เขาที่ไม่ยอมเปลี่ยน และฉันที่ไม่ยอมอธิบาย

ปัง!

เขาปิดประตูแล้วออกไปข้างนอก

ในห้องเหลือเพียงกลิ่นบุหรี่จางๆ ตัวฉัน และขอบตาที่ร้อนผ่าว

เราทะเลาะกันจนฉันไม่อาจนับจำนวนครั้ง

เลิกพูดถึงเรื่องแยกทางกันไปได้เลย คุณคิดว่าคนเราจะทนเสียใจไปทำไมกัน

มีไม่กี่เหตุผลหรอก ว่ามั้ย

ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน

ฉันเลือกที่จะเก็บเอาไว้ ไม่อธิบายถึงเหตุผลใดๆทั้งสิ้น เพราะมันเหนื่อยเหลือเกิน

ทำให้ในทุกๆครั้ง การทะเลาะมันจบลงด้วยความไม่เข้าใจ

คำพูดร้ายๆนั่นไม่น่ามีผลต่อความรู้สึกของฉันเลย

ทุกครั้งที่ทะเลาะ ทุกครั้งที่มีปากเสียง

คำพูดจากปากเขาก็พุ่งเข้ากัดกินความรู้สึกของฉันทีละเล็กทีละน้อย

น่าแปลกที่ตอนนี้ ฉันยังมีความรู้สึกอยู่

แม้จะเป็นเศษเสี้ยวความรู้สึกซึ่งเป็นแผลเหวอะหวะ

แต่ก็ยังทำให้เจ็บปวดทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน

บางทีก็อยากเป็นคนไม่มีความรู้สึก

ไม่ต้องเก็บคำพูดเขามาคิดให้ยุ่งยาก

ไม่ต้องเสียใจ ไม่ต้องร้องไห้ให้กับเขาอีก

หรือฉันจะเก็บความรู้สึกเก่ง

จนเขาไม่คิดว่าฉันมีมันแล้ว

บาดแผลสาหัส

ปล่อยไว้อย่างไรก็ไม่สมานเข้าหากัน

นานเข้าก็อาจทนพิษบาดแผลไม่ไหว

นี่แหละ วังวนที่ฉันเลือกเอง