เรื่องมันเกิดจากเพื่อนสนิทกูตัวหนึ่ง มันกำลังเศร้าใจเหงาหงอยยามดึก กูด้วยความที่บ้านใกล้บวกกับเป็นคนขี้เสือกเลยเป็นห่วงมัน อยากรู้ว่ามันเศร้าเรื่องอะไรเลยจะเดินไปหามันตอนเที่ยงคืน ระหว่างทางก็คอลกับเพื่อนอีกคนไว้คอยให้มันรายงานสถานการณ์ในแชทไลน์กลุ่มให้ฟังด้วย เพราะกูนั้นขี้เกียจเปิดไลน์อ่าน
ช่วงแรกที่เดินไปก็ยังพอมีแสงไฟให้หายกลัว แต่พอเดินเข้าซอยบ้านเพื่อนไปทางก็เริ่มเปลี่ยว แสงเริ่มมืด คนเริ่มหาย กูกลัวจนเยี่ยวจะราดมากตอนนั้น แต่ก็กัดฟันสู้ เพราะเลือดคนขี้เสือกมันร้อน
พอเดินไปเริ่มใกล้ถึงหมู่บ้านที่เพื่อนอยู่ กูก็รายงานกับเพื่อนในสายให้พิมพ์ลงกลุ่มไลน์อีกที บ้านเพื่อนกูก็ไม่ได้ไกลมากนะ แต่ตอนนั้นกูรู้สึกว่ามันเป็นการเดินทางที่ยาวนานมาก
แต่แล้ว… คำตอบของเพื่อนที่ตอบกลับกูมาทำกูต้องช็อค!!! และสิ่งที่มันตอบไลน์กลับกูมาคือ “มึงห้ามมานะ หมู่บ้านกูเพิ่งมีโจรขึ้นบ้านมาเมื่อไม่กี่วันก่อน”
อีห่า กูเริ่มใจไม่ดีและ กูเลยกลับหลังหันแบบชาวลูกเสือกลับพร้อมพูดคนเดียวว่า “พ่อหนูเป็นตำรวจ”
แต่พอเดินไปสักพักกูก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม แม่งกูกลัวมาก มากจนไม่แม้แต่จะกล้าหันหลังกลับไปมอง ทำไงดีล่ะวะทีนี้
จนกูเริ่มจะสติแตก ทีนี้กูวิ่งเลย ใส่เกียร์หมาสับตีนแตก!!! จังหวะนั้นกูคือวิ่งไม่คิดชีวิต เท้าก็วิ่ง ปากก็ตะโกนลั่นว่า “พ่อกูเป็นตำรวจยศนาวาเอก” ไอสัส จังหวะนั้นกูไม่รู้แล้วตำรวจมียศอะไรบ้าง กูตะโกนหมดค่ะอีดอก กูไม่สนเหี้ยไรแล้ว เพราะอำนาจตำรวจสมมติของพ่อกูเท่านั้นที่จะปกป้องชีวิตกูได้!
และนี่ก็เป็น 1 ในเหตุการณ์ที่เสี่ยงชีวิตสำหรับกู แม่งเอ้ย เล่าไปก็ยังอายไม่หาย คิดได้ไงพ่อกูเป็นตำรวจ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in