Prompt: Ring, It’s will be fun,trust me

                Name:Our summer

                Paring:Huening kai x Kang taehyun  

                Rate:PG

ที่หลังสวนหลังบ้านของเขา 

มีรั้วไม้เก่าที่พังลงตามกาลเวลา จนเกิดเป็นช่องเล็ก ๆ เชื่อมต่อระหว่างบ้านเขาและบ้านอีกหลัง

เหมือนโพรงกระต่ายจาก อลิซในดินแดนอัศจรรย์ 

ฮยูนิงไคคือกระต่ายขาวตัวนั้น

ส่วนคังแทฮยอนคืออลิซที่ลงตามเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น 

              หน้าร้อนปีนี้ไม่ได้ต่างจากปีที่แล้วเสียเท่าไรในความรู้สึกของเขา 

              เสียงจั๊กจั่นและสายลมที่นาน ๆ ครั้งพัดมาเพื่อบรรเทาความร้อน 

              หยดน้ำที่เกาะรอบเหยือกน้ำส้มคั้นเย็น ๆ ของคุณยายและน้ำแข็งที่เริ่มละลาย 

              คังแทฮยอนนั่งจดจ่อกับหนังสือในมือ ท่ามกลางความไอร้อนที่ลอยขึ้นมาจากพื้น ความร้อนไม่ได้ทำให้เขาเสียสมาธิ โลกของเขาดำเนินอยู่ภายในหนังสือที่เขาอ่าน ราวกับหยุดเวลา สภาพแวดล้อมรอบตัวของเขาไม่ได้สำคัญต่อเขาอีกต่อไป 

              จนกระทั่ง

              “การอ่านหนังสือท่ามกลางแดดร้อน ๆ แบบนี้มันสนุกตรงไหนกัน” 

              คนแปลกหน้า ผู้บุกรุก เด็กผู้ชายเอ่ยถามเขา แทฮยอนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือของตัวเอง มือปิดหนังสือลงเร็วจนไม่ได้คั่นมันเอาไว้ ดวงตากลมโตกวาดตามองรอบ ๆ ตัวอย่างตื่นตระหนก                 “รั้วที่หลังบ้านนาย” กิ่งไม้ที่อีกคนถืออยู่ในมือชี้ไปที่รั้ว “มันพัง” 

              แทฮยอนมองตามกิ่งไม้ มันพังอยู่จริง ๆ ด้วย เขาเลื่อนสายตามาสบตากับผู้บุกรุก จดจ้องอย่างไม่วางใจ 

              “ฉันก็เลยเข้ามา” 

              เจ้าของบ้านพยักหน้า ผู้บุกรุกเลิกคิ้วขึ้น กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเขา 

              มือเรียวยื่นมาอยู่ตรงหน้าแทฮยอน 

              “ฮยูนิงไค” 

              แทฮยอนลังเลอยู่สักพัก ดวงตาสีน้ำตาลของอีกคนไม่ได้จ้องเขาอย่างกดดัน แต่กลับดูสบาย ๆ ด้วยซ้ำ

              “คังแทฮยอน” 

              “เป็นญาติกับคุณยายเจ้าของบ้านหลังนี้งั้นเหรอ” แทฮยอนพยักหน้า 

              “หลานชาย” 

              “แล้วคุณยายไปไหนล่ะ”

              “นอนพักอยู่ในบ้าน ถ้านายมีธุระเดี๋ยวฉันเรียกให้ก็ได้” ไคส่ายหน้า จ้องเขาด้วยดวงตาสีน้ำตาลนั่นอีกครั้ง 

              “นายไม่ถาม” แทฮยอนเผลอขมวดคิ้วด้วยความเคยชิน ก่อนจะคลายออก มารยาทที่แย่                 

              “ถามเรื่องอะไร” 

              “ชื่อฉัน ปรกติฉันจะโดนถามเพราะมันไม่เหมือนชื่อคนเกาหลี” 

              แทฮยอนขมวดคิ้วอีกรอบ “นายดูยังไงก็ไม่ใช่คนเกาหลีนี่” 

              สดใสกว่าดวงอาทิตย์ในหน้าร้อน 

              ไคหลุดหัวเราะออกมา

              วันต่อมาที่แทฮยอนออกมาทนั่งอ่านหนังสือที่สวนหลังบ้านอีกครั้ง 

              เก้าอี้ไม้สีขาว ผ้าปูโต๊ะสีเหลืองอ่อน เหยือกน้ำส้มและแก้วอีกสองใบ เผื่อเอาไว้สำหรับผู้บุกรุกอีกคน

              เสียงย่ำเท้าผ่านกิ่งไม้แห้งที่อยู่บนพื้นทำให้แทฮยอนหลุดออกจากโลกส่วนตัวในหนังสือ เขาหยิบที่คั่นมาคั่นเอาไว้ก่อนจะปิดลงแล้ววางไว้ข้างตัว 

              ไคกลับมาอีกครั้ง รองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินเข้มย่ำลงบนหญ้าสีเขียว ผู้บุกรุกทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างถือวิสาสะ

              “อากาศร้อนแบบนี้ทำไมนายถึงเอาแต่นั่งอ่านหนังสือน่าเบื่อนั่น” 

              “แล้วอากาศร้อนแบบนี้ควรทำอะไร” ไคคลี่ยิ้ม 

              “เดินไปอีกสักพักในป่า มีแม่น้ำด้วยล่ะ” 

              “มันต้องสนุกแน่ เชื่อฉันสิ”

              เสี้ยววินาทีนั้น เขาเชื่อฮยูนิงไค 

              เพราะว่าเสี้ยววินาทีนั้น หน้าร้อนที่เคยจำเจของคังแทฮยอนเปลี่ยนไปตลอดกาล พวกเขาสำรวจภูเขา เดินไปรอบๆเมือง ทดลองกินไอติมจากร้านขายของชำเก่า ๆ ให้ครบทุกรส นอนกลิ้งบนพื้นหญ้า กระโดดลงแม่น้ำ พยายามจับปลาทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าทำไม่ได้ ปีนต้นไม้ เล่นกีต้าร์และเครื่องดนตรีอื่น ๆ ในบ้านของไค

              แทฮยอนหัวเราะในหน้าร้อนครั้งนี้มากกว่าที่หัวเราะในฤดูอื่นด้วยซ้ำ 

              วันสุดท้ายของการมาพักที่บ้านคุณยาย พวกเขาทั้งสองคนนอนอยู่ข้างกันท่ามกลางทุ่งหญ้า ท้องฟ้าสีฟ้าและก้อนเมฆเป็นย่อม ๆ แทฮยอนลุกขึ้นนั่ง สายตาจ้องไปไกลแสนไกลแต่ความสนใจกลับจดจ่ออยู่ใกล้ๆนี่เอง

              “ไค” แทฮยอนพูดขึ้น ทำลายความเงียบระหว่างพวกเขาทั้งสองคน 

              “อือ” คนข้างตัวเขาครางตอบในคอทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาอยู่ มือทั้งสองข้างซ้อนกันอยู่ที่หลังหัว 

              “วันพรุ่งนี้”

              “นายจะทำอะไรล่ะวันพรุ่งนี้ ไปว่ายน้ำในแม่น้ำอีกรอบ หรือมีอะไรที่อยากทำอีก” 

              “เปล่าหรอก” ไคลืมตาขึ้น มองเขาด้วยหางตา 

              “พรุ่งนี้ฉันต้องกลับแล้ว” 

              ราวกับทั้งโลกกำลังหยุดลง ลมพัดอีกครั้ง เสียงหญ้ากระทบกัน 

              “งั้นเหรอ” ไคตอบ
              

              แค่นั้น คำสั้น ๆ 

              ราวกับที่ผ่านมา 

              คือสิ่งที่เขาคิดไปเอง 

              ราวกับว่าที่ผ่านมา

              ทั้งหมด 

              เป็นแค่เรื่องในหนังสือที่เขาอ่าน 

              นี่เขากำลัง 

              หวังอะไรอยู่อย่างงั้นเหรอ

              แทฮยอนก้มหน้า เขาหัวเราะ แบบไร้เสียง บางทีอาจจะเป็นความเสียใจ บางทีนะ 

              คนข้างตัวของเขาลุกขึ้น ไหล่ของพวกเขากระทบกัน แทฮยอนเพิ่งรู้สึกได้ว่าพวกเขาอยู่ใกล้กันแค่ไหน 

              ไคไม่ได้พูดอะไรอีก เขาทำอะไรสักอย่างขยุกขยิกในมือ แทฮยอนไม่กล้ามอง ไม่กล้าถาม ความกล้าทั้งหมดหายไปตอนไหนไม่รู้ เขากำลังกลัว กำลังขี้ขลาด กำลังไม่เป็นตัวของตัวเอง

              “แทฮยอน” อดีตผู้บุกรุกเรียกเขา แทฮยอนครางตอบในคอ ไม่ได้เงยหน้าขึ้น เพราะแดดที่เริ่มแรงเกินไปหรือเปล่า ใบหน้าของเขาถึงเริ่มเห่อร้อนขึ้น

              “คังแทฮยอน เงยหน้าขึ้นมา”

              เสี้ยววินาทีที่เงยหน้าขึ้นมา 

              เสี้ยววินาทีที่มือเรียวของไคแตะลงที่คางของเขา 

              เสี้ยววินาทีนั้น 

              ริมฝีปากของไคที่มักจะมีรอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏอยู่เสมอ

              ประทับลงมา
              นุ่มนวลแผ่วเบาและแสนจะสั้น 

              แทฮยอนคิดว่าสิ่งที่เขามั่นใจในตัวเองที่สุดก็คือสมองของเขา แต่ตอนนี้เขาไม่มั่นใจกับมันอีกต่อไป สมองเขาประมวลผลไม่ไหวแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้ร่างกายเขาผิดปรกติ ความรู้สึกแปลก ๆ ราวกับมีผีเสื้อเป็นร้อยเป็นพันกระพือปีกอยู่ในท้องของเขา ความร้อนบนใบหน้า ทุกอย่างเหมือนไม่ใช่ร่างกายของเขาอีกต่อไป

              ริมฝีปากของไคคลี่ยิ้มอีกครั้ง 

              มือเรียวของไคจับมือของเขายกขึ้น

              แหวนดอกไม้ที่ทำขึ้นมาแบบลวก ๆ จากดอกเดซี่ดอกเล็ก ๆ ที่อยู่รอบตัวถูกสวมลงบนนิ้วนางของเขา

              ฮยูนิงไค เด็กผู้ชายแปลกหน้าที่ไม่แปลกหน้าอีกต่อไป อดีตผู้บุกรุกที่ตอนนี้สามารถเดินเข้าบ้านเขาทางประตูหน้าได้แบบไม่ต้องอนุญาต แตะริมฝีปากลงมาอีกครั้งบนดอกเดซี่



              “หน้าร้อนปีหน้า ฉันจะรอนายกลับมา”



End.
หวีดที่ #tulatotle