ทุกอย่างรอบข้างไร้ซึ่งสุ้มเสียง

เงียบจนได้ยินเสียงในหัว

ความสงบเงียบกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง

เหลือไว้เพียงอย่างเดียว ความเหงา

โลกหมุนเร็วเหลือเกิน เร็วจนเราแทบจะตามมันไม่ทัน เร่งรีบใช้ชีวิต ทำงานหาเงินในโลกทุนนิยม

หาของกินอร่อยๆ ซื้อเสื้อผ้าสวยๆ เป็นรางวัลให้ตัวเอง

พบปะเพื่อนฝูงบ้างประปราย

รู้ตัวอีกที ตัวเราเริ่มนั่งนิ่ง โลกเริ่มหมุนช้าลง

การอยู่คนเดียวมีข้อเสียพอๆ กับข้อดี

ข้อดีคือการทำเราสามารถทำอะไรได้ดั่งใจ ทำได้ทุกอย่างที่ทำให้เรามีความสุข

ส่วนข้อเสียก็คือพอเรามีความสุขจนหันไปมองข้างๆ แล้วมันไม่มีใครให้ดีใจด้วยนั่นแหละ

ฟังดูเศร้านะ แต่นี่แหละความจริง

ชีวิตที่เติบโตมาโดยไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆ มันก็จะเหงาๆ หน่อย

คนที่พร้อมจะระบายทุกเรื่องให้ฟัง

คนที่เราไว้ใจจะบอกความลับ

คนที่เราพร้อมรับฟังเวลาเค้ามีปัญหา

แทบไม่เคยเจอคนๆ นั้นเลย

แต่ขอบคุณคนรอบข้างมากๆ ที่เข้าใจ

เรารักเพื่อนสนิทในกลุ่มเสมอ รักด้วยใจจริง

สุดท้ายเลยพยายามรักและเข้าใจตัวเองให้มากที่สุด

เราเชื่อเรื่องการเกิดคนเดียว ตายคนเดียวมากๆ

มนุษย์ก็เท่านั้นแหละ

ทุกวันนี้ก็พยายามมีความสุขในแบบของตัวเองอยู่ แบบไม่ต้องพึ่งใคร แบบไม่เดือดร้อนใคร

เท่านั้นก็โอเคแล้ว

แต่ลึกๆ แล้ว ลึกลงไป ข้างในมันเหมือนจะร่ำร้องอยู่เรื่อยๆ

ความเหงาอยู่ตรงนี้ อยู่มาตลอด และไม่เคยหายไป

ได้แต่รับรู้แล้วระบายออกมา เป็นก้อนมวลความรู้สึกบางอย่าง

ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้นะ :-)