-มึง กูโอเค the parody- [spin-off]

Title :  A cup of chrysanthemum? เก๊กฮวยสักแก้วไหมครับ?

Pair? : Ok and Velon?????? (Not BL???)

PG : ??

    “ไอฝรั่ง!!!” ชายร่างสูงใหญ่ถือกระเป๋าหนังเรียบแป้ กับรองเท้ามันวับ ในเครื่องแบบนักเรียนกางเกงน้ำเงิน ตะโกนเรียกเพื่อนชายซึ่งนอนกองรวมอยู่ กับเสาโรงเรียน รองเท้าหลายคู่ และกระเป๋าหนังของเพื่อนคนอื่นๆ

    “อะไรอิเค!!!” คนที่ถูกเรียกลุกขึ้นตะโกนตอบอย่างหนักแน่น ในมือถือเพจเจอร์ซึ่งมีข้อความหวานๆ จากแฟนสาวแสนสวยสุดที่รัก ใบหน้าของเขาแดงเป็นลูกตำลึงจากความเขินและความโกรธตอนที่ถูกเพื่อนขัดจังหวะ ขณะกำลังอ่านข้อความ “บังอาจมาขัดความสุขกูกับลิเดีย ถ้าไม่สำคัญจริงมีตบนะเว้ย!”

“ยายลิเดียลูกครึ่งฝรั่งอ่ะนะ? โอ้ย! หรือจะสู้เก๊กฮวยร้านป้าต้อยกับลุงเรืองล่ะ?” ใบหน้าเรียบเนียนของวัยรุ่นยู่ยี่ เมื่อต้องพูดถึงแฟนสาวเกินเยียวยาของเพื่อนสนิท “กินเปล่า? กูเลี้ยง” เขาชูธนบัตร 10 บาท

    “จัดไปอย่าให้เสีย!” อีกฝ่ายตอบอย่างไม่ลังเล

    “ซ้อนท้ายจักรยานกูไปนะ”

    “แล้วคิดว่ากูมีทางเลือกอื่นรึไงล่ะ รีบไปสิ” ชายหน้าหวานรีบวิ่งไปที่ลานหน้าโรงเรียนกับผู้เชื้อเชิญเขาไปซ้อนท้ายจักรยาน เหมือนนางเอกหนังหลี่ หมิงนักแสดงฮ่องกงคนโปรดของยายลิเดียตัวปัญหาสำหรับเค

…

    “ไอโอเคมึงขี่ดีๆ สิวะเห้ยย!?!?!?!?!?” ชายที่นั่งซ้อนท้ายจับเอวคนขี่อย่างทุกลักทุเล ขณะที่ทั้งสองกำลังเคลื่อนผ่านคันนาอรหันต์ที่ทำโอเคล้มหน้าฟาดคันนาอย่างงดงามมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

    “ก็นี่ก็พยายามอยู่ไงเล่าไอซาลอน!!” เขาตะโกนอย่างหนักแน่น

    “เวลอนโว้ยไอเคโอ!!!!” ด้วยอารมณ์ชั่ววูบมือของผู้ซ้อนท้ายก็ฟาดเข้าที่กลางหลังของอีกฝ่ายอย่างเต็มแรง เหมือนกับในหนังเฉินหลง หรือบรูซลี ร่างของทั้งสองลอยละล่องเหนือคันนาและจักรยานสีแดง เอาไปเล่าให้ใครฟังเขาก็คงขำกันไม่น้อย ในเมื่อโอเคคือสิงห์นักปั่นประจำหมู่บ้านนี่นา

ตู้ม!!

หน้าของเวลอนทิ่มโคลนเหมือนกับตำนานรัก สมัยโกโบริอังศุมาลินของโอ วรุฒ ที่ตากับยายเจอกันเพราะระเบิดลงจนตาหน้าทิ่มดิน แล้วเงยหน้าขึ้นมาเจอยายช่วย ส่วนล่างของเขาชี้ฟ้า กางเกงและเสื้อเละเทะไปหมด

    และอย่าให้พูดถึงตัวตั้งตัวตีที่จะมากินเก๊กฮวย หน้าของเขาเปื้อนโคลนและมีโคลนอยู่เต็มปากเสียจนฟันดำ ยังกับไปกินหมากของคุณยายมาอย่างนั้นแหละ “ขี้โคลนไหงเค็มงี้อะ!!” โอเคเบ้ปาก

    “แล้วใครใช้ให้เอ็งไปชิมมันเล่าเห้ย?!” หน้าสวยเปื้อนโคลนเงยขึ้นจากแอ่งก่อนตะโกนด่าทออีกฝ่ายอย่างไม่อายการกระทำ เมื่อประมาณนาทีก่อน

    “เออๆ นี่ไงเดินไปอีกนิดถึงก็ถึงร้านแล้วรออะไรอยู่วะ”

    “จะว่าไปนะเค ป้าต้อยแกมีลูกเปล่าวะ” เวลอนเริ่มบทสนทนา “เห็นมีรองเท้านักเรียนวางหน้าบ้านแกทุกรอบที่มาเลย”

    “ก็ไอตั้นห้อง 1 ไง ที่เตี้ยๆ อ่ะ”

    “ตั้น ภัสปกร เรืองฉาย ที่ไอก้องมันชอบบ่นถึงน่ะเหรอ?”

    “เออดิ แต่ไม่ใช่ลูกแกหรอกหลานแก”

    “อ้าว! เคเหรอ มาสิๆ” เสียงของหญิงวัยราวๆ 50 ปี ตะโกนแทรกทั้งสองที่กำลังคุยกันหน้าร้านโชห่วย ซึ่งมีตู้น้ำทำจากเหล็กตั้งอยู่หน้าร้าน ภายในตู้นั้นมีแก้วของเหลวสีเหลืองอยู่

     “ดีครับป้าต้อย เก๊กฮวย 2 แก้วครับป้า” โอเคชูสองนิ้วแล้วชี้ไปทางตู้น้ำสีเงิน ด้วยท่าทางสุภาพยังกับคนละคนกับที่คุยกับเพื่อนสนิทของเขาอย่างเวลอน

    “ได้สิๆ มานี่เข้ามาก่อน ตายแล้ว! ตัวเลอะโคลนเชียว” หญิงร่างท้วมอุทาน “ป้าบอกหนูกี่รอบแล้วว่าขับมาดีๆ บ้านป้ามันเป็นคันนา ดูสิ ทำเพื่อนเลอะไปด้วยเลย - ไปอาบน้ำก่อนไป ยืมชุดไอตั้นไปก่อนเดี๋ยวค่อยมาคืนก็ได้”

ว่าแล้วเธอก็รีบผลักทั้งสองไปที่หน้าประตูห้องน้ำ โอเคย่นจมูกเล็กน้อย ที่จักรยานตกคันนามันความผิดไอฝรั่งต่างหากเล่า! ความผิดเขาซะที่ไนหล่ะ?!

    หนุ่มน้ำข้าวหรือเวลอนที่สาวๆ เรียกกันบรรจงปลดกระดุมเสื้อนักเรียนสีขาวซึ่งเปื้อนโคลนออก หนุ่มอีกคนที่มองอยู่เบิกตากว้าง “ไอฝรั่ง! นี่บ้านป้าเขานะเว้ยมึงจะถอดตรงนี้เลยเหรอ!?”

    เขามองด้วยสายตาว่างเปล่า “ก็ป้าเขาบอกให้ไปอาบ กูก็จะถอดเสื้อก่อนอาบไง เวลาอาบน้ำเอ็งใส่เสื้ออาบรึไงวะ” หน้าสวยมองโอเค เฉกเช่นในละครไทยที่พระเอกเกลียดนางเอกอย่างกับสิ่งปฏิกูลในชักโครกก็ไม่ปาน

    “มองกูอย่างกับขี้ขนาดนี้ กุถอดเสื้ออัดหน้ามึงไม่วิ่งกรี้ดลงคลองเลยล่ะไอศักดาทุบตึก” อีกฝ่ายตอบด้วยเสียงประชดประชัน “อย่าให้เห็นว่าหน้าแดงตอนกูโป๊นะ เดี๋ยวจะเอาไปแฉนังดอกจันทร์ให้มันประกาศก้องทั่วโรงเรียนว่ามึงชอบไอจ้อนผู้ชาย” เขารีบๆ แกะเสื้อออกก่อนถอดมันกองไว้ที่เดียวกับที่ๆ เวลอนวางเอาไว้ แล้วทั้งสองจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกัน

…

ซู่วววววว

    ฝนเทกระหน่ำลงมายังกับฟ้ารั่ว หนุ่มทั้งสองได้เพียงนั่งมองจากม้าหินอ่อนที่หน้าร้านของป้าต้อย เสื้อของหลานป้าคับมากครับ.. เข้าใจว่าหลานป้าตัวเล็กแต่มันก็ไซส์ยายดอกจันทร์เลยครับป้า.. “ฝนตกห่าใหญ่ขนาดนี้ จะกลับบ้านได้มั๊ยวะเนี่ย?” โอเคยู่หน้า บ่นอุบอิบเพราะจักรยานของเขากำลังตากฝนอยู่ “ไม่น่าลืมไถมาหลบในร้านป้าก่อนเลย..”

    “สมน้ำหน้า เออใช่.. พกอะไรมากินมั๊ย กูหิวจนจะแดกหัวมึงได้แล้วเนี่ย”

    “อันนี้กูเห็นด้วย เพราะกูก็หิวจนจะกินหัวมึงได้เหมือนกัน”

    “กินข้าวเย็นกับป้าต้อยเลยได้รึเปล่าอ่ะ..”

    “อ้าว เพื่อนก้องนี่เอง มากินน้ำพริกปลาทูบ้านป้าเราก่อนมั๊ยล่ะ?” ชายร่างเล็กเดินพาตบหลังร่างสูง

    “ได้เหรอตั้น” โอเคหันมาตอบ “งั้นเราขอกินด้วยนะ เวลอนๆ นายเอาด้วยรึเปล่า?” ในหัวของเวลอนตอนนี้คงจะมีแค่คำเดียวที่จะอธิบายเพื่อนเขาได้ นั่นคือผักของภาคใต้ที่ส่งกลิ่นเหม็นนั่นเอง

    “อี๋.. เหม็นกลิ่นสะตอเป็นบ้า” เขาใช้นิ้วบีบจมูกแสดงท่าทีเหมือนมีกลิ่นเหม็นเน่าลอยฟุ้งในอากาศ ตั้นมองอีกฝ่ายที่ทำท่าทีประหลาดอย่างแปลกใจ แต่ตัวเขาเองเลือกที่จะไม่สนใจมันเสียมากกว่า

…

    “เมื่อกี้มึงตอแหลมากโอเค” หนุ่มน้ำข้าวบ่นขณะที่ตนกำลังแย่งผ้าห่มกับเพื่อนของเขาอยู่ ถ้านี่เป็นหนังเจมส์ บอนด์ มาถึงตรงนี้ก็น่าจะเป็นฉากที่พระเอกหน้าหล่อของเรา มีอะไรกับสาวบอนด์ซะล่ะมั้ง? แต่นี่ไม่ใช่เจมส์ บอนด์ นี่คือเวลอน กับโอเค และทั้งคู่ก็ไม่ใช่คู่รักในหนังที่มีแอนดี้ การ์เซีย หรือว่าหลิว เต๋อหัวเป็นนักแสดงนำ แต่ถ้าให้เปรียบแล้วที่นี่ดูท่าจะเป็นสนามรบเสียมากกว่า “มึงนอนนิ่งๆ ไม่เป็นรึไง? พ่อมึงเป็นปลาเหรอ ดิ้นไม่หยุดเลย”

    “มึงแหละหุบปากไอฝรั่ง” เคเถียง “รีบๆ นอนเหอะ แค่นี้กูก็อายเขาจะแย่แล้ว”

    เช้าวันต่อมาหลังจากนั่นก็มีข่าวลือหนาหูกันให้ทั่วโรงเรียน ว่าโอเคสิงห์จักรยาน กับแฟนหนุ่มของลิเดียอินเลิฟกัน บ้างก็บอกทั้งคู่เป็นคู่รักร่วมเพศ บ้างก็บอกว่าเวลอนแค่อยากจะยั่วอารมณ์ลิเดียก็แค่นั้น ถึงกระนั้นเอง เจ้ากรมข่าวลือ และหัวหน้าสมาคมต่อต้านสารวัตรนักเรียนอย่างดอกจันทร์ ก็ยังยืนยันจะตั้งชื่อคู่นี้ว่า “มนต์รักฝนน้ำพริกปลาทู” อยู่ดีนั่นแหละ…

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ถึงต่อมาเธอจะเรียกว่า “คู่รักนักขุดทอง กับเก๊กฮวยที่ลอยหายไป” ตามลูกชายร้านกระหรี่ปั๊ปก็เหอะ

Fin.