ชางกยุนมองหน้าผมด้วยความสงสัยแต่ก็ยอมตอบตกลงที่จะมานั่งเป็นเพื่อน เราเลือกนั่งที่ในสุดของร้านเป็นมุมที่เงียบสงบไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปผ่านมาเท่าไร ในตอนแรกไม่มีบทสนทนาใดๆออกจากปากเราทั้งคู่เพราะต่างคนต่างไม่กล้าชวนคุยแต่พอผมเปิดประเด็น การสนทนาของเราก็ไหลลื่นต้องขอบคุณความช่างพูดของชางกยุน เราแลกเปลี่ยนความคิด แชร์เรื่องต่างๆกันแต่สิ่งที่น่าแปลกคือเรากล้าคุยเรื่องพวกนี้กับคนที่รู้จักกันยังไม่ถึงชั่วโมงได้อย่างสบายใจ
ไม่น่าเลยจูฮอน ไม่น่าให้น้องเรียกแบบนั้นเลยจะดาเมจกันเกินไปแล้ว
( แล้วฉันจะพูดอย่างไร
เพื่อให้เธอได้เข้าใจ
ให้รู้ว่ามีความรัก
มาจากคนข้างๆ กาย
จะต้องทำยังไงช่วยบอกฉัน
เพื่อไม่ให้เธอนั้นเดินผ่านไป )
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา พบกันก็ต้องมีจากกัน เราต่างคนต่างต้องแยกย้ายกลับบ้าน แล้วก็เป็นได้แค่คนที่ไม่รู้จักกัน และผมไม่มีทางให้เป็นแบบนั้น
"คือ น้องชางกยุน"
"ครับ?"
"จะเป็นอะไรมั้ย...ถ้า..พี่จะ.."
"จะอะไรครับ?"
กล้าหน่อยอีจูฮอน หรือมึงจะปล่อยให้น้องเป็นแค่คนที่ไม่รู้จัก
"พี่ไลน์ขอหน่อยน้องครับ"
ผมรีบพูดแล้วก้มหน้าลง พูดไปแล้ว พูดออกไปแล้วน้องจะให้มั้ย จะหน้าแตกมั้ยโอ๊ยลุ้นว้อยย
"55555"
อ้าว น้องหัวเราะ หัวเราะทำไมอะพี่ตื่นเต้นนะเห้ย พี่จริงจังอะพี่จริงจัง
"พี่ไม่ต้องรีบพูดก็ได้ครับ ไม่มีใครแย่งพี่พูดหรอก จะขอไลน์ผมหรอ?"
"อือ พี่ขอไลน์เราได้มั้ย"
"ผมไม่ได้เล่นนะสิ.."
นกจ้า นกแน่ๆกู แววนกมาแต่ไกลเลย ชีวิตของอีจูฮอนคือจะจีบใครก็นกหมดเลยใช่มั้ย สงสัยต้องไปทำบุญจริงๆแล้วละ
"เอาเบอร์ไปแทนได้มั้ยครับ"
ห๊ะ อะไรนะเบอร์ เบอร์หรอโอ๊ยหัวใจของชายที่โสดตั้ง20กว่าปีจะหลุดออกมา แสดงว่าแต้มบุญยังไม่หมด
"ทำหน้าตกใจอะไรขนาดนั้นครับพี่555555"
"แค่รู้สึกดีใจ"
เอาจริงๆก็ไม่แค่อะกูดีใจมาก ดีใจสุดๆแต่ขอคีปลุคหน่อยเดียวน้องมันตกใจ ผมรีบยื่นมือถือให้คนตรงหน้า
"นี้ครับ ผมไปก่อนนะครับพี่จูฮอน สวัสดีครับ"
คนตัวเล็กกว่าโค้งให้ผมแล้วรีบวิ่งออกจากร้านไป ปล่อยให้ผมยื่นยิ้มกับจอมือถือที่โชว์เลขทั้ง10หลัก ผมจัดการเมมเบอร์นั้นลงในเครื่องอย่างรวดเร็ว
( ความรักมันเต็มท่วมหัว
ตัวกับใจยังไม่กล้า
หลงรักคนยืนข้างซ้าย
ตรงที่เก้านาฬิกา
ก่อนเสียงเพลงบรรเลงท่อนสุดท้าย
ฉันต้องทำยังไงเพื่อได้เธอมา
ก่อนที่ใครจะคว้าไป )
โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร โทร ผมนั่งทะเลาะกับความคิดของตัวเองมาสักพักใหญ่ๆ
"มึงจะนั่งขมวดคิ้วอีกนานมั้ย คิ้วมึงจะผูกกันเป็นโบว์อยู่แล้ว"
เสียงเพื่อนสนิทจอมกวนเอ่ยขึ้นหลังจากมันนั่งมองผมทะเลาะกับตัวเองมาซักพักใหญ่ๆ
"ก็กูเครียด"
"เครียดไรวะ ปรึกษากูได้นะ"
มันพูดพร้อมกับทำท่ายืดอกแบบมั่นอกมั่นใจ ผมเห็นท่าทางแบบนั้นก็อดที่จะกวนประสาทมันไม่ได้
"เรื่องเงิน"
"รู้สึกเหมือนแม่เรียกไปตากผ้าวะ"
นั้นไง เป็นไปตามคาด ผมว่าแล้วมันต้องตอบแบบนีี้555555
"สรุปมีเรื่องไร เห็นนั่งจ้องโทรศัพท์มาตั้งนานและรอไลน์ใครแน่ๆแช ฮยองวอนคนนี้ฟันธง!"
"อย่าเป็นหมอดูนะ เดี๋ยวโดนเขากระทืบเพราะดูดวงไม่ถูก"
"เอ้า แล้วเรื่องไรวะอยากใส่ใจมากครับ"
"ที่แท้ก็อยากเสือกนี้เอง"
"ไอ้จูฮอน เพื่อนเฬว เล่ามา"
"กูชอบคนนึงเจอที่ร้านกาแฟ"
"ได้ขอไลน์มาปะ"
"หึ เขาไม่มี"
"เอ้า ไอ้ห่านิแล้วจะสมหวังมั้ยเนี่ย"
"แต่กูได้เบอร์มา"
"มึงก็โทรไปหาเขาดิวะ เร็วๆ"
"ไม่เอา กูเขิน"
"......"
"มึงกูจะทำไงดีอะ ช่วยกูหน่อยดิ"
ไอ้แชมองผมอย่างเหนื่อยใจก่อนที่จะเดินมาหยิบโทรศัพท์จากมือผมไปแล้วมันก็เอาไปกดอะไรยุกยิกๆสักพักมันก็ยื่นมาให้ผม
"คุยซะ เขารับแล้ว"
"ห๊ะ รับอะไรใครรับ"
"คนนั้นไง กูโทรให้แล้วคุยเร็วๆ"
"ไอ้แช ไอ้เหี้ยย"
"แล้วมึงจะมาขอบคุณกูทีหลังเพิ่ลรักส์"
มันพูดจบก็วิ่งออกไปนอกห้องปล่อยให้ผมนั่งสติแตกอยู่คนเดียว แม่งเอ้ยมาทิ้งระเบิดแล้วก็ไปฝากไว้ก่อนเถอะมึง แล้วจะทำไงดีกดวางดีมั้ย หรือจะคุย โอ๊ยเครียดยิ่งกว่าตอนสอบเข้ามหาลัยอีกว้อย
"ฮัลโหล"
(ฮัลโหล นี้ใครครับ)
"....."
(ถ้าไม่พูดผมขออนุญาติกดวางนะครับ)
"เดี๋ยว ชางกยุน"
พูดแล้ว พูดออกไปแล้ว พ่อแก้วแม่แก้วช่วยจูฮอนด้วย
(หืม?นี้ใครครับ)
"พี่เอง"
(พี่ไหนครับ)
"จูฮอน"
(อ๋ออ พี่จูฮอนนี้เอง ว่าไงครับ)
"คือ..พี่แค่จะถามว่าเราถึงบ้านยัง"
(ถึงแล้วครับ พี่จูฮอนละถึงยัง)
"พี่ก็ถึงแล้วเหมือนกัน"
.
.
ผมนั่งคุยกับชางกยุนผ่านโทรศัพท์เป็นเวลานานจากนาทีกลายเป็นชม. จาก1ชม.กลายเป็น2-3ชม. ทำให้ผมรู้อะไรในตัวเขาเพิ่มมากขึ้น รู้ว่าเขาเป็นคนชั่งพูดชั่งคุย รู้ว่าเขาเรียนที่เดียวกับผม รู้อะไรหลายๆอย่างในตัวเขาและที่น่าแปลกคือผมสามารถนั่งฟังเขาเล่าเรื่องตัวเองให้ผมฟังได้หลายชม.โดยที่ผมไม่เบื่อเลย แต่มันกับทำให้ผมรู้สึกมีความสุขซะอีก
.
.
"ชางกยุนพน.ว่างมั้ย"
(อืมม พน.หรอว่างนะครับพี่มีอะไรรึป่าว)
"เรา..."
(....)
"ไปกินกาแฟกันอีกมั้ย"
ถ้าเนื้อเรื่องแปลกๆหรืองงๆก็ขออภัยด้วยนะคะ พอดีพึ่งหัดแต่งยังไงก็ ฝากคอมเม้น ติชม พูดคุย เป็นกำลังใจให้เราได้ใน #สตอรี่จูเอ็ม นะคะ ขอบคุณค่ะ?
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in