เมื่อรักครั้งแรกในช่วงวัยรุ่นของ สวี่ชิงเฉิงจบลงด้วยคำว่า “ผมจำคนผิด” เธอเลยพยายามลืมมันไป

แปดเก้าปีต่อมา เมื่อเธอมาฝึกงานกับอารองในตำแหน่งผู้ช่วยผู้กำกับ เธอก็ได้พบกับเขาคนนั้นอีกครั้ง “ซูผ้อ” นักแสดงนำชายตัวพระที่ม

ชื่อเสียงของคณะงิ้วที่มาแสดงงิ้วคุนฉวี่ที่อารองของเธอเป็นผู้กำกับ โชคดีที่ดูเหมือนเขาจะจำเธอไม่ได้แล้ว แต่ทำไมเขาถึงมีท่าทีแปลกๆ กับเธอนะ

ทั้งขโมยกินข้าวกล่องเธอ แล้วยังพยายามทำให้เธอหน้าแดงอีก หรือว่าเขาจะชอบเธอเข้าแล้ว!?

งานของกู้ซีเจวี๋ยที่เราเคยอ่านคือ มีเธอ ฤดูหนาวอุ่น ฤดูร้อนเย็น แล้วก็ รักเพียงเธอ

ก็อ่านได้เพลินๆ แบบว่าช่วงแรกๆ น่ารักมาก ชอบช่วงที่ซูผ้อจีบนางเอกตอนที่นางเอกไปเป็นผู้ช่วยอาตัวเองอะ แบบกินข้าวกล่องของนางเอก หรือคอยมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆ รู้สึกว่าน่ารักมาก เราชอบนิสัยพระเอกแบบซูผ้อด้วย งานส่วนมากของคนเขียนเป็นแนวเรื่อยๆ อยู่แล้ว

เรื่องนี้ก็นับว่าน่ารักดี ไม่ดราม่า ดูคนจีบกันเฉยๆ นางเอกกับพระเอกเคยรู้จักกันสมัยวัยรุ่น แล้วก็แยกย้ายกันไปด้วยความเข้าใจผิด นางเอกคิดว่าพระเอกชอบคนอื่นแล้วจำสับสนกับตัวเอง ส่วนพระเอกก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองชอบนางเอก แบบไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองมีความรู้สึกแบบนั้นกับนางเอกอะ จนต่อมาค่อยมารู้สึก แบบเป็นพวกความรู้สึกช้าละมั้ง

แอบรู้สึกว่าปมมันไม่ตรงกับที่เดาเอาไว้ แบบมันเบากว่ามาก ตอนแรกคือคิดว่า อ้อหรือว่าจะเฉลยว่านางเอกคือมู่มู่คนนั้นแต่ว่าตัวนางเอกจำไม่ได้กันนะ สรุปก็คือไม่ใช่มู่มู่คนนั้น แต่ที่แยกย้ายกันในอดีตก็เพราะพระเอกรู้ตัวช้าเฉยๆ บวกกับอาจารย์เก็บจดหมายเอาไว้ (อาจารย์คะ นี่ถ้านางเอกไม่ได้มาช่วยงานคุณอา ก็กลายเป็นโศกนาฎกรรมความรักเลยนะคะ) แอบหงุดหงิดอาจารย์ 55555 อาจารย์เอาสิทธิอะไรมาตัดสินใจว่าจดหมายจะทิ้งหรือเอาไว้เอ่ย แต่ก็นะเข้าใจ mindset อาจารย์ประเภทนี้เหมือนกัน

เรารู้สึกว่าหลังจากจีบกัน ได้เป็นแฟนกันแล้ว (อย่างง่ายดาย) เราก็หมดความตื่นเต้นไปนิดนึง

แต่ก็พูดรวมๆ ได้ว่าอ่านได้เพลินๆ น่ารักดี ชิวมาก แล้วก็เรื่องของอุปรากรจีนน่าสนใจดีค่ะ