03.10 a.m.
leaving is fine,
เพดานห้องสีขาวโพลน
เธอเหยียดกายมองเพดานห้องที่คุ้นเคย แววตาที่เคยสดใส ในเวลานี้กลับไร้สีสัน
ว่างเปล่า,
นั่นคือความรู้สึกที่เอ่อล้นข้างใน หากแต่เปี่ยมไปด้วยกลิ่นไอความเศร้าหมอง
ยากจะหาคำตอบใดๆจากใบหน้านั้น
it's just I don't wanna be all by myself again
ดนตรีที่บรรเลงเพลงโปรด
ทุกท่วงทำนองเต็มไปด้วยความทรงจำ ไม่เคยเลยซักครั้งที่เธอจะเข้าใจความหมายของเนื้อเพลง
หากแต่วันนี้เธอรับรู้ทุกความหมายอย่างลึกซึ้ง
like every time
ประตูที่ถูกเปิดออกนับครั้งได้
ทุกๆการตัดสินใจลำบากเสมอ ยิ่งเป็นเรื่องนี้แล้วยิ่งทวีคูณขึ้นไป เธอเปิดรับชีวิตใหม่ หวังเพียงแต่จะได้เรียนรู้มันอย่างเปี่ยมสุข
แน่นอนว่าไม่มีความสุขใดยั่งยืน
like moment in the end
และขวากหนามที่ทิ่มแทงเข้ามาอย่างนับไม่ถ้วน
ความหวังกลับไม่เป็นดังคาด เว้นแต่ตอนจบนั้นไม่เคยทำให้เธอผิดหวัง ทุกอย่างเป็นเช่นเคย
ราวกับคำสาปที่ไม่สามารถถอนได้
ได้แต่เฝ้าถามอย่างล่องลอย,
ว่าอีกนานแค่ไหนเธอจะหลุดพ้นจากวังวนนี้
p.s. เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากเพลง 0310 - baek yerin นะคะ insert link ไว้ที่ชื่อเพลงแล้ว แกล้ง ๆ แตะไปฟังกันนะคะ :o)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in