แรกๆก็สู้นะแบบ อะหาซื้อวัตถุดิบอาหารไทยมาทำกินเอง แล้วความครัวฝรั่งอะ ครัวในบ้านแบบในบ้านจ๋าเลย กับความอาหารไทยแต่ก็นะเอาว่ะ ต้ม ผัด แกง ทอด โชว์ความเป็นไทยให้เพื่อนร่วมบ้านรู้ไปเลยว่าเมื่อน้ำมันหอยเจอกับน้ำปลาแล้วกลิ่นมันไปได้ไกลแค่ไหน มึ๊งงงงงไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะ เราอะขนาดชินกลิ่นนะ มันไม่ไหวกลิ่นมันติดทนนานอยู่นะ เพื่อนร่วมบ้านไม่มีใครกล้าพูดอะไร แต่เรารู้อยู่เต็มอกว่ากลิ่นมันไม่ธรรดา อื้อหื้อออ ไม่ธรรมดา
หลังๆเลยอะเจอกันครึ่งทาง ทำอาหารไทยก็ต่อเมื่อเพื่อนร่วมบ้านออกไปทำงาน หรือไม่ก็แบบอะกินคลีนปรุงน้อยๆใส่สองสามหยดพอ ละความที่โตมาแบบทำกินมื้อต่อมื้อ เคยลองแบบพยายามทำทีละเยอะๆแช่ตู้เย็นไว้แล้วค่อยอุ่นกินมื้อต่อๆไป แต่มันก็เบื่อไงนั่งกินแบบเคี้ยวเอื้องเลยนะ ใครจะกินเมนูซ้ำๆติดต่อกันได้สามสี่มื้อ บวกกับอาหารแช่อะ รสชาติมันไม่อร่อยเหมือนปรุงใหม่ๆหอมๆละกินเลย

  
      ทำไปทำมาความท้อแท้เริ่มเกิดขึ้นในดวงจิต แบบทำงานก็เหนื่อยแล้วต้องกลับบ้านมาทำอาหารอีกหรอหวะ ไม่ก็แบบ ทำงานก็เหนื่อยละ กลับบ้านไปต้องอุ่นผัดกระเพรากินอีกแล้วหรอหวะ สี่มื้อละนะเมื่อไรแม่งจะหมดสักที ระหว่างที่ใจกำลังตัดพ้อกับตัวเองอยู่นั้น สายตาก็ไปเจอกับร้านร้านนึงที่เขียนด้วย Alphabets สามตัว ขึ้นต้นด้วย K ลงท้ายด้วย C ใจนึงก็แบบเห้ยไก่นะ โปรตีนเน้นๆเลยนะ ราคาถูกเรี่ยราดอีก อีกใจก็แบบ มึงแต่มันของทอดนะโว้ย ระหว่างที่ความคิดสู้กับอยู่นั้น ก็มีความคิดท่าไม้ตายฝุดขึ้นมาว่าหรือจะกลับบ้านแล้วไปอุ่นผัดกระเพราโง่ๆกิน และนั่นก็คือหมัดน็อค K.O.

แต่เราก็หลอกและปลอบใจตัวเองว่า คนเราถ้าอยากอยุ่รอดก็ต้องปรับตัวอะเนอะ และถ้าอยากอยู่แบบมีความสุขก็ต้องเปิดใจ ให้กับอาหารต่างๆที่คนที่นี่เค้ากินกันปกติทั่วไป ทำไปทำมา ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ฟิวเหมือนคนใจแตกอะจากสิ่งที่เคยปฏิเสธมาตลอด พอมันโดนจุดอะ จากที่เกลียดมากกลายเป็นรักมากเหมือนคนโดนของ เฟรนฟาย เอย เบอเกอร์ เอย พิซซ่า เอย เวลาเปลี่ยนสถานที่เปลี่ยนใจคนก็เปลี่ยนอะเนอะ จากปลานึ่ง กลายเป็นปลาทอดและมากับเนื้อคู่ของเค้าคือมันฝรั่งทอด Fish and Chips นั่นเอง

  
     การชอบกินอาหารพวกนี้ทำให้เราเข้าใจคนที่ติดอยู่ในความสัมพันธุ์แบบ Toxic relationship เลยอะ แบบถามว่ารู้ไหมว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพและร่างกาย คือรู้ รู้อยู่เต็มอก แต่มันทำไม่ได้ไง จะให้ตัดเค้าออกไปตอนนี้มันยังทำไม่ได้จริงๆ หนักเลยเป็นเอามากอยู่ช่วงนึง ช่วงใหญ่ๆเลยเอาจริง แบบเหมือนคนหน้ามืดตามัว ทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไร หลอกตัวเองว่ามันก็คืออาหารทั่วไปนั่นแหละ

  
     จนมาถึงวันที่แบบเริ่มมีสติ ของที่โดนเริ่มเสื่อม ด้วยเวทมนตร์ของกางเกงยีนส์ตัวโปรดก็คือยังพยายามยัดใส่ได้แบบปกติ แต่นั่งไม่ลง นั่งไม่ได้เพราะมันรัดมันตึงไปหมดทุกอณู เลยนั่งคุยกับตัวเอง(ก่อนจะนั่งคือเปลี่ยนกางเกงก่อนนะ เพราะนั่งไม่ได้และหายใจจะไม่ออก) ว่าความรู้สึกที่เรามีให้กันอะ มันไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนะ ยังรัก ยังอยากกินอยากใกล้ชิดเธออยู่เสมอ แต่หากเคียงชิดใกล้ แต่ฉันต้องทิ้งกางเกงยืนส์ตัวโปรดเพื่อเธอ ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง เลยทำให้ทุกวันนี้ความสัมพันธุ์ระหว่างเรากับไก่ทอดลุงใจดีมีหนวดและอาหาร fast food ทั้งหลาย จาก Toxic relationship แปลผันกลายเป็น Long-distance relationship แทน