I can’t be with you. I’ve been thinking about it

I realized that Ialways followed you like a little dog

I discovered thatI was strong

I used to be afraid and I was terrify being without you

On the island, after only three days

I went crazy likea shitty feeling

I just can’t be like that again

You’re the person that I love most in my life

I know that I’m just 22 but I’ll the same way when I’m 70

— Rio, La Casa DePapel (2017)

...

ผมอยู่กับคุณไม่ได้อีก แล้วผมคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้วล่ะ

ผมเหมือนกับลูกหมาที่คอยตามคุณอยู่เสมอ

ตอนนี้ผมรู้ว่าแล้วว่าผมแข็งแกร่งพอ

พอที่จะอยู่ได้โดยไม่มีคุณ ผมเคยกลัวนะ

หลังจากที่คุณจากผมไปได้สามวัน

ผมรู้สึกเหมือนกับคนบ้า มันเป็นความรู้สึกที่แย่และเลวร้ายมาก

และผมไม่อยากจะเป็นแบบนั้นอีกแล้ว

คุณน่ะ...คือคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิตแล้ว

จริงอยู่ที่ผมอายุแค่ 22 แต่มันจะเป็นความจริงอยู่เสมอ

แม้ว่าผมจะอายุ 70 แล้วก็ตาม

— ริโอ, ทรชนคนปล้นโลก (2559)

          ...

ประโยคบอกเลิกที่Rio พูดกับ Tokyo ด้านบนนั้น

มันคือความเจ็บปวดแต่ที่มันกลายเป็นความเจ็บปวดที่อ่อนโยน

เพราะมันคือความหวังดีที่ถูกพูดออกมาผ่านความจริง ความจริงที่ทั้งคู่ต่างรับรู้กันดี

เขาและเธอเข้าใจถึงความจริงที่ว่า'มันไปต่อไม่ได้แล้ว'

จริงอยู่ที่ความจริงอาจยากเกินยอมรับแต่การพูดมันออกมาก็ต้องอาศัยความกล้าไม่ใช่น้อย

Rioเข้มแข็งมาก เข้มแข็งที่ยอมปล่อยมือจากคนที่ตัวเองรักอยู่ และเป็นเหมือนทุกอย่างในชีวิต

สิ่งที่เขากล้าเผชิญหน้าคือความจริงและยอมรับว่า

“ต่อให้เราพยามมากแค่ไหน...สุดท้ายมันก็ไปกันไม่ได้อยู่ดี”

ประโยคนี้อาจจะเป็นที่คุ้นหูในเรื่องราวที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ นั่นสิ..ทำไมนะ?

เพราะเราทุกคนล้วนมีความต่าง ต่างความคิด ต่างมุมมอง และต่างทัศนคติ

และเพราะ ‘เรามองโลกต่างกัน’

เราหยุดความสัมพันธ์ไว้แต่มันไม่ได้หมายความว่าเราจะเลิกรัก

เราหยุดความสัมพันธ์ในทางปฏิบัติไว้แต่ไม่ได้หยุดที่จะรู้สึก

แน่นอนว่าเธอยังเป็นคนที่เขารักและคิดถึงอยู่เสมอ

เช่นเดียวกับRio ที่เคยพูดไว้ “ผมรักคุณตอนผมอายุ 22 เมื่อเวลาผ่านไป

ผมแก่ลง ผมอายุ70 คุณก็ยังคงเป็นคนนั้น...คนที่ผมรักมากที่สุดเสมอ”

แค่บางครั้ง‘คนนั้น’ ที่เราต่างคิดถึง อาจจะไม่ได้อยู่นั้นชีวิตของเราแล้วเช่นเดียวกัน

สิ่งที่น่าชื่นชมและอยากให้ทุกคนมีมันในตัวเช่นเดียวกับRio คือ “การรักตัวเอง”

เขาซื่อสัตย์กับตัวเอง และยังตระหนักได้ว่าตัวเอง‘เป็น’และ‘เคยเป็น’ยังไง

อย่างที่เขายอมรับอย่างลูกผู้ชายว่าเคยเป็นคนที่เดินตามคนที่รักอยู่ตลอด

เคยเป็นบ้าเพราะรัก เคยผิดเพราะรัก

นั่นอาจจะเป็นจุดตกต่ำที่สุดในชีวิตรักของเขา

แต่สิ่งที่เขาคิดได้หลังจากนั้นคือ“เขาจะต้องไม่กลับไปอยู่ในจุดนั้นอีกแล้ว”

หลังจากที่ความสัมพันธ์เริ่มริบหรี่และมืดมิดลงเรื่อยๆ

แสงแห่งความคิดในการรักตัวเองก็จะค่อยๆกลับมาสว่างในที่สุด

แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีสติเตือนตัวเองได้ด้วยตัวเอง

บางครั้งเราต้องอาศัยการเตือนสติจากคนอื่น

ทั้งจากครอบครัว จากเพื่อนๆ และคนรอบข้าง

สิ่งที่อาจทำให้เรามีสติมากขึ้น

คือการได้‘หยุด’และ‘ถอย’ออกมาสักหนึ่งก้าว

แล้วลองมองดูตัวเองในทุกๆด้าน

พยามเข้าใจตัวเอง ให้เวลากับตัวเอง คิดทบทวนกับตัวเองซ้ำๆ

เราจะตระหนักได้เองว่า...เราควร ‘ไปต่อ’ หรือ ‘พอแล้ว’

คำตอบที่ได้ก็ควรจะสั้นๆง่ายๆ แค่นั้นเอง

เพราะความสัมพันธ์ที่ดีไม่ควรจะยาก

ขอบคุณนะ Rio, La Casa De Papel (2017)

Girl with Curls