ยามสายของเช้าวันพฤหัสบดี เธอนั่งหน้าคอมพิวเตอร์อยู่คนเดียวท่ามกลางโต๊ะทำงานที่ว่างเปล่าภายในออฟฟิศขนาดใหญ่เสียง instrument ดังคลอไปพร้อม ๆ กับเสียงกดแป้นพิมพ์แม้จะเป็นเวลาเก้าโมงกว่าแต่รถยนต์บนถนนก็ยังคงหนาแน่นเป็นระยะ ๆ ทางเข้าห้างดังมีรถชะลอให้คนเดินผ่านทุกนาทีจากมุมที่เธอนั่งทำงานในวันนี้ ทำให้เธอเห็นบรรยากาศรอบตึกชัดเจนมากขึ้นเบื้องหน้าเป็นหน้าจอโน้ตบุ๊ก เบนสายตาขึ้นนิดเป็นเครื่องถ่ายเอกสารอีกนิดเป็นโทรทัศน์ขนาดเหมาะกับกำแพง มองออกไปนอกหน้าต่างมีตึกรามนับไม่ถ้วนใหญ่เล็กสลับกันไป เส้นทางเดินรถของรถไฟฟ้า โรงพยาบาล ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง สนามหญ้าขนาดใหญ่ที่เธอไม่รู้ว่าที่นั่นเรียกว่าอะไรมีต้นไม้อยู่เป็นจุด ๆ บึงน้ำที่มองจากมุมนี้มีขนาดใหญ่ไม่น้อย ซ้ายมือของเธอเป็นตุ๊กตาโปเนียวตัวน้อยอยู่เป็นเพื่อนของฝากจากพี่แสนรัก

ย้อนกลับไปเมื่อเช้าเป็นการสำรวจสถานที่รอบ ๆ อีกครั้งซอยถัดจากตึกที่ทำงานไม่ไกลนักมีแผงร้านค้าเรียงรายเกือบสุดซอย เรียกได้ว่าเป็นตลาดขนาดย่อมๆ คงได้ มีตั้งแต่อาหารเช้าร้านดัง น้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ ขนมไทยพวกขนมต้ม ตะโก้กล้วยต้ม เผือก มัน ถั่วต้ม ร้านผลไม้ที่ปลอกใส่ถุงพร้อมทาน แผงขนาดปังหลากยี่ห้อร้านน้ำที่มีสี่ถึงห้าร้าน ร้านเสื้อผ้าเล็ก ๆ ร้านกิ๊บช้อปของใช้จำพวกที่หนีบผมโบต่าง ๆ  และที่ขาดไม่ได้คือแผงร้านอาหารที่เรียกได้ว่าราคาถนอมเงินในกระเป๋า

ชีวิตของทุกคนดำเนินไปไม่หยุดนิ่ง ไล่ตามกาลเวลา เคลื่อนที่ไปเรื่อย ๆในทุกวันที่ตื่นลืมตาเรื่องต่าง ๆ ก็วิ่งเข้ามาให้เรียนรู้อย่างไม่ลดละแม้ว่าจะต้องการมันหรือไม่ก็ตามเธอเป็นอีกหนึ่งคนที่รู้สึกเศร้ากึ่งเครียดเมื่อชีวิตไม่เคลื่อนไปข้างหน้าแต่การอยู่กับที่ไม่ได้แย่เสมอไป ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างมีความหมายเสมอแม้สุดท้ายจะไม่มีความหมาย นั่นแหละก็คือความหมายที่ไม่มีเช่นกัน

ขอให้วันนี้เป็นวันที่มีรอยยิ้ม : )