ระยะห่างที่เว้นไว้ระหว่างสิ่งหนึ่งกับอีกสิ่งหนึ่งนั่นก็คือ ❛ช่องว่าง❜

—

 มันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลยที่จะให้คนไข้จิตเวชออกมาใช้ชีวิตในโลกที่เต็มไปความโหดร้าย แต่การที่จะให้อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมจนกว่าจะสิ้นลมหายใจนั่นก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน พวกเขาเป็นมนุษย์ที่ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่รอดต่อไป 

รวมถึงจอห์น โด 

ไม่มีใครรู้ว่าชายร่างผอมมาอยู่ในโรงพยาบาลอาร์คัมตั้งแต่เมื่อไหร่ ชื่อแซ่ก็ไม่ได้ถูกกล่าวไว้ ทุกคนก็เลยเรียกเขาแบบนั้นซึ่งก็ดูเหมาะสมกับการเป็นชายนิรนาม จนกระทั่งเจ้าตัวได้รับการยืนยันว่าเป็นปกติดีเรียบร้อยแล้วและก็ให้ออกมาจากโรงพยาบาลได้ ราวกับเด็กน้อยคนหนึ่งที่เพิ่งจะได้ก้าวออกมาสู่โลกกว้าง ก็ต้องมานั่งพินิจพิจารณาว่าอะไรที่คนปกติเขาทำและไม่ทำ ด้วยความที่ไม่ได้คุ้นเคยมาก่อนหน้านี้ก็เลยจะเผลอทำตัวแปลกๆต่อหน้าผู้คนในเมืองไปบ้างในบางครั้ง 

แม้แต่กับเพื่อนสนิท ไม่ก็ผู้หญิงที่ตัวเองชอบก็ตาม จอห์นก็ยังมีหลุดหัวเราะอย่างไร้สาเหตุออกมาบ้าง แต่ใครจะไปรู้ถึงช่องว่างที่เกิดขึ้นในใจมันค่อยๆขยายขึ้นเรื่อยๆกันล่ะ? 

ร่างสูงโปร่งนั่งนึกคิดอยู่บนพื้นห้องตนเองก่อนจะถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยหน่าย สิ่งที่ได้เรียนรู้ในวันนี้คือระยะห่างที่ประกอบไปด้วยช่องว่างอันแสนหนักอึ้งเกินกว่าใครจะรับไหว ช่องว่างที่ไร้ซึ่งสิ่งใดขวางกั้นเอาไว้ แม้ระยะห่างไม่เกินเอื้อมมือแต่กลับห่างไกลออกไปจนทำอะไรไม่ได้ 

แต่แล้วเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น เรียกความสนใจจากคนในห้องได้เป็นอย่างดี 

“จอห์น..” 

คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นมหาเศรษฐีรวยล้นฟ้าก้าวเท้าเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมแคบและเต็มไปด้วยของที่ระลึกมากมาย บรูซ เวย์นสังเกตเห็นได้ว่าเจ้าของห้องกำลังนั่งอยู่บนพื้นแทนที่จะเป็นเตียงไม่ก็รถเข็นตรงมุมห้อง มันทำให้เกิดคำถามในใจว่าเกิดอะไรขึ้น 

“เอ้า ไง บรูซ! ดีใจที่ได้เจอนายนะ!” 

จอห์นส่งเสียงที่ดูตื่นตระหนก การที่เพื่อนรักโผล่เข้ามาแบบที่เขาไม่ได้ตั้งตัวก็ทำให้รู้สึกประหลาดใจหน่อยๆ ปกติก็ไม่ค่อยจะมีใครเดินมาเยี่ยมเยือนอยู่แล้ว แม้แต่ฮาร์ลี่ ควินน์ก็ตามเพราะเจ้าหล่อนก็มีธุระที่ต้องสะสางเช่นเดียวกับทุกคนที่อาศัยในสถานที่ลับแลแบบนี้ 

“ทำไมนายไปนั่งอยู่บนพื้นแบบนั้นล่ะ? 

     เป็นอะไรหรือเปล่า?” 

“ฉัน . . .” 

เจ้าของเสียงทุ้มนุ่มลึกขยับร่างเข้ามานั่งหันหน้าเข้ากับคู่สนทนาที่กำลังเอนหลังพิงขอบเตียงโดยไม่ได้รีรอถามใครว่าต้องทำอย่างไรกับอดีตคนไข้จิตเวชที่ยังไม่คุ้นเคยกับโลกใบนี้ น้ำเสียงเจ้าของห้องอาจดูเหมือนคนร่าเริงแทบจะตลอดเวลาแต่คงไม่มีคนไหนถามถึงจิตใจอันเปราะบางของเจ้าตัว 

“นี่บรูซ . . . อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย ได้ไหม” 

สีหน้าคนเอ่ยประโยคเชิงขอร้องเมื่อครู่จากที่ยิ้มแย้มสดใส ตอนนี้เผยเพียงรอยยิ้มที่ดูเศร้าหมอง แม้ไม่ยอมสบตาแต่คนเป็นเพื่อนรักก็ย่อมเข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกแบบไหนแม้จะไม่ได้ถามไถ่ถึงเหตุการณ์ 

“ตราบเท่าที่นายต้องการเลย จอห์น”

เมื่อสิ้นประโยคตอบรับนั่น คนที่เพิ่งถูกเรียกชื่อไปก็เลื่อนศีรษะไปหาบ่าคนตรงหน้าราวกับหาที่พักพิง แน่นอนว่ามันตัองไม่ใช่โต๊ะ เก้าอี้หรือสิ่งของใดๆทั้งสิ้น ร่างสูงเลิกคิ้วมองคู่สนทนาโดยที่ไม่ได้กล่าวอะไรต่อจากนั้น เขาแค่ยกมือขึ้นมาลูบกลุ่มผมสีเขียวเข้มเบาๆในระหว่างนั้น

❛ ช่องว่าง ❜ ดูผิวเผินเหมือนกับไม่มีอะไรขวางกั้น แต่สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถมองเห็นและสังเกตด้วยตาเปล่า แต่อาจต้องสัมผัสด้วยใจเท่านั้นถึงจะรู้ว่าช่องว่างเหล่านั้นต้องถูกเติมเต็ม และไม่ใช่ว่าเป็นสิ่งที่บริโภคได้ในชีวิตประจำวัน บางครั้งช่องว่างกลวงๆก็มาในรูปแบบของความเหงา ที่รอการเติมเต็มโดยใครสักคน

เท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับตัวตลกคนนี้

— 

I am so hype with batman telltales game. Can't wait for the next episode. Not sure how to explain all these feelings, but HYPE af would be the right word for me to express. 

Just keep it gay. 

??