จะว่าไปแล้ว

คนเรามันจะเก็บงำความรู้สึกได้ขนาดไหนกันนะ 

ก็ฉันไง

ที่สามารถทำมันได้อย่างแนบเนียน และไร้ที่ติ อย่างไม่น่าเชื่อ ถ้าหากว่านี่คืองานศิลป์แขนงหนึ่ง

ฉันก็คงไม่อาจตอบคนอื่นได้ ว่างานชิ้นใด คือผลงานชิ้นโบแดง เพราะว่ามันไร้ซึ่งข้อบกพร่อง ไปซะทุกชิ้นงานเลยยังไงล่ะ!

ไม่ว่านักวิจารณ์คนไหน ก็มาเถอะ 

“ฉันไม่กลัว”

พวกเขาไม่มีวัน และไม่มีทางที่จะหามันเจอ

พวกเขาจะพบกับ 

หลุมหลบภัยขนาดใหญ่แต่ไม่ผุพัง ที่ด้านบนถูกปูทับ ประดับด้วยสวนดอกไม้สีสันสดใส ภายใต้หลุมนั้น มีห้องอยู่มากมาย และโถงที่กว้างใหญ่ เพียงพอต่อจำนวนผู้เข้าชมจำนานหลายพันคน

เมื่อพวกเขา เริ่มออกสำรวจ

เขาเริ่มพบกับ ทางเดินอันสลับซับซ้อน เต็มไปด้วยรอยรองเท้าของผู้สร้าง มันเป็นการเดินที่ไม่มีรูปแบบที่ชัดเจน สะเปะสะปะ ไม่เป็นเส้นตรง ราวกับเจ้าของเท้า อยู่ในอาการมึนเมา

ส่วนห้องต่างๆนั้น

ภายใน เต็มไปด้วยรอยเท้าจากรองเท้าคู่เดิม เศษฝุ่น และใยแมงมุม เพียงเท่านั้น หรือว่าเจ้าของรอยเท้า จะพยายามจัดข้าวของให้เป็นระเบียบกันแน่นะ

“แล้วทำไมเขากลับไม่เก็บกวาดความสอาดมันบ้างนะ”

หากว่าการรับชม ยังคงดำเนินต่อไป

พวกเขาจะเริ่มเดินลึกลงไป แล้วพบกับ ห้องจะดูใหม่กว่าข้างบน ราวกับว่ามันไม่ได้  ถูกสร้างขึ้นมาพร้อมกัน แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่เหมือนกัน นั่นก็คือรอยเท้าของคนๆนั้น กับข้าวของที่เริ่มมีฝุ่นเกรอะกรัง

แม้พวกเขาจะยังไม่พอใจ ดึงดันที่ลงไปชมในชั้นต่อๆไป

สุดท้าย พวกเขาก็จะไม่พบอะไร พบเพียงเพียงเขตก่อสร้างอันมืดมิด ไม่มีแม้แต่แสงไฟ กับเสียงจากเจ้าของรอยเท้า ที่กำลังตกแต่ง และต่อเติมห้องถัดๆไป

“เขาคนนั้น คงจะดีใจน่าดูที่พวกคุณสนใจ”

แล้าถ้าหากว่าพวกคุณชอบใจ

ก็หวังว่าคุณจะกลับมารับชมใหม่ในโอกาสครั้งถัดไป

ส่วนเจ้าของหลุมหลบภัย 

จะคงยังไม่มีโอกาศได้ขึ้นไป พบปะกับพวกคุณ

ในเร็ววันนี้

“โอ้ต๊ายตาย” ผมเกือบลืมไป

ยินดีต้อนรับทุกท่าน สู่...

STUCK IN THE SHELTER