ไม่ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเริ่มหันหลังให้
ผมทำได้เพียงจ้องจองแผ่นหลังนั่น
เดินห่างออกไป ห่างออกไป
ผมยังคงวนเวียนไปในที่ที่เราเคยเดินด้วยกัน
หนทางมืดหม่น ใจเจ็บร้าว แต่ไม่มีน้ำตาเพียงสักหยด
เสียงกรีดร้องเงียบงันดังภายในใจ
ผมออกเดิน หวังว่าจะเจอเธอ
หวังให้เธอหันกลับมามองกันแม้เพียงเสี้ยววิ
แค่ยื้อยุดไว้ได้สักวินาทีก็ยังดี
เสียงกรีดร้องเงียบงันดังเพียงในใจ
เท้าเริ่มปวดระบม แต่ผมหยุดตรงนี้ไม่ได้หรอก
ผมต้องก้าวต่อไป ต่อไป
แผ่นหลังไกลลิบนั่นจะใช่เธอหรือเปล่า
ผมตะโกนเรียกชื่อเธอ แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอด
เสียงกรีดร้องเงียบงันยังคงดังเพียงในใจ
ผมเห็นแผ่นหลังนั่นใกล้เข้ามา เธอหยุดวิ่ง
ผมตะโกนเรียกเธออีกครั้ง
.
.
.
.
.
เพียงแต่ครั้งนี้เสียงกรีดร้องไม่ได้ดังเพียงในใจอีกต่อไป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in