ย้อนไปตอนปี 1 เราผู้ไม่มีเงินซัพพอร์ตตัวเองตอนนั้นทางบ้านมีปัญหาเรื่องเงินหนักมากส่งเราแต่ละเดือนไม่พอใช้ มันเป็นความจำใจภาวะบังคับให้ต้องออกหาเงินด้วยตัวเอง ก่อนหน้านั้นฐานะทางบ้านเราปกติไม่มีปัญหา เรามีกำลังซื้อจะเรียนพิเศษก็ได้ แต่พอจังหวะเราสอบติดมหาลัย พอปัญหามาปุ๊บแรกๆตั้งตัวไม่ทัน แต่จะลาออกไม่เรียนต่อมหาลัยก็ไม่ได้ เพราะสังคมไทยยังมองว่าใบปริญญาเป็นไปเบิกทาง สรุปคือ เราเลือกไม่ได้ก็ต้องทำสองอย่างในเวลาเดียวกัน 

มันหนักนะ แล้วเราหาความสมดุลทั้งสองอย่างไม่ได้เลยระหว่างเรียนกับการหาเงิน เลยทำให้สุดท้ายเรายอม เราต้องยอมรับว่าต้นทุนชีวิตเราติดลบ เราทางเลือกมีไม่มาก ในขณะที่คนอื่นแค่มาเรียนเต็มเม็ดเต็มหน่วยก็พอแล้วเพราะทางบ้านเขาซัพพอร์ตค่าเทอม กิน ในขณะที่เราไม่มีเลยโมเม้นนั้น เรามีแต่คำว่าทน ทน ทน เหนื่อย ทนเสียเวลาชีวิตวัยรุ่นชีวิตปริญญาตรีของเราไม่มีเลยอิสระชีวิต ไม่มีเลยใช้ชีวิตตามใจชอบ รสนิยม ไม่มีโมเม้นต์ไปกินข้าว ดูหนังกับเพื่อนเลิกเรียน 

การที่ต้องใช้ชีวิตแต่ละวันกับคำว่าหาเงินมาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องและพยุงชีวิตเรียนมหาลัยข่มใจไม่ให้ลาออกมันขมขื่นที่สุด มีแบบว่าปี3-4 เนื้อหาวิชาเริ่มยากไม่ไหว แต่ถอนไม่ได้ ในขณะเดียวกันก็ต้องคิดว่าจะหมุนเงินให้ได้ค่าเช่าหอ ค่าโทรศัพท์ ค่ากิน มันหนักหนากับเรามากเราพึ่งอายุจะ 21 ปีเองนะ :(( สังคมเพื่อนก็ไม่ได้เข้าหาเลย ชีวิตที่มัวแต่หาเลี้ยงปากมันเหงาสุดๆ โชคดีที่เวลาทำงานกลุ่มแต่ละวิชายังพอเจอเพื่อนดีๆที่เขาคอยช่วยพยุงเราได้บ้าง ฮือ ต้องขอบคุณเพื่อนเหล่านี้ไม่งั้นไม่รู้ชีวิตมหาลัยไปทางไหน 

ชีวิตมหาลัยเราเป็นแบบนี้เลยค่ะ 4 ปี ในหัวครุ่นคิดแต่เรื่องหาเงินให้ตัวเองรอดไปวันๆพึ่งคนอื่นน้อยที่สุด เพราะเราไม่มีเพื่อนให้ยืม ญาติผู้ใหญ่ไม่มี และเราไม่อยากกู้เงินที่ไหน เรื่องลงทะเบียนเรียนพยายามลงวิชาที่งานกลุ่มน้อยๆ ลงวิชาที่เรารับไหวจะได้เอาเวลาไปหาเงิน พักผ่อนตัวเอง

ช่วงเราหาเงิน เราสอนพิเศษเด็กนักเรียน รับสอนการบ้านได้มาปีนึง เราค่อนข้างเพลียค่ะร่างกายไม่ไหวแล้วคิดไปว่านี่ไม่ใช่ชีวิตที่เราต้องการ เราจึงคิดนำเงินไปลงทุนรับสินค้าขายออนไลน์มาขาย ทำของแฮนเมดไปขายตามตลาดในมอบ้างก็มี เราอยากทำอะไรที่มันได้เงินขณะเดียวกันก็จัดการตารางชีวิตได้ เราเริ่มแพลนชีวิตให้มันแมทตัวเองที่สุดมีเวลาตามเรียนกับคนอื่นให้ทัน ช่วงปี 2-4 เกรดเราร่วงหนักมากๆ มีแบบร้องไห้ในห้อง รู้สึกtrigger มองคนอื่นที่มีชีวิตสบายกว่าเราเรารู้สึกหม่นใจสุดๆบอกใครก็ไม่ได้ไม่มีใครให้บอก อยากลาออกจากเรียน อยากเลิกขายของหาเงินเลยก็มี

แต่พอคิดแค่ว่าถ้าเราหยุด เราก็จะไม่จบชีวิตมหาลัยซักที เราก็จะไม่หลุดพ้นตรงนี้ ละก็ถ้าเราหนุดหาเงินคนอื่นที่ไหนเขาจะเอาเงินมาให้ 

เราเลยหยุดไม่ได้ค่ะ painpoint ชีวิตเรามาแบบนี้ก็ต้องดิ้นต่อไป เราเริ่มศึกษาดูคนที่ขายของออนไลน์ว่าเขาจัดการชีวิตทำไงให้ขายดีเอามาปรับปรุงร้านของเรา เราก็มีเงินเก็บมาซื้อคอม ไอแพด หัดแต่งรูปดูแลร้านออนไลน์ให้เป็น สั่งสมยอดเอาเงินกำไรต่อทุนมาเรื่อยๆ ระหว่างทางมีเฟลนะคะขายไม่ได้เลยวันนึงก็มี แต่เราคิดว่าถ้าเราหยุดขายของจะกลับไปทำงานพาร์ทไทม์ก็ไม่ไหว ร่างกายไม่ไหวเลยค่ะ เรียนก็หนัก

กว่าขายของออนไลน์เราจะอยู่ตัวคงที่จับทางได้ก็เข้าปีที่ 2 นะคะ นานมากช่วงปี 4 เป็นช่วงเราปล่อยตัวจากการเรียนปลงๆเกรด เน้นทำพอผ่านอย่างเดียวเลย ตามงานที่สั่งในคลาสทุกชิ้น สอบก็เอาแบบคาบเส้นก็พอ ก็ถูไถจนจบจนได้ 

รู้สึกโล่งบอกไม่ถูกที่เราเข็นตัวเองมาได้