20 ม.ค. 63

เทคยาแก้เครียดมา3-4วันแล้ว

ทำให้ตัวเองเลิกฟุ้งซ่านขึ้นนิดหน่อย

จริงๆควรรักษามาตั้งนานแล้ว

ก็ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อ3ปีก่อนนั่นแหละ

ย้อนความไป

ม.5 อายุ16 หมาสุดที่รักตายตอนเทอม2

ลูกน้องของพ่อฆ่าตัวตายพ่อเลยต้องรับผิดชอบปัญหาหนี้สินทั้งหมด

ย้ายงานเลิกกับแม่ไม่เจอกันจนจบม.6

ชีวิตแม่งโคตรห่วยเลยอะไรที่เคยได้ก็ไม่ได้อีกต่อไปเข้าใจคำว่าตกอับเลย

ร้องไห้ทุกคืนกรีดข้อมือ 

สำนึกได้ก็ตอนมันหายเจ็บเลยเลิกmทำ

สภาพจิตใจโคตรแย่แต่น้อยคนจะทราบ

ดีแล้วอย่ามารับรู้เลย

โทษตัวเองทุกครั้งว่าไม่น่าเกิดมา

ค้นพบว่าบ้านแตกเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

เป็นอายุ17ที่โคตรสาหัส

โตมาอย่างบอบช้ำสภาพจิตใจย่ำแย่

อายุ18 พยายามอ่านหนังสือสอบ

สอบติดตามคาดแต่ไม่ได้ชอบครูจริงๆ

อย่างน้อยโตไปแม่ก็คงสบายใจว่ามีงานทำแน่ๆล่ะ

ถึงแม้จะเป็นฝันของแม่ไม่ใช่ฝันของเรา

ก็ไม่เป็นไรหรอกชีวิตก็แบบนี้

ไม่อยากโทษพ่อแม่หรอก 

เรามันห่วยเองที่ไม่มีเป้าหมายในชีวิต

สัปดาห์ก่อนหมอถามหนูอยากไปstandingอยู่จุดไหน

ตอบไม่ได้สมองblank เลยตอบไปว่าหนูแค่อยากมีความสุข

“แล้วความสุขแบบไหนล่ะอธิบายสิ”

“แค่มีความสุขกับสิ่งเล็กๆน้อยๆในชีวิตประจำวันได้กินอะไรอร่อยๆได้อยู่กับคนที่เรารักค่ะ”

“หนูมีความสุขยากใช่มั้ยตอนนี้”

ผงกหัวน้ำตารื้น

“เอางี้นะตื่นมาหนูมองกระจกหนูว่าหนูสวยไหม”

“ค่ะ” 

ขำดี หยุดร้องไห้ไปพักนึง

“อย่าร้องไห้เลยนะคนสวยของป้า”

ไม่เคยมีใครเรียกว่าคนสวยเลยแฮะ

“เอางี้ เดี๋ยวป้าโทรไปบอกพี่นกห้องตรวจ7 ให้หนูไปหาหมอตามนี้นะ จะช่วยได้เยอะเลย”

“โอเคค่ะ”

ใจชื้นมาหน่อย แต่ก็ยังรู้สึกเกร็ง ๆ ถึงจะไปโรงพยาบาลบ่อยจนแทบจะเป็นบ้านหลังที่สองแล้วก็ตาม