ยังรู้สึกโดดเดี่ยว หาใช่เพราะรอบกายไม่ ความมืดมิดไม่ได้เกิดจากดวงตา หากแต่เป็นข้างใน ‘ตึก ตึก’ ‘ตึก ตึก’ เสียงที่ดังยามเงียบสงบ...”

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นจากสมุดในมือเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ทำให้เขาหลุดจากภวังค์

“คุณได้รับหนึ่งการแสดงความรู้สึก”

บล็อกที่เขาลงเรื่องสั้นเงียบมานานอาจนานแรมปี นี่เป็นการตอบรับแรกที่ได้รับ และนั่นเป็นสิ่งที่เขารอคอย

ถ้อยคำของเขาหายวับเหลือเพียงอารมณ์ที่ทำให้เขาหลุดยิ้มออกมา

จบบริบูรณ์

เรื่องสั้นหนึ่งหน้าเอสี่ คำถาม
เขียนในโอกาสส่งอบรมนักเขียนแต่ไม่ได้ไป ช่วง 4-5 ปีที่แล้ว 

ลงไว้ที่เป็นที่ระลึก(อีกรอบ) ใครผ่านมาอ่านก็ขอบคุณมากค่ะ