สวัสดี กลับมาเขียนอีกครั้งในรอบหลายเดือน ขณะที่เขียนรู้สึกโล่งใจมาก ๆ เมื่อตอนสี่ทุ่มมีพี่ที่ออฟฟิศชวนไปหาน้ำปั่นกินแถวบ้าน ออกไปทั้ง ๆ ชุดจะนอนเนี่ยแหละ 

อากาศวันนี้ดีมาก ๆ เลย ถึงจะไม่ได้หยุดแบบคนอื่นก็เถอะ แต่ถึงอย่างนั้นวันนี้ก็กลายเป็นอีกหนึ่งวันดี ๆ ได้ด้วยการได้ฟังเพลงอัลบั้มเต็มของแบคเยริน กับการรอเพลงเวอร์ชั่น official สองปีกว่า เยรินชเวโก! ยังไงใครผ่านมาลองเข้าไปฟังได้นะคะ click link เปิดฟังแล้วจะทำให้รู้สึกอิ่มใจแน่นอน เอาหัวใจดวงน้อย ๆ ดวงนี้เป็นประกัน

กลับมาที่การออกไปเดินเล่นของเมื่อกี้ อากาศแบบนี้มันเหมาะกับการเดินเล่นมากที่สุดเลย ถ้าประเทศไทยอากาศเป็นแบบนี้ทุกวันก็คงมีความสุขน่าดู น่าเดิน นั่งรถนานก็ไม่โกรธ ในวงสนทนาวันนี้พี่พูดมาคำหนึี่งว่า "อุดมการณ์กินไม่ได้" พี่พิสูจน์มาแล้ว หลังจากได้ยินคำนี้มันก่อให้เกิดความรู้สึกหลาย ๆ อย่าง อย่างแรกเลยมุมมองของเราต่อโลกใบนี้ เหมือนกับว่าสุดท้ายแล้วเราไม่สามารถเดินไปพร้อมความหวังและความฝันได้ แอบเศร้านิด ๆ แต่มนุษย์คิดค้นสิ่งต่าง ๆ ได้มากมายไม่ใช่เพราะการลงมือทำหรอกหรือ  ในเมื่อเราไปซ้าย ก็จะมีอีกคนไปขวา กลั่นกรองคำพูดออกมาไม่ถูกเลยแฮะ หมายถึง สุดท้ายแล้วเรื่อง ๆ นั้นที่เรากำลังตัดสินใจจะมีผลลัพธ์ออกมาแค่หนึ่งแบบ แต่ผ่านการคิดและคำตอบนับร้อย เพราะงั้นถึงตอบไม่เหมือนคนอื่น สักวันเราก็จะรู้ว่าคำตอบของตัวเองเกิดขึ้นจากอะไร

หนึ่งในสิ่งที่คิดว่าสร้างแรงอะไรบางอย่างให้กับตัวเองในปีนี้ก็คงเป็นการทำงานและการลาออก มันมีจุดหนึ่งที่เราได้ย้อนคิดว่า เราจะทนต่อไปจริง ๆ เหรอ มีเหตุผลอะไรให้ต้องปล่อยใจตัวเองโดนเหยียบย่ำอยู่แบบนั้น การทำงานที่ดีคงต้องดีทั้งแง่ของการได้ทำงานนั้น ๆ และในเรื่องของสภาพสังคมการทำงาน ได้เจอกับเจ้านายที่ไม่มี kindness แล้วมันรู้สึกแย่มาก ๆ ในเชิงที่เขาไม่ได้มองเราเป็นมนุษย์ คิดเพียงแต่ว่าจ่ายเงินเดือนไปสิ่งที่ได้กลับมาต้องได้เท่านั้นหรือมากกว่า การที่เขาแสดงให้เห็นว่าการจ่ายเงินคือการได้ควบคุมทุกอย่างแล้วมันขมขื่นแปลก ๆ เราทำงานเพียงเงิน ดังนั้น การจะได้เงินก็ต้องทำงาน ไม่มีใครอยากให้งานดำเนินการช้า ๆ ไม่เสร็จสักที ไม่มีใครไม่อยากให้งานผ่านพ้นไปได้ด้วยดีหรือมีปัญหา ถึงอย่างนั้นจะดีกว่าไหมถ้าทั้งเจ้าของและพนักงานเอื้อเฟื้อต่อกัน ทั้งในแง่ของการทำงานและความเป็นมนุษย์ คำพูดร้าย ๆ ก็เหมือนกับการเดินผ่านผู้คนทั้ง ๆ ที่มีลวดหนามพันตัวอยู่ มันสร้างรอยแผลและความเจ็บที่ไม่อาจลบเลือน

รู้สึกดีที่ได้ลงมือเขียนอีกครั้ง ยังไงก็ขอให้ค่ำคืนนี้ของทุกคนมีรอยยิ้มทั้งตอนนอนและตื่นนะคะ 

10/12/2019

w.allflower 

11:43 PM