Arrietty (2012) สร้างความตื่นตาตื่นใจให้คนดูเมื่อถ่ายทอดเรื่องราวของครอบครัวคนตัวจิ๋วที่แน่นอนว่ามีลูกสาวชื่อ "อาริเอตี้ " เป็นครอบครัวคนตัวจิ๋วที่ยังหลงเหลืออีกไม่มากบนโลกนี้ที่มาอาศัยอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง กฎข้อสำคัญของคนตัวจิ๋วคือจะต้องไม่ให้มนุษย์พบเห็นเข้าเด็ดขาด แต่ทว่าด้วยความรักอิสระของอาริเอตี้ก็ทำให้ "โช" เด็กมนุษย์ผู้ชายที่เพิ่งย้ายมาใหม่พบเห็นเข้าจนได้ 

มองผิวเผินอาจดูเหมือนเป็นแค่เรื่องราวของเด็กมนุษย์กับคนตัวจิ๋ว แต่ Arrietty กลับบอกเล่าเรื่องราวได้ลึกซึ้งกว่านั้น คนตัวจิ๋วในเรื่องนั้นก็ไม่ต่างไปจากธรรมชาติบนโลกนี้ที่นับวันยิ่งมีน้อย ยิ่งลดลงด้วยฝีมือของมนุษย์ คนตัวจิ๋วในเรื่องนี้สำหรับเราแล้วนั้นก็เปรียบได้กับสิ่งมีชีวิตในธรรมชาติที่ต้องพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดจากฝีมือของมนุษย์ มนุษย์ที่ไม่เคยรู้จักคำว่าแบ่งปันและอยู่ร่วมกับธรรมชาติ ฉากหลายฉากที่ครอบครัวของอาริเอตี้ต้องหลบๆ ซ่อนๆ โดนจับ วิ่งหนีกันมันทำให้เรารู้สึกค่อนข้างสะเทือนใจไม่น้อยเลย

แต่มนุษย์ทุกคนก็ไม่ได้โหดร้ายและชอบเบียดเบียนไปเสียหมด มนุษย์ที่ดีๆ ยังมีอีกมาก ไม่ว่าจะเป็นคุณตาเจ้าของบ้านที่อุตส่าห์สั่งทำบ้านตุ๊กตาหวังให้พวกคนตัวจิ๋วมาอยู่หรือแม้แต่ โช เด็กผู้ชายที่เป็นโรคหัวใจจนร่างกายอ่อนแอ โชพยายามปกป้องอาริเอตี้และครอบครัวอย่างสุดความสามารถ เขาแบ่งปันและยินดีที่จะอยู่ร่วมบ้านกับคนตัวจิ๋ว ก็เหมือนมนุษย์ที่ถึงแม้จะมีมากที่ทำลายธรรมชาติ แต่ในขณะเดียวกันก็ยังมีมนุษย์อีกมากที่รักธรรมชาติและพร้อมจะปกป้องธรรมชาติเหมือนที่โชทำ 

Arrietty หลอมรวมความเป็นแฟนตาซีกับความเป็นจริงได้ละมุนละไม หากให้นึกภาพความรู้สึกตัวเองตอนดูหนังเรื่องนี้ก็คงต้องบอกว่ารู้สึกเหมือนกำลังนั่งอยู่ในบ้านตุ๊กตาที่ทำอย่างประณีต หอมกลิ่นชามิ้นท์อ่อนๆ เป็นความรู้สึกที่ทำให้อบอุ่นและใกล้ชิดกับธรรมชาติขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อจริงๆ :)