เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
One shot จบในตอน❤bittersanny
[OS] จดหมายรัก♥ #ยองดง


  • จดหมายรัก

    Rate : G

    --- youngmin x donghyun ---




    นี่มันก็ผ่านวาเลนไทน์มาหลายเดือนแล้วนะ

                แล้วไอ้ซองจดหมายสีหวานแหววที่อยู่ใต้เก๊ะโต๊ะเรียนเค้านี่มันคือ!?

                อิมยองมินนักเรียนชั้นมอปลายปีสามกำลังนั่งนิ่งกระพริบตาปริบๆพร้อมกับซองจดหมายสีสันน่ารักที่อยู่ในมือเขาที่เขาพึ่งหยิบมันออกมาจากโต๊ะเมื่อกี้

                จั่วหน้าว่า ถึงอิมยองมิน ปีสามห้องA

                มีรูปหัวใจด้วยโว้ยยยยยยยยยย

                “ เชี่ย ยองมินนี่มันจดหมายรักนี่หว่า ” เสียงของเพื่อนร่วมห้องที่ชื่อคิมซังกยุนดังขึ้นมาจากทางข้างหลังพร้อมกับคว้าจดหมายที่อยู่ในมือเค้าเอาไปพิจารณาในแบบที่เขาแทบจะรีบคว้ากลับคืนมาไม่ทัน

                “ หวงไรวะ จดหมายรักจริงดิไหนเอามาดูดิ๊ ” เป็นคังดงโฮอีกคนที่เข้ามาดูร่วมวงหยิบเอาจดหมายที่อิมยองมินจะคว้ามาจากซังกยุนคืนไปต่ออีกทอดจนได้

                “ เอามาเลยพวกมึง ”

                “ อ่ะๆไหนๆมันก็จ่าหน้าซองมาถึงมึง ก็ต้องให้มึงเป็นคนเปิดอ่านล่ะวะ ”

                ดงโฮส่งคืนจดหมายน่ารักๆนั่นให้ยองมินแต่โดยดีแต่แน่นอนว่าทั้งดงโฮและซังกยุนก็ล้อมรอบอิมยองมินที่กำลังเปิดจดหมายนั่นอย่างไม่วางตา

                เมื่อยองมินเปิดจดหมายนั่นออกมาอ่าน...

                “ถ้าไม่รังเกียจก็มาหาที่รูปปั้นตรงสวนหลังโรงเรียนตอนสี่โมง... เชี่ย นี่มันจดหมายรักชัดๆเลยนี่หว่ายองมินโห เพื่อนกู ร้ายนี่หว่า ” ดงโฮว่าพลางตบไหล่ยองมิน

                “ เออ จริงมึงแอบไปหว่านสเน่ห์ในสาวตอนไหนวะ วันๆกูเห็นมึงมาแค่ห้องเรียนกับห้องชมรม ”

                “ ... ”

                “เออ...หรือว่า.... จะเป็นสาวๆในห้องเราวะ ”

                “หรือไม่ก็...สาวจากชมรมมัน กูเห็นก็มีคนน่ารักๆอยู่นา ป่ะวะยองมิน ”

                “ ... ”

                “ ยองมิน เฮ้ยยองมิน!

                “ ยองมิน!

                “มึงจะตะโกนทำเหี้ยอะไรกัน ”ยองมินว่าตัดขึ้นเมื่อเพื่อนร่วมห้องทั้งสองตะโกนเข้าข้างหูสองข้างได้ยินชัดเจน

                “ ก็เห็นมึงนิ่งๆไปกูก็นึกว่าช็อคจนหัวใจวาย555

                “ เปล่าก..กูแค่... ”

                “ แค่..? ”

                “ ตื่นเต้น

    เมื่อยองมินพูดจบเพื่อนตัวดีทั้งสองของเขาก็หัวเราะลั่นออกมาพร้อมกัน

               “ ไอ้เหี้ย555 ไม่ต่างจากที่กูบอก”

                “ ก็นั่นแหละครับเพื่อนผมขายออกแล้วครับ หลังจากเหี่ยวแห้งมาตั้งนาน ” เพื่อนทั้งสองของเขาต่างพูดคุยแซวกันไปมาอย่างสนุกสนานโดยอิมยองมินก็ตอบกลับไปตามปกติทั่วไป

                แต่ใครจะรู้ว่าที่จริงแล้วก้อนเนื้อข้างซ้ายของยองมินแม่งสั่นรัวๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

                ดีใจ...ดีใจแทบแย่

                ไม่ว่าเธอคนนั้นจะเป็นใครก็ขอขอบคุณไว้ก่อนเลยที่ทำให้ช่วงชีวิตมอปลายของอิมยองมินรู้สึกตื่นเต้นได้ขนาดนี้

               ยองมินหยิบจดหมายขึ้นมาอ่านอีกครั้งความน่ารักที่มีอยู่เต็มเปี่ยมในจดหมายนั้นทำให้เขารู้สึกสั่นไหวมากยองมินอ่านจุดนัดพบและเวลาที่นัดนั้นหลายรอบราวกับไม่อยากให้พลาดไป

                อยากให้ถึงสี่โมงไวๆจังเลยนะ... 





    --- youngmin x donghyun ---



     

     


                “ ดงฮยอนวันนี้พี่ขอเลิกชมรมเร็วหน่อยนะ ” อิมยองมินพูดพร้อมกับเก็บของตัวเองลงกระเป๋าพูดกับรุ่นน้องชมรมที่อยู่ในห้องตอนนี้กับเขาสองคนคิมดงฮยอน

                “ อ้อ ได้ครับทำไมหรอครับพี่ยองมินมีธุระหรอ ” ดงฮยอนถามขึ้น

                “ อ..อ้อ เออ ใช่ ”

               ด้วยคำตอบตะกุกตะกักทำเอาดงฮยอนยิ้มกริ่มก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ๆยองมินพร้อมจ้องใบหน้าเลิกลั่กนั่น

                “ แหนะ! ผมได้ยินนะพี่ดงโฮเอามาเล่าให้ผมฟังว่าพี่ได้จดหมายสารภาพรักมาอ่ะ ” ชี้หน้าอย่างจับผิดยองมินยิ้มออกมาแห้งๆแบบคนที่ถูกจับได้และโกหกไม่เป็น

                “ อะ..อ่า ”

                “ จะไปตามนัดเขาหรอพี่ยองมิน”

                “ อื้อ ก็คงงั้น ” ยองมินตอบพร้อมพยักหน้าดงฮยอนยิ้มบางๆก่อนจะหลบตาต่ำครู่หนึ่งแล้วค่อยเงยหน้าขึ้นมาสบตารุ่นพี่ตรงหน้าอีกครั้ง

                “แล้ว...พี่จะคบกับเธอเลยมั้ย? ”

    จู่ๆน้ำเสียงที่เปล่งคำถามก็ดูจริงจังขึ้นมาทำเอายองมินชะงักไปเล็กน้อย

                “ อ..เอ่อก็ไม่รู้สิ ” มือพลางลูบท้ายทอยตามนิสัยเจ้าตัว “ ทำไมหรอดงฮยอน? ”

               ดงฮยอนยิ้มบางๆออกมาเล็กน้อย

    “ เปล่าครับ ผมแค่ถามน่ะ...เพราะผมก็ยังไม่เคยเห็นพี่ยองมินคบกับใครเลยนี่นา~

                “ อ๋อ พี่ไม่ใช่คนที่ประเภทจะเข้าหาใครไง”

                “ก็เลยตื่นเต้นจะแย่เลยอ่ะดิพี่ยองมิน ”พูดเย้าแหย่ให้รุ่นพี่ของตนหัวเราะด้วยความเขินอาย

                “ เออแต่ยังไงวันนี้พี่ก็คงดูหน้างานเลยว่ายังไง แต่จากจดหมายแล้วเธอต้องเป็นคนน่ารักแน่ๆ ” ยองมินพูดบ่นมุบมิบพลางนึกไปถึงจดหมายฉบับที่เขาได้มา

                “นี่พี่จินตนาการถึงผู้หญิงตัวเล็กๆมัดผมสองข้างเลยป่ะเนี่ย ” ดงฮยอนพูดพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ

                “ บ้าน่าไอ้ตัวแสบแซวเก่งจริงๆ ” ยองมินว่าพลากเข้าไปขยี้หัวรุ่นน้องคนสนิทด้วยความหมันเขี้ยว

                “ แล้วพี่...ชอบแบบนั้นรึเปล่า?” ดงฮยอนถามขึ้นมาอย่างแผ่วเบา แต่ก็กังพอที่ยองมินจะได้ยิน

                “ อันที่จริงพี่ก็ไม่ได้สนใจภายนอกมากหรอก ไม่ว่าผู้หญิงแบบไหนก็ตาม ถ้าได้รู้จักแล้วคุยถูกคอกันก็โอเค” ยองมินพูดตามความรู้สึกตัวเองจริงๆออกมาเขาไม่ใช่คนที่ตัดสินคนด้วยจากรูปลักษณ์ภายนอกหรอก เขาไม่ใช่คนแบบนั้น

                “ อ่า...งั้นหรอครับ” ดงฮยอนพยักหน้าอย่างรับรู้

                “ อื้อ เอาล่ะ พี่ไปก่อนนะ”

    ยองมินพูดพร้อมโบกมือลาก่อนจะเดินออกจากห้องชมรมไป

     




    --- youngmin x donghyun ---






    อิมยองมินคิดว่าตัวเองกำลังโดนหลอก

    โดนหลอกเรื่องอะไรนะเหรอ?

    ก็ไอ้จดหมายนัดให้เขามาหาที่รูปปั้นตรงสวนหลังโรงเรียนเพื่อจะสารภาพรักนี่ไง

    ตอนแรกก็คิดว่า เออ เธออาจจะมาเลทนิดหน่อย

    แต่แม่งไม่ใช่ละ...

    เขารอมาตั้งแต่สี่โมงจนตอนนี้ห้าโมงครึ่งแล้วโว้ย!

    กูโดนต้มจนเปื่อยเป็นหมูตุ๋น

    ทำไมถึงคิดไม่ถึงนะ เขามันก็แค่นักเรียนธรรมดาไม่ได้หน้าตาดีเด่หรือฮอตหรือมีบทบาทอะไรในโรงเรียนมากมายแทบไม่ได้โผล่หน้าไปไหนนอกจากห้องเรียนและห้องชมรม ลืมคิดไปเลยว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จู่ๆจะมีคนมาแอบชอบถึงขนาดเขียนจดหมายให้เขาแบบนี้

    หน้าไอ้ซังกยุนกับดงโฮแม่งผุดขึ้นมาในหัวทันที

    ไอ้พวกบ้าาาาากูอุตส่าห์ตื่นเต้นไม่เป็นอันเรียนทั้งวันนี้แทบตายยยยยยยยยยย

    แทบจะทรุดตัวลงไปกับพื้น คือก็อุตส่าห์จริงจังตอนแรกยังแอบคิดดีใจที่อีกฝ่ายมาไม่ตรงเวลาเพราะเขาจะได้มีเวลาระงับความตื่นเต้นไว้ได้อีกแต่พอมาถึงตอนนี้...

    ป่านนี้ไอ้ซังกยุนกับไอ้ดงโฮคงหัวเราะร่วนแล้วมั้งที่แกล้งเขาได้ขนาดนี้

    “ พี่ยองมิน ”

    ในขณะที่กำลังทึ้งหัวพร้อมกำลังจะเดินออกไปจากตรงนั้นเสียงนุ่มๆก็โผล่มาเรียกชื่อเขาจากทางด้านหลัง ยองมินหันกลับไปมองตามเสียงเรียกตน

    “ อ้าว ดงฮยอน มาทำอะไรที่นี่ ” เมื่อเห็นหน้ารุ่นน้องในชมรมก็ทักทายขึ้นพร้อมกับเอามือที่ถือจดหมายน่ารักๆ(แต่ทำร้ายจิตใจกูเหลือเกินไอ้เพื่อนชั่ว)เอาไว้ด้านหลังตัวเอง

    “ ผมกำลังจะกลับบ้านน่ะสิ แล้ว...ทำไมพี่ยืนอยู่ตรงนี้คนเดียว...”

    “ ... ”

    “ อย่าบอกนะว่า เธอเลทเป็นชั่วโมงแล้วพี่ก็ยังยืนรอตรงนี้อยู่”

    “ อืม.. ” ยองมินพยักเพยิดหน้าไป

    “ ห..โห พี่... ”

    “ ทำไม จะล้อพี่รึไงดงฮยอน ที่พี่ดันโดนหลอกซะได้เออ ก็ลืมไปว่าคนแบบพี่ ใครจะมาชอบวะ ”ยองมินว่าพลางเกาท้ายทอยตัวเองอย่างไม่รู้จะเอามือไม้ไปไว้ตรงไหน

                “ ป่าว ซักหน่อย ”ดงฮยอนอมยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับมองยองมินที่ดูตัดพ้อเหลือเกินพลันก็เหลือบมองไปเห็นจดหมายในมือที่ยองมินพยายามซ่อนหลบเอาไว้ข้างหลัง “ ไหนเอาจดหมายมาดูซิ~~

               ว่าแล้วก็ใช้วิชาตัวไวคว้าจดหมายที่ถูกกำด้วยมือใหญ่นั่นเมื่อยองมินเผลอ

    “ เฮ้ย เอาคืนมานะ ”

    “ โห กำไว้ซะยับเชียว ตื่นเต้นขนาดนั้นเลยหรอพี่ ”พูดเชิงหยอกเย้าเมื่อเห็นกระดาษสีหวานแหววนั้นยับไม่เป็นท่าจากรอยมือที่กำแน่น

                “ เอาคืนมาเถอะเจ้าตัวแสบ” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่แน่นอนว่าเจ้ารุ่นน้องตัวแสบก็ไม่มีทางคืนจดหมายนั่นง่ายๆ

                “ สวัสดีอิมยองมินเรารวบรวมความกล้ามากๆเลยที่เขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นมา

    ซ้ำเสียงเจื้อยแจ้วนั้นยังอ่านข้อความในจดหมายขึ้นนั้นอีก

    จะให้เขาอายไปถึงไหนเนี่ย

    “ หยุดอ่านเถอะดงฮยอน น่าอายชะมัดเลย ”

    ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันตรงทางเดินที่โรงอาหารตอนนั้นหลังจากนั้นเราแอบมองยองมินอยู่ตลอด จนในที่สุดความรู้สึกเล็กๆนี้เมื่อมันเพิ่มขึ้นทุกวันๆมันก็ทนไม่ไหว

    ไม่มีวี่แววว่าจะหยุด

    “ ดงฮยอน ”

    ถ้าไม่รังเกียจก็มาหาที่รูปปั้นตรงสวนหลังโรงเรียนตอนสี่โมงนะ แล้วเราจะบอก

    “ ... ”

    " ว่าเราชอบเธอ "

    หลังจบประโยคใบหน้าของยองมินก็เห่อร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าอายเพราะคำสารภาพรักที่มีนั่นหรืออายเพราะตัวเองดันไปหลงเชื่อจดหมายหลอกๆนี่ซะได้

    “ เอามาได้แล้วหน่า เรื่องโกหกทั้งเพ ” ยองมินเอามือที่ปิดหน้าด้วยความเขินอายพร้อมลูบใบหน้าตัวเองแรงๆสองสามครั้ง“ คงหนีไม่พ้นไอ้พวกซังกยุนดงโฮมันแกล้งพี่แน่ๆ ”

    “ พี่ยองมิน ”


    “ หืม? มีอะไร ”



    “ ...ไม่ใช่เรื่องโกหกนะ

                

                “ .........ห๊ะ? ”

    เราบอกว่า...เราไม่ได้โกหก

    สรรพนามที่ดงฮยอนพูดเปลี่ยนไปเป็นแบบในจดหมายนั่น...

    “ ห...ห๊ะ ”

    “ ที่เราพูดเมื่อกี้น่ะ...ไม่ได้โกหก

    “ ... ”

    “ จดหมาย... ข..ของเราเอง”

    “ ... ”

    “ เราชอบยองมิน วันแรกที่เราได้เจอพี่ เราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายขนาดนี้แต่พอเราได้อยู่ชมรมเดียวกัน เราได้มีเวลาด้วยกันมากขึ้นยองมินทำดีกับเรามากๆจนเราไม่รู้จะต้องทำยังไง... ”

    สิ้นเสียงดงฮยอนที่เปล่งคำสุดท้ายออกมาน้ำใสๆก็หยดออกมาจากดวงตาคนที่กำลังพูดทำเอาคนฟังทำตัวไม่ถูกเข้าไปอีก

     “ ร..ร้องไห้ทำไมเจ้าตัวแสบ” ยองมินที่กำลังจับต้นชนปลายไม่ถูก สมองกำลังประมวลผลด้วยความมึนงงแต่พอเห็นหยดน้ำตาที่ปลดปล่อยออกมาพร้อมกับความรู้สึกอันมากล้นของคนตรงหน้าก็อดไม่ได้ที่จะใช้นิ้วปาดน้ำตาใสนั่นให้

    “ ก..ก็เราไม่รู้ต้องทำยังไงกับความรู้สึกนี้ ถึงเราจะเป็นผู้ชายขอโทษที่เราไม่ใช่ผู้หญิงน่ารักๆตัวเล็กๆที่ไหนเลย แต่เราชอบยองมิน ฮึกชอบยองมินจริงๆนะ ”

                ทนมองร่างที่กำลังสะอึกสะอื้นตรงหน้าไม่ได้เลยเดินเข้าไปคว้าหัวกลมๆนั่นมาซบลงที่ไหล่ของตัวเองมืออีกข้างโอบกอดอัตโนมัติ

                ด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้กัน

                “ไอ้เจ้าเด็กบ้าเอ๊ย รู้ไหมว่าทำพี่ตื่นเต้นจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ” ยองมินลูบเรือนผมนิ่มนั่นเบาๆ“ แล้วก็เรียกรุ่นพี่ด้วยสิตัวแสบเอ๊ย ” ไม่รู้ว่าพูดออกไปเพราะแก้ขัดแก้เขินหรืออะไรก็เมื่อกี้ที่ดงฮยอนพูดความรู้สึกออกมา จู่ๆก็เอาแต่เรียกแค่ชื่อของเขาทื่อๆแบบนั้น

    อันตรายชะมัด

    มันทำเอาเขารู้สึกใจสั่นเป็นบ้าเลย

    “ ก็ไม่อยากเรียกแล้ว...ไม่อยากเป็นแค่รุ่นน้อง ”

    แต่คำตอบที่คนในอ้อมกอดพูดออกมา...มันทำให้เขาใจสั่นมากกว่าเดิมอีก

    เหลือเชื่อเลยคิมดงฮยอนทำไมทำให้เขารู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาได้ขนาดนี้

    “ เข้าใจแล้วหน่า ”

    “ ผม..ฮึก ”

    “ ไม่ต้องร้องแล้วๆ พี่เข้าใจแล้วๆ ”

    ยองมินตอบเสียงอ่อนลงเหลือบมองคนในอ้อมกอดก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย ดงฮยอนละออกจากอ้อมกอดยองมินแล้วมองคนตรงหน้าแบบไม่น่าเชื่อ

    “ พ..พี่ไม่ปฏิเสธเรา.. ”

    ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาคิมดงฮยอนทำได้เพียงแค่ต้องมองอิมยองมินในฐานะรุ่นพี่ตลอดแม้ในใจจะมีอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น แต่ด้วยความไม่กล้า ความกลัว..กลัวที่จะถูกปฏิเสธ กลัวที่ถูกเกลียดหากเขาพูดมันออกไปกลัวที่จะไม่ได้เห็นยองมินในแบบทุกวันนี้อีก

    “ ก็...ไม่เสียหายอะไรซักหน่อย... ”

    ยองมินพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบางเบาใช้มือใหญ่วางลงบนศีรษะเจ้าเด็กตรงหน้าอย่างอ่อนโยน

    “ ... ”

    “ ล..แล้วทำไมร้องไห้หนักกว่าเดิมละเนี่ย ” ยองมินพูดด้วยความทำตัวไม่ถูกปนความเอ็นดูมองดงฮยอนที่เอาแต่เช็ดน้ำตาป้อยๆ

    “ ก..ก็เรากลัวว่ายองมินจะเกลียดเราถ้ารู้ความรู้สึกเรา...”

    ใครจะไปคิดล่ะว่ารุ่นน้องในชมรมที่สดใสน่ารักกับเขามาโดยตลอดจะเก็บซ่อนมุมนี้ของตัวเองเอาไว้จนมันอัดอั้นขนาดนี้แล้วเรื่องนั้นดันเป็นเรื่องของเขาซะอีกด้วย

    น่ารัก..ชะมัดเลย

    ใครจะไปเกลียดได้ลง

    “ ดงฮยอน ”

    ยองมินขยับใบหน้าเข้าไปใกล้คนที่กำลังตาแดงก่ำมือแกร่งค่อยๆจับมือที่กำลังขยี้ดวงตากลมสวยจนแดงไปหมดนั่นออก จับมือนั้นเข้ามาทาบกับหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง

    “ อันที่จริง... ถ้าพี่ไม่รู้สึกอะไรด้วย ”

    จนสัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อข้างซ้ายของอิมยองมินที่กำลังเต้นสั่นไหวและสั่นรัวราวกับวิ่งมาราธอนมา

     “ มันก็คงไม่เต้นแรงขนาดนี้หรอก

                สิ้นคำพูดนั้น...

    ก็มีเพียงแค่อิมยองมินเท่านั้นแหละนะ

    ที่ได้เห็นใบหน้าที่แก้มขึ้นสีแดงฝาดอย่างน่ารักนั้น

    แค่คนเดียว

     

     

     





    ---youngmin x donghyun---

     

     





    -Special- First time I met you.



    “โอ๊ะ ”

    โครม!

    “ข..ขอโทษครับ! ” คิมดงฮยอนมองจานชามที่เต็มไปด้วยข้าวลอยขึ้นแล้วหล่นโครมลงบนพื้นกระจัดกระจายไปหมดอย่างเละทเดูก็รู้ว่ามันเป็นข้าวที่เจ้าของพึ่งซื้อมาเมื่อเหลือบไปเห็นชุดยูนิฟอร์มก็เห็นว่าเป็นรุ่นพี่ของเขาจึงรีบก้มหัวขอโทษเป็นการใหญ่ พลางคิดว่าซวยแน่ๆเขาต้องโดนด่าไม่ก็มีซักตื้บสองตื้บแน่ๆ เพราะในโรงเรียน เรื่องรุ่นพี่เป็นเรื่องใหญ่ที่ต้องเคารพตามลำดับอย่างชัดเจนเขาทำอะไรแบบนี้ ต้องแย่แน่ๆ

    ดงฮยอนรีบเก็บจานชามตรงนั้นที่มีบางส่วนแตกกระจายอยู่อย่างรวดเร็วพรวดพราดด้วยความกลัวรุ่นพี่มือรีบหยิบจับจานชามทั้งหลายให้เข้าที่อย่างรวดเร็ว

    ควับ

    “หยุด อย่าจับ ” มือของเขาถูกดึงขึ้นมาดงฮยอนเอาแต่ก้มหน้างุดๆไม่กล้ามองรุ่นพี่ด้วยความกลัว

    “ผมขอโทษครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงข้าวคืนก็ได้ ”

    “อืม ไม่มีแผล นี่ เห็นว่าจานชามมันแตกก็อย่าไปจับสิเดี๋ยวเป็นแผลขึ้นมานายจะแย่เอานา ”

    มือแกร่งจับมือเขาพลิกไปมาอย่างเบาๆราวกับกลัวเขาเจ็บเสียงอันอ่อนโยนที่พูดทำให้เขารู้สึกสั่นไหว ไม่ได้สั่นไหวด้วยความกลัวแต่สั่นไหวด้วยความรู้สึก

    อบอุ่น

    “เดี๋ยวตรงนี้ให้แม่บ้านจัดการเถอะ นายไปกินข้าวเถอะ พี่โอเค ”

    “ผ..ผมขอโทษ ”

    “ไม่เป็นไร เฮ้ย ไม่ต้องกลัวพี่ขนาดนั้นๆ พี่ไม่น่ากลัวซักหน่อย ”

    “ค..ครับ ”

    “เอาแต่ก้มหน้างุดๆนะเรา ไหนเงยขึ้นมาหน่อยซิ พี่ชื่ออิมยองมินนะ อยู่ปีสองเราล่ะชื่ออะไ... ”

    “เฮ้ย ไอ้ยองมิน พวกกูนั่งนี่นะเว้ย ” ยังไม่ทันจได้พูดจบเสียงของผู้ชายสองสามคนที่กำลังจะนั่งโต๊ะกินข้าวก็ตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่มพร้อมกับโบกมือให้ไปนั่ง

    “เออๆ เดี๋ยวตามไป ”ยองมินหันไปตอบก่อนจะหันหน้ามาเจอผู้ชายร่างบางๆที่กำลังก้มหน้างุดๆอยู่เช่นเคย

    “... ”

    “พี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน ”

    “ครับ ”

    แผ่นหลังที่เดินจากไปแต่กลับทิ้งความรู้สึกบางอย่างราวกับเป็นปุ๋ยที่ค่อยๆทำให้หัวใจดวงน้อยๆดวงนี้กำลังค่อยๆเติบโตและงอกงามขึ้นมา

    ก้อนเนื้อข้างซ้ายแอบเต้นแรงอยู่ภายในที่ไม่สามารถมีใครรับรู้ได้นอกจากเจ้าของมันเอง

    คิมดงฮยอนเม้มริมฝีปากอย่างสะกดกลั้นแต่ก็ไม่อาจควบคุมความร้อนผ่าวที่ทำให้พวงแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีได้

    รุ่นพี่อิมยองมิน




    END

     

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
itsyapara (@itsyapara)
เวรี่กุ้ดมั่กๆคับ ฮืออ เขิงงงง(●´ω`●)
ปล.อยากให้มีต่อจังเลยจ้า;-;
bittersanny (@bittersanny)
@itsyapara ขอบคุณงับบบ?‍♀️❤