ในทุกเดือน จะมีช่วงที่เขาน่ารักมากๆ แล้วมันจะมาหลังจากที่เราเสียใจไปแล้ว
เหมือนรู้ว่าเราเหนื่อย ละเริ่มจะตัดใจได้แล้ว เขาก็วนกลับเข้ามาอีกครั้ง
มาทำให้รู้สึกดีเวลาที่มีเขาอยู่ มาทำให้หัวเราะได้ง่าย ๆ
ทำให้รู้สึกว่าเขาเป็นคนเดียวที่จะทำให้เรามีความสุข
แต่เวลาช่วงนั้นมันก็ผ่านไปเร็วมาก ๆ
ยังไม่ทันได้เต็มอิ่มกับมัน ความรู้สึกอื่นก็แทรกเข้ามา
เมื่อพอได้รับแล้ว ก็อยากได้อีก อยากได้เท่าที่ควรจะได้รับ
เหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ อยากได้เหมือนคนอื่น ๆ
มันรู้สึกโกรธ แล้วก็พาลโทษเขาไปหมด
‘มาทำให้เรารู้สึกดีทำไม’
เหมือนเขายื่นปลายเชือกมาให้ ละเราก็เอามามัดตัวเองเอาไว้
จากนั้นเขาก็ถอยออกไปอีกปลายเชือกนึง
ซึ่งมันไกลมาก ๆ ไกลจนเราแทบไม่เห็นกัน
แต่เมื่อเขาเดิน หรือวิ่งไปทางไหนเราก็เอาตัวเองไปตามแรงนั้น
แม้มันจะเหนื่อยมากก็ตามเรายังเลือกที่จะวิ่งเข้าไปหา
อย่างน้อยก็อยากขยับเข้าใกล้เขาอีกนิด
เผื่อมันจะลดแรงเหวี่ยงจากเชือกที่ตึงเกินไป ละเข้าถึงตัวเขาเร็วขึ้น
แต่เราก็ลืมไปว่าปลายเชือกนั้นมันไกลมาก ๆ
พอเราเลือกจะหยุดตาม แล้วแกะเชือกที่ตัวเองผูกมัดเอาไว้
เขาก็ตะโกนกลับมาว่ารอก่อนนะ เดี๋ยวเราเดินไปหา
เขาขยับเดินมาจนเหมือนเราจะใกล้กัน
ทำให้เราดีใจจนเผลอลืมว่าจริงๆแล้ว เชือกที่เรามีมันก็ยาวเหมือนเดิม
มันไม่ได้สั้นลงเลย เราไม่เคยใกล้กันจริงๆเลย
-กับดัก- เราโกรธตัวเองมากเลยที่ติดกับดักความผูกพันธ์ ติดกับดักเวลา ติดกับดักคำว่า "รอนะ"
มันโคตรแย่ปกติคู่อื่น ๆ หลังจากเลิกงานก็คงจะได้คุยกัน กินข้าว ดูหนังกัน
แต่เราไม่เคยมีโมเม้นแบบนั้นเลย จ-ศ ก็ยังพอเข้าใจนะว่าทำงานเหนื่อย
แต่สุดสัปดาห์ อย่างวันศุกร์ เราทำงานเสร็จแล้ว ก็อยากคุยกับใครสักคนป้ะวะ
เมื่อก่อน เราจะคุยกับเขาทุกสัปดาห์นะ 3-4 ชั่วโมงก็หาเรื่องมาคุยกัน
ละตอนนี้ทุกคืนวันศุกร์เราจะเผลอร้องไห้ออกมาตลอด เราอยากจะพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้กับใครสักคนบ้าง แต่ก็ไม่มี เราอยากมีคนให้กำลังใจ หรืออยากคุยกับเราบ้างอะ ทำไมมันยากจังวะ
เราแค่อยากมีความสัมพันธ์ที่อยากมีเราเหมือนกัน ไม่ใช่เราเป็นบ้าเป็นเอ๋ออยู่แบบนี้อะ
รู้ว่าที่รอคนนี้ มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงต้องยอม ต้องรอ
เป็นของตายที่เขาหันมาเมื่อไหร่ก็เจอ ตอนร้องไห้ โกรธทั้งเขา โกรธทั้งตัวเอง
มีใครรอคนแบบนี้ แล้วสมหวังแฮปปี้บ้างปะ
แต่ของเราเป็นความสัมพันธ์ที่ได้เจอกันนะคะ ช่วงแรกๆมันดีมากๆ เลยค่ะ
แล้วอยู่ดีๆ ทุกอย่างมันก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย จากที่เราเคยเจอกับเค้าทุกวันหยุด
กลายเป็นว่าเค้าห่างออกไป ทุกอย่างมันเบลอไปหมด สุดท้ายกลายเป็นเรางี่เง่า
กลายเป็นเราบังคับเค้าให้ทำตามเรื่องที่เราอยากให้เป็น พอเราได้ยินแบบนั้นเราก็ไปไม่เป็นเลย
เราร้องไห้ทุกวัน ไม่รู้ว่าจะก้าวข้ามผ่านมันไปได้ยังไง ตอนนี้เหมือนเราเป็นคน toxic ในชีวิตเค้าเลยค่ะ 555 แต่สิ่งหนึ่งที่พิสูจน์ได้คือเวลาจะช่วยทุกอย่าง มันคือเรื่องจริงค่ะ แต่มันจะใช้เวลานานแค่ก็ขึ้นอยู่กับเราค่ะ ในวันนี้เราก็ยังไม่ได้เดินออกมาจากความสัมพันธ์นะ เราก็ยังเสียดาย ยังรู้สึกว่าเรายังพยายามรักได้ไม่มากพอ เราอยากให้คุณทำในสิ่งที่คุณต้องการต่อไปค่ะ ถ้ายังรักก็รักไปให้สุดค่ะ พอถึงวันที่เรารู้สึกเหนื่อยหรือท้อใจ เราเชื่อว่าคุณจะเดินออกมาได้เองค่ะ หลังจากนี้ไม่ได้มีคุณต้องพยายามคนเดียวแล้วนะ เรามาพยายามผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันนะคะ ขอบคุณที่มาแบ่งปันเรื่องราวแล้วทำให้เรารู้สึกยังมีคนที่ต้องเผชิญเรื่องต่างๆในโลกนี้เหมือนกันค่ะ :)