หนังสือ : รามกีรติ์

โดย : บุญยัง กำแพงเพ็ชร

จำนวน : 336 หน้า 

.

"รามกีรติ์" ชื่อเต็ม ๆ ของหนังสือ คือ "รามกีรติ์: วรรณคดีหูสำหรับผู้ (ไม่) มีมลทินมัวหมอง" ตัวละครแต่ละตัวที่ปรากฎในเล่มมีแต่ตัวละครที่ชื่อตระการตาแทบทั้งนั้น อาทิ ทศกี พระรามน้ำเกียร์ พระลักษ์ยึงค์ นางสีเหียว นางลอยเหมีย ไมยรวย

.

สำหรับวรรณคดีหูเรื่อง "รามกีรติ์" นั้น ที่หน้าความเป็นมาเขียนเกริ่นเอาไว้ว่า "​ ...'รามกีรติ์' เป็นวรรณคดีเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งของไทย ควบคู่ไปกับวรรณคดีเรื่อง 'รามเกียรติ์' ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีโดยได้รับเค้าโครงจาก 'รามายะเณ็ด' ของฤษีวามีกี ซึ่งเป็นมหากาพย์เรื่องสำคัญในอนุภูมิปอินเดีย และเป็นมหากาพย์ขำขันควบคู่กันกับมหากาพย์เรื่อง 'รามายณะ' ของฤษีวาลมีกิ ซึ่งมีความสำคัญเช่นกันตามหลักปรัชญาทวิภาคในสูตร (Vatsyayana, 2009) ที่ว่า สรรพสิ่งในจักรวาลย่อมปรากฏเป็นคู่ทวย กล่าวคือ เมื่อมีเรื่องจริงแล้วย่อมต้องมีเรื่องขำขันเพื่อความสมดุลหมอ เป็นต้น..."

.

ความเป็นมาของวรรณคดีหูเรื่อง "รามกีรติ์" 

.

เรื่องย่อรามกีรติ์

.

กลอนบทละครเรื่อง "รามกีรติ์" รวม 8 ตอน ประกอบไปด้วย พระจักรีเห็งปราบนนทกี พระรามเดินดงหลอ สำมนักขีหายก่อศึก หนุมวยเผาลงกี นางลอยเหมีย กาพย์นางลอยเหมีย ศึกไมยรวย และทศกียกรบ

.

ตัวอย่างบทเปิดของ "พระจักรีเห็งปราบนนทกี" ว่าไว้ดังนี้ 

.

○ มาจะกล่าวบทไป 

นนทกีน้ำใจกล้าหาญ 

พระอิศวยหัวควรภูบาด 

ประทานให้ล้างคาเทวดวย

. 

อยู่เชิงกระไดหญ่อไกรลาศ 

เทวราชตีครวแล้วลูบหวย 

บ้างก็เอาคานฟาคกระบวย

เซ็ตดัวยย้อมด้วยทุกวันไป 

.

จนหอกถล้ำชอกช้ำทรวง

เห็นม่วงหรอยแล้วร้องไห้

ดูดู๋เทพทวยหัวไค 

ได้เห็นกระดีกันก็วันนี้

.

ไม่เท็จมันหยามมาทําได้ 

ไม่ตายจะให้เห็นหมี 

ก็รีบใช้ไดถอไม่รอรี 

เฝ้าพระศุลีเหียเทวา

ฯ ๘ คํา ฯ

.

หากถามว่า "รามกีรติ์" เป็นวรรณกรรมสัปดน เหมือนที่หลายคนเคยพูดถึง "สรรพลี้หวน" หรือไม่ หากอ่านงานชิ้นนี้ในฐานนะของวรรณกรรมที่อ่านตามตัวอักษรและใช้วิธีคิด วิธีอ่านแบบ "สัญศาสตร์วรรณกรรม" ของบาร์ตส์ ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถมองงานชิ้นนี้เป็นวรรณกรรม/วรรณคดีสัปดลได้ เพราะข้อจำกัดสำคัญประการหนึ่งของการอ่านงานประเภทนี้คือความสามารถและความเข้าของผู้อ่านเป็นสำคัญ ทั้งเรื่องของการผวนคำ หรือการเข้าใจบริบทบางประการ อาทิ ภาษาถิ่นอย่างกรณีของสรรพลี้หวน ซึ่งท้ายที่สุดก็ยากจะตอบว่า "รามกีรติ์" เป็นวรรณกรรม/วรรณคดีสัปดล หรือไม่ เพราะสำหรับเราแล้วงานชิ้นนี้คือการแสดง "ปฏิภาณทางภาษา" ของผู้แต่งได้เป็นอย่างดี และปฏิภาณทางภาษานี้ก็อยู่คู่กับสังคมสยาม-ไทย มาอย่างช้านาน ดังที่ปรากฏอยู่ทั้งในสรรพลี้หวนก็ดี หรือที่ปรากฏอยู่ใน "พระเอ็ดยง" ของคุณสุวรรณก็ดี