เวลา 19:01 ผมเดินเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะกับร่มสีโปร่งๆของผม  ผมเเค่อยากเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยในสวนสาธารณะที่เงียบสงบตอนเวลาที่ใครหลายๆคนคงนั่งดูทีวีกับคู่รักหรือครอบครัว เเต่ไม่ใช่กับผม..

ผมรู้สึกเหมือนมีน้ำอะไรหยดลงบนหน้าผากผมตอนที่ความคิดต่างๆถาโถมเข้ามา โชคดีที่ผมมีร่มคู่ใจมาด้วย โชคดีจังเเหะ...

ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงร้านกาเเฟร้านหนึ่งตรงมุมถนนใกล้ๆสวนธารณะที่ผมเดินมา ผมตัดสินใจเข้าไปในร้าน นั่งหันหน้าเข้าหน้าต่างที่มองเห็นด้านนอกได้สะดวก ผมสั่งนมร้อนมานั่งจิบไปพลางๆตอนที่ผมคิดอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน...

เวลา 20:30 มีผู้ชายคนนึงวิ่งตากฝนเข้ามาในร้าน เขามีหน้าตาดูดี เสื้อของเขาสีชมพูอ่อน เขาใส่กางเกงยีนส์ซีดๆซึ่งผมคิดว่ามันเข้ากับบุคลิกเขานะ เขานั่งลงข้างๆผม เขาหันมายิ้มให้ผม เขาสั่งนมร้อนเหมือนผม ผมเเละเขานั่งอยู่ในร้านจนฝนเริ่มซา ผมเห็นเขาลุกขึ้นยืนเดินออกไปนอกร้าน ผมเลยลุกเดินตามเขาไป พอเราทั้งคู่อยู่นอกร้านฝนที่หยุดตกไปเเล้วกลับตกหนักขึ้นมาซะดื้อๆ ผมจึงกางร่มสีโปร่งของผมเพื่อกันฝนที่ตกลงมาจากฟ้า

"เอ่อ...ไปด้วยกันไหมครับ"ผมพูดในสิ่งที่ผมคิดออกไป

"ครับ"เขายิ้มตอบ

เราเดินข้างกันอยู่ในร่มคันเดียวกันไปจนถึงจุดหมายของเขา

"ขอบคุณนะครับ"เขากล่าวคำขอบคุณเเละยิ้มให้ผม

" (: " ผมยิ้มตอบ 

ผมเดินเเยกออกมาจากเขาเเละผมก็ยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย ไม่สิ!เรายิ้มให้กันต่างหากถึงจะถูก

ผมเดินอยู่บนฟุธปาธเเละยิ้มให้กับความน่ารักของเขา ผมหลงรักรอยยิ้มเขาเข้าเเล้ว

"ผมไม่ได้หวังให้เขามาชอบผม ผมรู้ว่ามันยากที่ผู้ชายอย่างเขาจะมาชอบผู้ชายอย่างผม ถึงเรื่องเเบบนี้สังคมส่วนใหญ่จะยอมรับเเล้ว เเต่มันก็ยากที่ความรักของผมมันจะสมหวัง"