TW depression, suicidal thoughts

แพรวไม่กล้าอ่านจดหมายที่เธอเขียนถึงพราว จดหมายหลายฉบับถูกเก็บใส่ซองกระดาษสีน้ำตาลที่แพรวแกล้งลืมถึงการมีอยู่ของมันไป

ถึง พราว

เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรให้พราวไม่สบายใจ ถ้าเราทำอะไรผิดไปเราขอโทษ ชีวิตที่กรุงเทพสิ้นหวังและโดดเดี่ยว อากาศร้อนจนเราเป็นไมเกรนทุกวัน หวังว่าอากาศที่นู่นจะเย็นสบายสำหรับพราว ไม่ว่าจะยังอยากเป็นเพื่อนกับเราอยู่มั้ย เราอยากให้พราวมีความสุขกับทุกๆ ทางเลือกของตัวเอง 

ขอส่งกำลังใจให้พราว จากที่ที่สิ้นหวังที่สุดแห่งหนึ่งบนโลก

แพรว

.

แพรวนั่งเรียงกองกระดาษรูปตา ภาพเหล่านั้นทำให้เธอรู้สึกขนลุกน้อยลงเมื่อมานั่งมองในเวลากลางวัน ในกองกระดาษเหล่านั้นมีซองจดหมายติดมาด้วย เป็นซองเดียวกับที่เธอเห็นเมื่อเปิดกล่อง แต่ความตื่นตระหนกทำเอาแพรวลืมการมีอยู่ของมันไป

ถึง แพรว

ที่นี่ตอนนี้หนาวและเปียก น้ำหมึกและน้ำตาละลายไปกับสายฝน หิมะสีขาวบริสุทธิ์เหลือเพียงน้ำเย็นๆ บนถนนสีดำและสกปรก ปีใหม่พึ่งผ่านไปได้ไม่นาน ความรู้สึกหลังเทศกาลหดหู่เสมอ หวังว่าเธอจะสบายดีแม้ไม่มีเราในชีวิต แม้ประเทศไทยจะเป็นสถานที่ที่ไม่มีอะไรเหลือไว้ให้กับพวกเรา

เรายังอยากกลับไปเสมอ แม้ว่าเหตุการณ์ตอนนี้อาจะทำให้เราไม่ได้เจอกันอีก แต่เราอยากแพรวมีความหวังเสมอ ขอให้แพรวจงมีชีวิตของตัวเอง อย่ารอเรา จดหมายนี้อาจมาถึงแพรวช้าเกินไป หวังว่าเธอจะดูแลตัวเองได้ดีกว่าที่เราดูแลตัวเองที่นี่ 

ขอโทษที่หายไป เราคิดถึงแพรวเสมอ

พราว

จดหมายไม่ได้ลงวันที่ไว้ แต่จากการคาดเดาในเนื้อหา น่าจะเขียนขึ้นในช่วงที่พราวเริ่มที่จะเลิกติดต่อเธอ จดหมายของพราวทำให้เธอรู้สึกว่าพราวกำลังเจอ —หรือเคยเจอ เหตุการณ์ที่เลวร้ายกว่าการถูกเพื่อนทิ้งมาก แพรวรู้สึกผิดที่เธอช่วยอะไรพราวไม่ได้ ไม่แม้แต่จะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น

.

จดหมายของพราวไม่ได้ช่วยให้แพรวรู้สึกดีขึ้นจริงๆ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองผ่านจุดที่ทำใจได้แล้ว แต่อยู่ดีๆ ก็ถูกกระชากกลับมาในความเป็นจริงที่โหดร้ายกว่าเดิม แพรวได้แต่สงสัยว่าพราวยังมีชีวิตอยู่ไหม

เมื่อคิดถึงแล้วทำอะไรไม่ได้ แพรวหยิบหนังสือของ Emily Dickinson มาเปิดออกดู แพรวกรีดมือไปหน้าหนังสือ เพื่อหาหน้าที่พับหรือคั่นไว้ 

แพรวคาดหวังว่าจะเจอบท “Hope” is the thing with feathers แต่หน้าที่เธอเปิดสุ่มเจอมุมพับไว้กลับเป็น—

Bereaved of all, I went abroad,

No less bereaved to be

Upon a new peninsula, —

The grave preceded me,

บทกลอนกล่าวถึงความตายต่อไปอีกสองสามท่อน แพรวปิดหนังสือ ถึงแม้จะอยู่ห่างไกลกัน แต่เหมือนกับว่าความรู้สึกสิ้นหวังและการคิดถึงความตายจะคู่ขนานไประหว่างเธอและพราว

.

แพรวลืมวันลืมคืน เธอเก็บตัวอยู่ในห้อง ละเลยมือถือ 

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ผมเอง” เสียงของแทนดังลอดออกมา

แพรวเดินไปเปิดประตู สภาพเธอดูไม่ได้ เหมือนว่าเธอจะลืมแม้กระทั่งนัดหมายกับนักจิตบำบัด แพรวเปิดประตูให้แทนเข้ามา ในมือมีขวดใสใส่น้ำสีเหลืองทอง ไอเย็นเกาะพราว

“เหล้าบ๊วยหรอ” แพรวถาม รู้สึกตื่นตัวขึ้นมานิดหน่อย

“ไม่ใช่หรอก ผมคิดว่าน้ำแอปเปิลสะกัดเย็นน่าจะดีกับคุณมากกว่า” แทนวางขวดน้ำแอปเปิลไว้บนที่รองแก้ว ไอน้ำรวมตัวกันเป็นหยดน้ำเม็ดใหญ่ ไหลมากองที่รอบๆ ก้นขวด

“ห้ามแอบเติมจิน” แทนพูดเสริมขึ้นมายิ้มๆ

แพรวไม่รู้จะพูดอะไร เธอไม่รู้จะเริ่มต้นเรื่องทั้งหมดนี้แล้วเล่าให้แทนฟังได้อย่างไรเขาถึงจะเข้าใจแล้วไม่คิดว่าเธอเองคือคนที่บ้า

เหมือนกับว่าใบหน้าของเธอจะตึงเครียดจนแทนอ่านความคิดได้

“ไม่ต้องเล่าอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากเห็นว่าเพื่อนข้างห้องผมยังสบายดีอยู่ เรายังมีเวลาคุยกันอีกนาน ผมพึ่งต่อสัญญาห้องไป ตอนแรกว่าจะกลับบ้านที่กระบี่ แต่งานช่วงนี้เข้ามาเยอะ เลยอยู่ต่อได้อีกหน่อย”

กลายเป็นแทนที่พูดยาวเสียเอง แพรวนิ่งคิด แม้แต่เพื่อนบ้านเธอก็จะไม่อยู่ข้างๆ ตลอดไปหรือนี่ แพรวถอนหายใจ ไม่แน่ใจว่าโล่งใจที่แทนอยู่ต่อหรือเสียใจที่ห้องข้างๆ ไม่ได้มีชื่อแทนเป็นเจ้าของห้อง แม้แต่เพื่อนบ้านก็จะไม่อยู่กับเธอตลอดไป 

แพรวมัวแต่เหม่อมองที่หน้าต่างระหว่างคิด หันกลับมาอีกทีแทนก็หายไปแล้ว เหลือเพียงประตูเปิดอ้าว่างเปล่า แพรวใจหายวูบ แต่เพียงไม่กี่วินาทีแทนก็กลับมาพร้อมกับดอกไม้ช่อเล็กๆ

ในมือเขาเป็นดอกทิวลิปสีขาวเพียงดอกเดียว ลมหายใจแพรวสะดุดกึก เมื่อวานเธอพึ่งฝันถึงดอกเบญจมาศน่ากลัวสีแดง และยังเจอดอกไม้แห้งในหนังสืออีก แพรวมองแทนอย่างไม่เข้าใจ สมองเชื่องช้าจากการหลับไม่สนิท

“ผมว่าหน้าตามันน่ารักดีน่ะ ผมอยากได้เอง แต่ซื้อมาเผื่อคุณแพรวด้วย หวังว่าจะทำให้คุณสดชื่นมากขึ้น” 

.

ตกเย็น แพรวนั่งมองพระอาทิตย์ตกจากโต๊ะกินข้าว ดอกทิวลิปสีขาว 1 ดอกปักอยู่ในแจกันข้างๆ ความเรียบง่ายของกลีบดอกทำให้เธอสงบลงจริงๆ แสงแดดยามเย็นสาดจนขอบของกลีบดอกทิวลิปเป็นสีส้ม เธอจ้องมองดอกทิวลิปยาวนาน พยายามจดจำความเรียบง่ายนี้เอาไว้ แล้วลบภาพดอกเบญมาศสีเลือดในใจออกไป