หลังจากหาข้อมูลเกี่ยวกับเวียดนามจนครบ 

อาการต่อมาคือ อาการตื่นเต้นที่จะได้ไปเวียดนาม เหมือน.. เด็กเตรียมตัวรอการเปิดเทอมวันแรกยังไงยังงั้น! สิ่งหนึ่งที่เราเตรียมพร้อมกันมาแน่นมากที่สุดในทริปนี้ คือ เรื่องเกี่ยวกับยานพาหนะที่ต้องใช้เดินทางในประเทศเวียดนาม เพราะเราต้องไปถึงสามเมืองด้วยกัน ได้แก่ โฮจิมินห์-มุยเน่-ดาลัด ซึ่งแต่ละที่ไม่ได้อยู่ใกล้กันซักกะบิเดียว ลองคิดดูว่า เรากำลังจะไปประเทศที่ขึ้นชื่อว่าเป็นประเทศที่มีถนนที่วุ่นวายและหนาแน่นที่สุดแห่งหนึ่ง เพราะงั้นคนไทยหน้าเมือกๆห้าคนจึงพยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับการเดินทางที่นั่นอย่างเอาเป็นเอาตาย

และนี่คือผลจากการหาข้อมูลอย่างเอาเป็นเอาตาย ของพวกเรา…

อีฟ: เดี๋ยวเราจะต้องผ่านถนนเส้นนี้..เอิ่มม อ่านว่าอะไรอะ..ไม่แน่ใจ .. ‘Nguyễn’
มิ้น: ..งูเย็น?
อีฟ: แป้งเย็นตรางู?
มิ้น: ทาถู ทาถู
เรา: นั่นยาหม่อง..
อีฟ: เออเนอะ เค้าอาจจะเกิดที่ถนนงูเย็น
..

มันจะเป็นไปได้ไงละโว้ยย!
เอาใหม่นะ …พวกมึง..ตั้งสติหน่อย…

และนี่คือผลจากการหาข้อมูลอย่างเอาเป็นเอาตายของพวกเรา สรุปเป็นแผนเดินทางคร่าวๆได้ดังนี้

ไปกันทั้งหมด 5 คน ได้แก่
มิ้นท์ - อดีตเพื่อนร่วมมหาลัย ปัจจุบันทำงานฟรีแลนซ์กับขายของออนไลน์ด้วยกัน
อีฟ - เดิมทีเป็นเพื่อนสมัยมัธยมกับมิ้นท์มาก่อน และมิ้นท์มาแนะนำให้เรารู้จักเมื่อตอนไปเที่ยวเกาหลี
แม่อีฟ - คุณแม่ของอีฟ
พี่ต้า - พี่ต้าเป็นรุ่นพี่ที่อีฟชวนมาเวียดนามด้วยกัน ด้วยเหตุผลที่ว่า พี่เค้าชอบเที่ยว
และคนสุดท้ายคือ เราเอง.

สถานที่ - เวียดนามใต้ 

วันแรก เครื่องลงที่โฮจิมินห์ - นั่งรถเมล์ไปซื้อตั๋วรถนอน - นั่งรถนอนไปมุยเน่ - นอนมุยเน่
วันที่สอง เที่ยวมุยเน่ครึ่งวัน - นั่งรถไปดาลัด - นอนดาลัด
วันที่สาม อยู่เที่ยวที่ดาลัดทั้งวัน - นอนดาลัด
วันที่สี่  นั่งเครื่องจากดาลัดกลับโฮจิมินห์ - นอนโฮจิมินห์
วันที่ห้า นั่งเครื่องจากโฮจิมินห์ กลับกรุงเทพ

*ส่วนการเดินทางยิบย่อย ของแต่ละที่ จะใช้บริการแท๊กซี่ ไม่ก็เดินเอา*

ขึ้นเครื่อง

ตามกำหนดการเครื่องบินเราออกประมาณ เจ็ดโมงครึ่ง
นั่นคือ เช้า ชิบ หาย!
บ้าจริง…
แหกขี้ตาไปถึงสนามบินกันตั้งแต่ ตีห้าครึ่ง
...

และอีฟยังมาไม่ถึง

ขอแนะนำให้รู้จัก อีฟ อีฟเป็นผู้หญิงไทยใจงามธรรมดาทั่วไป เป็นมิตรกับสัตว์โลก รักธรรมชาติ ปลอดภัยไร้สารพิษ นอกจากนี้ อีฟยังเป็นผู้หญิงที่โคจรรอบตัวเอง คาดเดาอะไรไม่ค่อยได้ อยู่นอกเหนือกฎเกณฑ์มาตรฐานใดใดบนโลกใบนี้ รวมไปถึงมาตรฐานของเวลา …

เอ๊า รออะไร โทรตามสิ

..

ไม่รับ

โอเคไม่เป็นไร ยังมีเวลานั่งกินข้าวกับมิ้นท์รออย่างใจเย็น
ถ้าอีฟกับแม่ยังไม่มา ก็เหลือใครหว่า...      อ้อ เหลือพี่ต้า

เรา: นี่มิ้นท์ แล้วพี่ต้าเค้ามายังวะ
มิ้นท์: ไม่รู้ดิ จะไปรู้ได้ไง เรายังไม่เคยเจอเค้าเลย

ใช่ มิ้นท์กับเรายังไม่เคยเจอพี่ต้า อีฟแนะนำพี่ต้าให้เรารู้จักสั้นๆว่า พี่ต้าเป็นวิศวะกร เป็นรุ่นพี่ที่ AFS
แค่นั้นจบ. ละนอกนั้นคือการรอพบเจอพี่ต้าด้วยตัวเองคือวันที่ไปเที่ยวเลย..

แล้วมันดันตลกมากที่ไม่มีใครคิดสงสัยหรือถามข้อมูลเพิ่มเติมอะไรจากการแนะนำของอีฟเลยนะ ตลอดเวลาที่วางแผนไปเวียดนามที่ผ่านมาเนี่ย

แล้วยังไงละ ทีนี้
ลองโทรหาอีฟใหม่อีกรอบ

..
อีฟยังคงทำตัวเป็น ดาวเคราะห์น้อยหลุดวงโคจร ที่ติดต่อสื่อสารไม่ได้
ยังไง ต้องให้กูกรีดเลือดอันเชิญมึงมั้ย

หลังจากที่อีฟยังไม่รับสายอยู่นานในระดับเริ่มสร้างความชิบหายร้อนรนให้กับทุกคน และในที่สุด! อีฟก็รับสายพร้อมบอกว่า พี่ต้าน่าจะถึงแล้ว และก็ให้เบอร์ติดต่อพี่ต้ามา ส่วนตัวอีฟเองน่ะหรอ

หึหึ เพิ่งออกจากบ้าน

…
เอาน่า จังหวะนั้นดีใจที่มันรับสาย มากกว่าจะสรรหาคำมาด่ามันละกันนะ

อะอะ เอาล่ะ ติดต่อพี่ต้ากันก่อน

มิ้นท์: ฮัลโหล พี่ต้านะคะ นี่มิ้นท์เพื่อนอีฟนะ พี่ต้าอยู่ไหนแล้วเหรอคะ
พี่ต้า: อ่อ อยู่สนามบินแล้ว รออยู่ตรงเคาน์เตอร์น่ะ
มิ้นท์: อ่อโอเคๆ นี่พวกมิ้นท์เพิ่งกินข้าวเสร็จ เดี๋ยวลงไปหานะๆ
พี่ต้า: โอเคครับ

ติ๊ด วางสาย

เรา: แล้วมึงรู้เหรอว่า หน้าตาเค้าเป็นยังไง
มิ้นท์: เออ ไม่รู้ ..
เรา: …

ดูยังไงก็เหมือน การลักลอบนัดขนยาบ้าเข้าสนามบิน…