เมื่อก่อนนั้นฉันเคยคิดว่าตัวฉันนั้นโดดเดี่ยว ไม่มีเพื่อนคนรอบข้างหรือใครที่ทำให้รู้สึกว่าสามารถพูดคุยหรือแบ่งปันเรื่องราวต่างๆในชีวิตด้วยได้ แต่ในทางกลับกันผู้คนรอบข้างกลับเลือกที่จะเล่าปัญหาของตัวเองและคอยติดต่อและพูดคุยกับฉันอยู่เรื่อยๆ จุดนี้เองทำให้เกิดคำถามภายในใจว่าแล้วทำไมตัวเราถึงไม่สามารถทำแบบนั้นกับคนรอบข้างได้?

เป็นเรื่องที่ดูปกติและธรรมดามากๆกับการที่เพื่อนจะโทรหากันทักมาหากัน แต่ทำไมเรากลับรู้สึกทำแบบนั้นไม่ได้ อะไรทำให้คนคนนึงนั้นเลือกที่จะทักเเละโทรมาหาเรา เค้ารู้สึกดีและสบายใจกับเราอย่างงั้นหรอกหรอ แล้วทำไมเราถึงไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับอีกฝ่ายหรือมันเป็นความผิดของคนรอบข้างที่ทำให้ฉันไม่รู้สึกสบายใจมากพอที่จะเปิดใจด้วยหรืออันที่จริงแล้วมันเป็นเพราะฉันกลัวและคิดมากเกินไปเอง? ฉันพยายามคิดหาเหตุผลกับเรื่องนี้มาตลอดจนสุดท้าย ฉันเลือกที่จะลองทำในสิ่งที่มันเป็นเรื่องปกติสำหรับคนทั่วไปนั่นก็คือการเลือกที่จะพูดคุยเล่าเรื่องราวๆเเละปัญหาความไม่สบายใจในชีวิตให้ คนรอบข้างฟัง ในตอนแรกฉันก็ไมไ่ด้รู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่รู้สึกเฉยๆด้วยซ้ำ แต่หลังจากนั้นมันก็ทำให้ความคิดบางอย่างเปลี่ยนไป มันทำให้ฉันรู้สึกว่า มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยหนิกับการที่เราจะเลือกที่จะเล่าความรู้สึกและปัญหาของเราให้ใครสักคนฟัง ถึงเเม้ปัญหามันจะไม่ได้จบไปพร้อมกับการเล่าเรื่องของฉัน แต่ในใจของฉันมันกลับรู้สึกหนักน้อยลง

สุดท้ายเเล้วฉันก็กลับมาทบทวนตัวเองอีกทีนึงว่า ในความโดดเดี่ยว ที่ฉันกำลังเผชิญอยู่นั้นฉันโดดเดี่ยวไม่มีคนรอบข้างในชีวิตเลยจริงๆ หรือมันเป็นเพียงเพราะตัวฉันเองเลือกที่จะมองข้ามคนรอบข้างและไม่กล้าที่จะพูดสิ่งที่อยู่ในใจฉันเอง