น้ำตาเป็นของเหลวที่แสนอัศจรรย์

เมื่อยามเราสุขถึงสุดขีดมันก็พรั่งพรูออกมาเป็นสายน้ำแห่งความปิติ

ยามเราเศร้าถึงขีดสุดมันก็พรั่งพรูออกมาชะโลมหัวใจที่พังพลาย

ไม่มีอะไรกั้นมันได้

นึกอยากจะไหลก็ไหล

ไม่เคยถามใจเราว่าอยากให้มันปรากฏตัวหรือไม่

.

.

แต่น้ำตาก็ทำให้เรารู้ว่า เรายังมีชีวิตอยู่

เรายังมีความรู้สึก

เราสุขก็ร้อง

เราเศร้าก็ร้อง

น้ำตาไม่เคยทำให้ใครอ่อนแอ

กลับกัน

มันทำให้เราแข็งแกร่ง

ทำไมเรากล้าแสดงน้ำตายามสุขแต่กลับหลบซ่อนยามเศร้า

 .

 .

การร้องไห้ที่ทรมานที่สุดคือต้องแสร้งว่าสุขเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้า

ยิ่งเก็บยิ่งร้อง...ยิ่งซ่อนยิ่งพรั่งพรู

เพราะฉะนั้น

ถ้าอยากร้องไห้ ก็ร้องออกมาเถอะ  อย่าเก็บมันไว้เลย มันจะเจ็บปวดซะเปล่าๆ...