เป็นคืนหน้าร้อนที่ร้อนยิ่งกว่าเมื่อวาน ใกล้จะเที่ยงคืนเต็มที ผมละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์แล้วมองผ่านหน้าต่างออกไป อีกฟากหนึ่งเป็นห้องนอนลูกชายคนเล็กบ้านหลังข้าง ๆ ที่ไร้วี่แววเจ้าของห้อง มันก็เลยเงียบเหงามาได้สองวันแล้ว ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเด็กคนนั้นไม่อยู่ แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองหาตามความเคยชินอยู่ดี


คิมโดยองเป็นเด็กชั้นมัธยมธรรมดาคนหนึ่งที่ต้องไปเข้าค่ายอาสาช่วงหน้าร้อนเหมือนกับทุกปี ผมเคยผ่านช่วงเวลานั้นมานานมากแล้ว หลงลืมไปเกือบหมดว่าที่ค่ายนั้นมันมีอะไรให้ทำบ้าง นอกจากนั่งล้อมวงไปพร้อม ๆ กับการแข่งตบยุง ที่แน่นอนก็คือป่านนี้เจ้านั่นคงหัวเสียกับยุงในหน้าร้อนที่ดุกว่าฤดูไหน


เขาขี้โวยวายที่หนึ่ง แต่ผมก็อดแกล้งไม่ได้ทุกที นั่นก็คือความสัมพันธ์ระหว่างผมกับโดยอง มากกว่านั้น โดยองยังเป็นเจ้าของประโยคเด็ดที่ว่า ‘ผมจะเกลียดพี่แล้วนะ’ มักจะพูดตบท้ายหลังจากโดนแหย่เล่น แต่เวลาที่ต้องการความช่วยเหลือก็รีบวิ่งมาหาผมทุกครั้ง ไม่เห็นจะเกลียดจริง ๆ เลยสักที


ไม่มีใครเคยรู้ว่าโดยองเป็นพวกนอนหลับยาก สะกิดนิดเดียวก็ตื่น ร้อนก็ตื่น หนาวก็ตื่น ได้ยินเสียงยุงก็ตื่น โดนดึงผ้าห่มก็ตื่น พอถูกทำให้ตื่นก็มาทำหน้ายุ่งโวยวายใส่อีก เด็กอะไรไม่รู้ ขี้บ่น ขี้จุกจิกไปหมด แต่เพราะอย่างนั้น ผมก็เลยเป็นห่วง ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง ไม่อยากให้ใครมาเห็นโดยองในโหมดนั้น ไม่อยากให้ใครหลายคนต้องมาตกอยู่ในสภาวะเดียวกันกับผม – ตกหลุมรักเจ้าเด็กบ้า


ระหว่างคืนที่นอนไม่หลับและตบยุงไม่ได้ ไม่แน่บางที โดยองอาจจะคิดถึงผมขึ้นมาก็ได้
เพราะขนาดผมยังคิดถึงเขาเลย คิดถึงมากกว่าเมื่อวานอีก


ผมปิดคอมพิวเตอร์ ทำงานต่อไม่ไหว ในหัวมีแต่หน้าของเจ้าเด็กขี้บ่น ตัดสินใจล้มตัวลงนอน ระหว่างที่สะกดจิตตัวเองให้เลิกคิดถึงแล้วนอนหลับสักที หูของผมได้ยินเสียงไม่พึงประสงค์ – มียุงอยู่ในห้อง ทั้งที่ปิดหน้าต่างอย่างดี


ด้วยความง่วงนอนหรือเป็นเพราะไม่มีเสียงร้องของโดยองบอกให้รีบ ๆ จัดการกับยุงสักที ทำให้ผมแพ้พ่ายกับการตบยุงตัวนั้นไปอย่างง่ายดาย เขาจะเป็นห่วงผมบ้างไหมที่ต้องต่อสู้กับยุงอย่างโดดเดี่ยวแบบนี้