"มึน อึน เบลอ" สามคำสำหรับชีวิตในช่วงนี้ หลังจากสอบ writing เสร็จทั้งสองรอบ สมองก็หยุดทำงานไปซะดื้อ ๆ ท้องไส้ส่งเสียงโหยหวนรุนแรง ร่างกายต้องการออกซิเจนโดยด่วน ต้องการที่จะนอน 

นึกถึงสภาพตัวเองตอนอยู่ในห้องสอบทีไร ก็ยิ่งรู้สึกว่า "นี่ฉันมาทำอะไรที่นี่" เห๋ อาจจะมาเพื่อกดปากกาเล่นก็ได้ มองเพดาน มองเก้าอี้ มองไฟ เอ้อ... ไม่ใช่ว่ามันเขียนไม่ออก เพียงแต่ว่าความรู้(เล็กๆ)ที่มีเนี่ยมันเพียงพอที่จะตอบได้ถูกต้องไหม ถึงแม้จะกังวลแค่ไหน แต่ตอนเข้าห้องสอบแน่นอนว่าสุดท้ายทุกอย่างก็จะบีบบังคับให้เขียนออกมา(จนได้)

เชื่อว่าเราทุกคนคงมีคำถามที่มักจะถามตัวเองอยู่บ่อย ๆ อาจเป็นคำถามประเภท เย็นนี้กินอะไรดี? วันนี้คุณยิ้มแล้วหรือยัง? หรือแม้กระทั่ง ตอนนี้เรากำลังทำอะไรอยู่? ชีวิตคืออะไร? คำถาม108 ที่เรานึกได้ ชวนให้ตระหนักอยู่เสมอว่า ไม่ว่าคำถามคืออะไรก็ตาม สิ่งสำคัญคือคุณกล้าพอไหมที่จะเพียรถามและหาคำตอบให้กับตัวเอง ตอนฉันนั่งทำข้อสอบฉันก็คิดแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่เราก็รู้ตัวเองแท้ ๆ แต่ทำไมกันนะ ทำไมถึงไม่ยอมปรับเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นกว่านี้ นั้นน่ะสิ ทำไมฉันไม่ฝึกเขียนล่ะ ทำไมมัวแต่บ่นแล้วสิ่งที่ทำ ก็คิดการไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง เยี่ยมมาก ๆ เยี่ยมมาก ๆ

มาพยายามกันเถอะ พยายามเปลี่ยนในสิ่งที่เคยชินมานาน 

เปลี่ยนความเครียดให้กลายเป็นเรื่องที่เราจะแก้และผ่านมันไปได้

เปลี่ยนความขี้เกียจให้กลายเป็นความขยัน(เกิดประกายไฟเล็กๆขึ้นในตา)  

ไม่ว่าจะยิ่งใหญ่หรือเล็กน้อยแค่ไหน สิ่งดี ๆ ก็เกิดขึ้นได้

ก็บอกแล้วไงว่า "พรุ่งนี้ที่สดใสรอเราอยู่"

(ส่วนฉันก็เนี๊ยสagain)

.