ฉันมองนาฬิกาสีขาวกรมเรือนเก่าที่ฝาบ้าน แล้วสะดุ้งโหยงทันทีเมื่อรู้ว่าเวลามันปาไปสี่โมงห้าสิบนาทีแล้ว เอาว่ะ เริ่มเลย กว่าจะวิ่งครบแปดพันก้าวก็คงหกโมงเย็นนู่น ไหนจะคูลดาวน์อีกสิบห้านาที ข้าวเย็นคงตกถึงท้องทุ่มกว่า สีหน้าของแม่กับตาที่ต้องรอทานข้าวบนโต๊ะอาหารคงบูดบึ้งไม่ปลื้มแน่ๆ
ฉันตกลงกับตัวเองว่าจะออกกำลังกายวิ่งจ๊อกกิ้งวนในบ้านให้ครบแปดพันก้าวในทุกๆวัน อย่างน้อยถ้าขี้เกียจถึงขีดสุด ก็ถือว่าเป็นวันปล่อยผีชีทเดย์จุกๆตามใจปากนอนตีพุงสักวันนึงก็แล้วกัน
ข้อดีมากๆ ข้อหนึ่งของการเลือกมาออกกำลังกายที่บ้านตา คือ บรรยากาศดี ลมเย็นๆโชยชะผิวให้รู้สึกว่าเหงื่อที่ไหลตามร่างกายไม่ร้อนผ่าวเหนอะหน่ะขนาดนั้น แต่วิ่งนับก้าวเอาอย่างเดียวคงน่าเบื่อน่าดู เพราะฉะนั้นไอเทมที่ขาดไม่ได้ระหว่างวิ่งเก็บระยะโอลิมปิค (ในฝัน) คือ แอร์พอดเครื่องจิ๋ว กับเพล์ลิสเพลงโปรดที่แรนด้อมฟังซ้ำไปซ้ำมาแบบไม่เคยเบื่อ
ลมเย็นๆกับดนตรีคุ้นเคยที่ทุ้มอยู่ในหูระหว่างจ๊อกกิ้งนี่มัน 'คลาสสิคโมเม้นโครตๆ' บทจะเพลงรักก็เหมือนได้วิ่งโต้ลมท่ามกลางสวนดอกไม้หอมฟุ้ง พอถึงคิวเพลงร้อกก็ดูปลุกใจ ทำให้มีแรงบอกกับไอ้เจ้าไขมันต้นขาที่ต้องโดนพลังใจอันกล้าแกร่งจากการวิ่งแผดเผาให้สลายหายไปให้สิ้นซาก
อีกหนึ่งพันก้าวก็ครบเป้าวันนี้ละ
ฉันเหลือบไปเห็นเมฆสีขาวฟุ้งก้อนโตอยู่ในระยะที่สวยมากๆ ต้นสนที่โอนตามลมมุมนั้น ยิ่งประกอบให้วิวตรงที่ฉันยืนอยู่ประทับใจสะจนอยากหยิบโทรศัพท์เก็บภาพไว้สักสองสามรูป จังหวะเดียวกับเสียงในหูที่เเรนด้อมไปถึงเพลงเก่าๆบางเพลงที่ไม่ได้ฟังนานจนลืมไปแล้วว่าเคยชอบมากๆ
อยู่ๆก็อยากวิ่งไปให้ใกล้เมฆกว่านี้จัง แต่พอก้าวเท้าไปแล้ว เมฆก้อนนั้นดันถูกหลังคาบ้านบังวิวสะจนแทบจะย้อนกลับไปตำแหน่งเริ่มต้นก่อนหน้าไม่ทัน
ยิ่งใกล้ก็เหมือนไกลแฮะ
ความรักก็เหมือนกันมั้ยนะ ?
เราตัดสินใจก้าวไปในความสัมพันธ์ที่ดูสวยงามเหมือนเมฆก้อนนั้น ด้วยหวังว่าความรักครั้งนี้จะเติมเต็มใจที่ขาดหายของเราได้จริงๆ แต่พออยู่ข้างในวังวนของความสัมพันธ์นั้นแล้ว มันกลับเลือนลางและห่างไกลเหลือเกิน ใครไม่ชัดเจนกันนะ เมฆหรือนักจ๊อกกิ้ง
บางทีการอยู่ในมุมแรกที่เห็นเมฆสวยที่สุด อาจจะเป็นระยะที่เหมาะสมมากที่สุด เราส่งยิ้มให้เมฆ และมันก็โบกมือทักทายฝากลมผ่านมาให้เรา
แต่ไม่ลองก็ไม่รู้นี่ ถ้าอยากสนิทกับเมฆมากกว่านี้ก็คงต้องลองเสี่ยงเข้าไปดู ไม่งั้นเมฆกับนักจ๊อกกิ้งคนนี้คงคาใจกันไปตลอด ว่าสุดท้าย ต่างคนจะวิ่งเข้ามา หรือเลือกยืนมองเฉยๆอยู่ที่มุมเดิม
แต่ว่านะ หลังคามันอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหนหรอก แต่เรากับเมฆ มันเปลี่ยนตำแหน่งได้นี่นา ไม่แน่ ถ้ามันมาถึง สถานที่ และ เวลาที่เหมาะสม ขาของนักจ๊อกกิ้งคนนี้ยังมีแรงเหลือเฟือมากพอให้ไปต่อ กับเมฆก้อนโตที่ตั้งใจลอยเบนมามุมใหม่ที่ไม่ต้องมีหลังคาบ้านมาบดบัง
พวกเราทั้งคู่อาจได้เจอกันอีกครั้งก็ได้ :)
ถึงตอนนั้นค่อยตัดสินใจใหม่ละกันนะ ว่าเราพร้อมจะเสี่ยงเข้าไปทักทายความสัมพันธ์กับเมฆก้อนเดิมเดิมอีกครั้งหรือเปล่า ?
นาฬิกาข้อมือเตือนครบแปดพันก้าวแล้วหล่ะ พักผ่อนให้เต็มที่ กินให้อิ่มนอนให้หลับ แล้วค่อยเจอกันใหม่นะเจ้าเมฆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in