ยัง  (...)

เรายังคิดไม่ออก..
 แล้วก็ยังไม่คิดออกอยู่ดี เห้ออ

      คือเราคิดบทเริ่มต้นเท่ๆแบบคนอื่นไม่ออก แม้กระทั่งการเริ่มต้นเขียนบทนี้ ซึ่งในความเป็นจริงแล้วควรมีบท Intro เกริ่นนำ สไตล์ปรัชญาสัจธรรมชีวิตอะไรสักอย่าง ประมาณว่า ชีวิตคือการเดินทาง ใช่ม้ะ

แต่กูคิดไม่ออกโว้ย!  

…

..

.

เริ่มยังงี้แล้วกัน...

มีพี่คนนึง ให้เราไปดูงานที่เวียดนาม 4-5 วัน
อื้อหืออ.. แค่ขึ้นว่าไปเวียดนามก็ดูไม่เท่แล้วอะ กูจะเอาอะไรไปเท่ เวียดนามนะมึงไม่ใช่ญี่ปุ่น ที่ได้ยินว่าได้ไป แล้วจะดีใจอะ
แล้วไงล่ะ ปฎิเสธได้มั้ยยย

เรา: ก็ได้...พี่
พี่: ไปกับรุ่นน้องที่แผนกอื่นอีกคนได้ป่าวละ เดี๋ยวพี่พาไปแนะนำ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสันดานเสีย หรือไม่มีทักษะการเข้าสังคม หรืออะไรก็ตาม แต่เราเป็นพวกไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องไปทำงานต่างที่กับคนที่ไม่รู้จัก

เรา: งั้นเดี๋ยวไปคนเดียวก็ได้พี่ ไม่เป็นไร
พี่: ...จะดีหรอ
เรา: ...ก็ดีกว่าไปกับคนไม่รู้จักนะ
พี่: ลองชวนเพื่อนของเราไปด้วยกันก็ได้นะ ช่วยๆกันทำงาน แล้วถือว่าไปเที่ยวด้วยเลยก็ได้ พี่ไม่ว่า

ไม่รู้ว่าพี่เค้าเริ่มเหม็นขี้ฟันเราหรือว่าอะไร แต่ว่าพี่ก็ออกตั๋วให้พร้อมกับให้เราเอาเพื่อนคนอื่นไปได้ตามที่พูดจริงๆ

ตัดมาที่สถานการณ์ใน กรุ๊ป LINE

เรา: นี่ เรามีงานต้องไปทำต่างประเทศ จะมาชวน..
อีฟ: ไปปปปปปปปปปปปป ด้วย!
มิ้นท์: ไปสิ..
อีฟ: ไปไหนอะ
เรา: เวียดนาม
อีฟ: อ่ออออออ ไปปปปปปป
….
…
เออ มันก็มีแค่นั้นแหละ!  

ก็เริ่มกันง่ายๆแบบนี้เลยละกัน! ไม่ต้องเอาท่งเอาเท่มันแล้ว! ไม่มี!!

อะอะ สรุปเลย
พวกเราจะไปเวียดนามกัน.