ลาก่อน....

ลาก่อน --ความเศร้าที่อยู่กับฉันมานานแสนนาน...

เธอไม่ใช่เพื่อนเพราะเธอทำร้ายความรู้สึกฉันเสมอแต่

เธอไม่ได้เป็นคนผิดเสียทีเดียวเพราะหากฉันไม่รับความเศร้า

อย่างเธอมาแบกไว้ ฉันคงจะไม่ทุกข์มากมายขนาดนี้...

ลาก่อน --ความผิดหวังที่มาจากการคาดหวังความรู้สึก

ของคนอื่นมากเกินไป เพราะฉันหวังว่าเธอจะรู้สึกแบบเดียว

กับที่ฉันรู้สึก สุดท้ายพอมันไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง

ฉันก็กลับลำไม่ทัน จนเสียความรู้สึกดีๆที่มีไปเสียจนหมด...

ลาก่อน..ตัวฉัน

ฉันไม่อยากเป็นคนเดิมอีกต่อไป ไม่อยากแบกโลกของคนอื่นไว้

บนไหล่หัวเองอีกแล้ว 

ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันอยู่ตรงกลางของความเศร้า 

ไม่กล้าเดินไปพูดกับใครว่าตอนนี้ฉันเสียใจหรือทุกข์ใจ

ในเรื่องอะไร ฉันไม่ใช่คนขี้อาย เพียงแต่มีกำแพงใหญ่ที่กั้น

ตัวเองออกจากผู้คน 

ซึ่งฉันไม่ได้สร้างกำแพงนั่นขึ้นมา...เพราะต้นเหตุจริงๆของมัน

มาจากคนรอบข้างตัวฉันต่างหาก

ฉันเคยเชื่อใจ จนโดนหักหลัง

เคยเจ็บ เพราะการคาดหวัง

เสียใจ เพราะความรัก

เมื่อรู้ตัวอีกทีก็มีกำแพงขนาดใหญ่ที่สูงจนไม่อาจรับใคร

เข้ามาไว้ในใจได้อีกแล้ว 

และฉันเคยกลัวว่าจะต้องเสียใจอีกครั้ง

แต่วันนี้กลับเปลี่ยนไป...

จู่ๆฉันก็อยากทะลายกำแพงของตัวเอง..

อาจเป็นเพราะฉันเหนื่อยเสียแล้วกระมัง

ที่ต้องทำเป็นเมินเฉยความรู้สึกรักที่เกิดขึ้น

อีกครั้งเมื่อพบกับเธอ...

พอเจอเธอกำแพงของฉันดูสั่นคลอนเหลือเกิน

พอเธอยิ้มฉันก็หาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมอาการ

คาดหวังแบบเก่าจึงกลับมา

และพอเธอมาให้ความสำคัญกับฉัน..กำแพงสูง

เสียดฟ้าที่อยู่ในใจฉันดูเหมือนมันจะพังครืนลงมา

ฉันจึงตัดสินใจเดินออกมาหาเธอ เข้าใกล้ความรู้สึก

ของเธอ เพื่อให้เธอทำลายความรู้สึกของฉันอีกครั้ง...

เพราะเมื่อฉันทำลายกำแพงของตัวเองได้ ก็ถูกกำแพง

ที่เธอสร้างไว้กั้นขวางด้วยคำว่า 'เราเป็นพี่น้องกัน'

....

ความคาดหวัง...

ใช่ --มันทำร้ายฉันอีกแล้ว

ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่เลย

ตอนนี้รู้แค่ว่าอยากไปอยู่ที่ไหนก็ได้ไกลๆ

ไปให้ห่างจากชีวิตจริงของตัวเอง

คำที่ว่า 'ปัญหามีไว้แก้ไม่ได้มีไว้หนี' ดูจะไม่

จริงเท่าไหร่นักเมื่อเทียบกับความไม่สมส่วมของ

หัวใจฉันในตอนนี้ เพราะแบกรับความรู้สึกแบบนี้ไม่

ไหว ฉันจึงตัดสินใจ หนี 

ออกเดินทางด้วยตัวคนเดียว เอาตัวเองไปอยู่ท่าม

กลางผู้คนมากมายที่ต่างคนต่างมีร้อยล้านเรื่องราว

เมื่ออยู่ในที่กว้างขว้างความทุกข์ของฉันดูเล็กจิ๋ว

ส่วนความสุขก็เล็กกว่าจนเทียบไม่ได้

ทว่า ฉันกลับเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาอย่างที่

ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

มันเหมือนกับว่า เมื่อได้ออกมาพบกับคนมากมาย

ฉันได้เห็นเรื่องราวชีวิตของพวกเขาจนเพลินและ

ลืมความโศกของตัวเอง...

ราวกับว่าการเดินทาง ทำให้ฉันได้ใช้ชีวิตที่เคยทิ้งไป

ให้สนุกและมีสีสันมากขึ้น ปัญหาอื่นๆที่เคยกวนใจก็ลืมมันไป

เพราะต้องคิดวางแผนว่าจะเดินทางไปที่ไหน ยังไง แทนความ

เศร้าที่เคยเสียงดังที่สุดบัดนี้ฉันได้ยินเสียงความคิดตัวเอง

ดังขึ้นชัดเจนเสียที

มันบอกว่า 'เลิกเศร้าแล้วไปใช้ชีวิตของเธอซะ ต่อให้ใครทำร้ายเธอ

เธอก็แค่หนีออกมาจากจุดนั้น ถึงแม้ความจริงมันจะกลับมาทำให้

เธอเสียใจภายหลัง แต่กว่าจะถึงตอนนั้น การเดินทางจะช่วยให้เธอ

คิดหาวิธีมารับมือกับมันได้...'

เพราะฉะนั้นจงเดินทางเพื่อหนีความจริงซะ....

ลืมความทุกข์และอยู่กับตัวเองให้ได้

เธออาจต้องกลับมารักตัวเองและทำให้ตัวเองมี

ความสุขก่อนที่จะไปรักใคร...

เพราะการรักใครไม่ง่ายเลยพอๆกับการเดินทางไปที่ไกลๆด้วยตัวคนเดียว