"เวลาว่างแล้วจะฟุ้งซ่าน พลางคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่ และกำลังใช้ชีวิตอยู่เพื่ออะไร"

บางจังหวะที่ยุ่งมากก็เกิดเศร้าขึ้นมาว่าอยากเอาเวลาไปทำอย่างอื่นบ้าง

แต่พอมีเวลาให้พักหายใจเข้าหน่อย ก็กลับมึนตัน คิดไม่ออกว่าจะเอาเวลาที่ได้ไปทำอะไร

มันก็มีบ้างแหละ พวกช่วงเวลาที่คิดว่าการกินอาหารให้ครบหมู่ ส่วนประกอบต่างๆ ในอาหารแต่ละจานแต่ละมื้อ สิ่งที่ร่างกายต้องการและต้องใช้เพื่อพยุงไว้ในแต่ละวันแต่ละปีมันซับซ้อนเหลือเกิน หรือแค่ง่ายๆ อย่างกินโปรตีน คาร์บ และผักให้เหมาะกับความต้องการเป๊ะๆ ยังทำได้ยากเลย

แต่บางครั้งมันก็อยากชาเย็นขึ้นมาดื้อๆ ซะอย่างนั้น

และการทำงานไปวันๆ ก็แค่เพื่อให้ไปซื้อชาเย็นกินได้ เพื่อให้มีใจกลับมาทำงาน เพื่อเอามาซื้อชาเย็น แม้จะรู้ดีว่าสารอาหารที่จำเป็นคืออะไร และรู้ดีว่างานดีๆ ที่ทำให้ใจฟูโดยไม่ต้องมาพึ่งชาเย็นแดกมันก็มีเหมือนกัน

แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ยังมีวันที่อยากกินชาเย็นอยู่ดี

และชีวิตในแต่ละวัน ก็ยังต้องพึ่งชาเย็นมาย้อมใจอยู่ดี