"คำพูดที่ดีจากเธอ กับการกระทำที่เธอ ให้มุมมองต่างไป
เป็นสิ่งที่ทำให้เรานั้นโชคดีกว่าใคร เกิดขึ้นได้ไง
เพราะอะไร ...
ต้นเหตุที่ทำให้เรานั้นโคจรได้เจอ กำหนดหรือเป็นเพียงเรื่องบังเอิญอย่างไร
มันอาจจะไม่จำเป็นเท่าการรับรู้ ว่าฉันนั้นรักเธอมากเท่าไหร่ "
อาการของการโคจรมันเป็นยังไงหรอ เราจะโคจรมาเจอกันได้อีกกี่ครั้งกันนะ
แต่ก็นั่นแหละ เหมือนกับท่อนฮุกของเพลงนี้
ยินดีที่ได้พบเธอ ยินดีที่ได้รักเธอ
ฉันจะรู้จักเธอ เท่าที่เธอให้ฉันรู้จัก
ฉันจะยิ้มให้เธอ เท่าที่เธอให้ฉันยิ้มให้
ฉันจะสัมผัสเธอ เท่าที่เธอให้ความจริงใจ
และจะเป็นอย่างนี้ จนต่อไป
ทั้งหมดของเพลงนี้รวมๆก็เป็นเราหนึ่งคน ถ้านี่คือการโคจรมาเจอกันเราจะขอบคุณใครได้บ้าง
หรือถ้านี่ความบังเอิญ เราก็จะเหมารวมว่ามันเป็นความบังเอิญที่น่ารักไปหมด แถมยังเป็นความบังเอิญที่โชคดีมากเหลือเกิน
ขอบคุณรอยยิ้มที่เหมือนกับดอกทานตะวันสวยงามยามเช้า มันยื่นหน้ารับแสงอาทิตย์ที่สาดส่อง
แต่เราขอโทษนะที่เป็นพระอาทิตย์ให้คุณทานตะวันไม่ได้เลย เราเป็นแค่คนที่นอนตื่นสาย แค่ตื่นมาดูคุณทานตะวันยิ้มยังทำไม่ได้ แต่ถ้าวันไหนพระอาทิตย์ทำคุณห่อเหี่ยวจากแสงที่มากจนเกินความจำเป็น เราจะรดน้ำให้คุณทานตะวันนะ คนไร้ปรโยชน์น่ะ หน้าที่มีไม่มากนักหรอก แต่เชื่อสิว่าคนที่ไร้ประโยชน์คนนี้จะทำหน้าที่ที่มีให้ดีที่สุดเลย
หวังว่าจะดูแลตัวเองนะ
:-)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in