ในขณะที่เธอ นั่งดื่มด่ำ สัมผัสกับกลิ่นกาแฟหอม ๆ ที่เธอหลงใหล เธอชอบกลิ่นกาแฟและต้องเป็นกาแฟในคาเฟ่ด้วยนะ ถึงจะพอใจ 

เมื่อชุดแก้วกาแฟแสนสวยที่จัดมาในถาดทรงกลมลวดลายฉลุสวยงาม พร้อมช่อดอกไม้สด น้ำเปล่า และขนมคุกกี้ที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ ๆ กลิ่นนมเนยหอมกรุ่น มาวางตรงหน้า เธอยิ้มให้พนักงานเสิร์ฟ และกล่าวคำขอบคุณด้วยรอยยิ้มสดใส

เธอยกแก้วกาแฟขึ้นมาสูดดม และจิบไปคำเบา ๆ เมื่อวางแก้วกาแฟลงบนที่ เธอก็ลองหยิบจับวางแก้วกาแฟไปรอบโต๊ะ เพื่อหามุมที่ดีที่สุดในการลั่นชัตเตอร์ พอได้มุม ได้แสงที่ต้องการแล้ว 

เธอก็พร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เอียงหน้า หามุม ทำองศา ยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูป เซลฟี่ตัวเอง ในมุมต่าง ๆ กับกาแฟถ้วยโปรด และเมนูอาหารบนโต๊ะนั้น 

ทันใดสายตาอันพร่าเลือน เพราะเผลอถอดแว่นสายตาวางไว้อีกมุมโต๊ะของเธอ ก็เห็นว่ามีชายหนุ่มรูปร่างสูง ผิวขาว แต่งตัวเซอร์ ๆ เดินเข้ามาหาเธอ ด้วยรอยยิ้มหวานเต็มดวงหน้า ดูแล้วมีเสน่ห์ เป็นรอยยิ้มของความเป็นมิตร

 "ยิ้มแบบนั้น ใครเห็นก็ใจละลายป่ะแกรรรร ไหนจะสไตล์เซอร์สุดมั่น นั่นอีก" 

เธอพลันคิดขึ้นมาในใจว่า เขารักชั้น ! ! 

ปฏิกิริยาทางกายไวเท่าความคิด เธอยิ้มตอบเขาไปทันที ด้วยท่าทางที่เขินอายนิด ๆ และแอบคิดในใจว่า "นี่หรือคือรักแรกพบ" ! 

เธอเริ่มบิดตัวเขินอายไปมา ในความคิดของตัวเอง สองแก้มเริ่มเปล่งสีแดงอย่างกับปัดบลัชออนผิดโทนสีผิว 

ในขณะที่ชายหนุ่ม ก้าวมาถึงโต๊ะที่เธอนั่ง และเอ่ยทักออกมาด้วยเสียงนุ่มทุ้ม ว่า "สวัสดีครับ"

ยิ่งทำให้เธอจิตใจหวั่นไหว ฝันไปถึงไหนต่อไหน

ตอบเขาไปด้วยเสียงอ่อนเสียงหวานว่า "สวัสดีค่ะ"

"มาคนเดียวเหรอครับ" ประโยคถัดมา ที่ชายหนุ่มถาม

ครั้งนี้เธอตอบไปด้วยเสียงตะกุกตะกัก เพราะความเขินอายเหลือจะพรรณาว่า "ขะ ขะ ขะ ค่ะ มาคนเดียวค่ะ"

"เอ่อ ถ้าไม่เป็นการรบกวน" เขายังพูดไม่ทันจบประโยค เธอชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า "ไม่รบกวนเลยค่ะ เชิญนั่งค่ะ"

ชายหนุ่มใช้มือจับที่พนักเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่เธอนั่ง พร้อมกับยิ้มให้เธออย่างสุภาพอ่อนโยน

นั่นยิ่งทำให้เธอใจละลาย เขินอายวางตัวไม่ถูก ได้แต่ลุ้นว่า เมื่อไหร่เขาจะนั่งลงสักที 

"อยากรู้จักกันให้มากกว่านี้ ชื่อเล่น ชื่อจริง นามสกุล อะไร เรียนที่ไหน ทำงานอะไร หลังเลิกงานไปไหน วันหยุดชอบทำอะไร ลงทุนในหุ้นตัวไหน ใช้สื่อโซเชียลไหนบ้าง แล้วเราจะคบกันเลยไหม อร้ายยยยยยยย เธอยิ่งคิดก็ยิ่งเขิน" 

ชายหนุ่มตรงหน้ายังคงยิ้มให้เธอ ด้วยความสุภาพอ่อนโยนเหมือนตอนแรกที่เขาเดินเข้ามา

และเหมือนเขาจะอ่านความคิดเธอออก เขาจึงตัดสินใจ พูดประโยคต่อมาว่า "คือ เอ่อ ภรรยาผมให้มาขอเก้าอี้ตัวนี้ไปเสริมนะครับ พอดีโต๊ะผมมาหลายคน แล้วเก้าอี้นั่งไม่พอ"

OMG ! ในใจเธอกรี๊ดร้องคร่ำครวญ ฝันสลายเหมือนเศษกระจกที่โดนพายุทอร์นาโดพัดถล่ม เละ ไม่เหลือชิ้นดี 

โต๊ะอื่นก็มีไหมคะ ทำไม ไม่ไปขอเขา อีตาบ้า ฮือออออ

เธออายในความคิดของตัวเองก่อนหน้านี้ ที่ฝันกลางวันในคาเฟ่ อาจเมากาแฟ เมาบรรยากาศ เธอเพ้อฝันไปไกลและสวยงาม แต่ตอนนี้อายแทบมุดดินหนี "สติค่ะซิส" ! เธอรีบบอกตัวเอง 

พร้อมพูดออกไปว่า "ได้ค่ะได้ เชิญตามสบายค่ะ" 

ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณ พร้อมยกเก้าอี้ตัวนั้นไปให้ภรรยาสุดที่รักของเขา 

ฝันสลายลงตรงหน้า เธอรีบยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มกลบเกลื่อนร่องรอยแตกร้าวบนใบหน้า รอยยิ้มหวานมีเสน่ห์นั้นยังคงอยู่ในห้วงคำนึง ถึงเขาจะเดินหันหลังไปแล้วก็ตาม 

รวดร้าวในความรู้สึก อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้บอกรัก ไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำ 

หน้าร้อนผ่าว ๆ พระเจ้า ลูกอายเหลือเกิน เธอบอกกับตัวเอง