เพราะว่าเราไม่ได้ติดต่อกันอีกแล้ว..

เราก็เข้าใจอยู่ ว่าคนบนโลกนี้ ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป

เป็นเรื่องปกติที่คนบางคนจะอยู่ไม่นาน แม้แต่คนที่เราคิดเราว่าสนิทมากก็ตาม

เรารู้สึกใจหายทุกครั้ง ที่ต้องลบเพื่อนออกจาก favorite 

หรือรายชื่อที่เราติดต่อบ่อย เพื่อให้สะดวกกับการใช้งาน

เหตุผลที่เจ็บปวดจริงๆ อาจจะไม่ใช่ตอนลบ แต่เป็นเหตุผลที่ทำให้ลบ..

วินาทีที่ตัดสินใจลบรายชื่อออก มันเหมือนกับ..

เราโดนต่อยหนักๆจนตัวเซ แต่รอบข้างกลับเงียบสงัด มันเหงา แต่ไม่มีใครรับรู้ 

คนๆหนึ่ง officially ถูกลดความสำคัญในชีวิตของเรา คนที่เราจะสามารถโทรไปร้องไห้กลางดึกด้วย คนที่เราจะนึกถึงเป็นคนแรกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม คนที่เราจะโทรไปหาได้โดนไม่ต้องมีเหตุผล 

ความหนักหนาของการยืนมองคนสำคัญในชีวิตคนหนึ่งเดินจากไป 

แต่เราทำได้แค่มอง .. เพราะเราก็ไม่รู้ว่าควรจะรั้งเขาไว้ด้วยเหตุผลอะไรอีก 

มันหนักอึ้งเหมือนโดน knockout อยู่กลางเวทีที่รอบข้างไม่มีผู้ชม ...ไม่มีแม้แต่คู่ชก

สุดท้ายแล้ว เราก็ไม่สามารถนอนยอมรับความ "พ่ายแพ้" อยู่บนเวทีไปเรื่อยๆได้

สุดท้ายเราก็ต้องตื่นขึ้นมา

ลุกขึ้นยืนเงียบๆ 

เดินจากไปเงียบๆ 

เยียวยาตัวเองเงียบๆ

และมีชีวิตต่อไป..