ยังคงแข็งแรงเหมือนเดิมหรือเปล่า

ถึงสิ่งที่ฉันเห็นผ่านสายตาคือคุณคนเดิมที่ยังคงมีชีวิตตามปกติดี

แต่ภายในจิตใจและความนึกคิดคุณนั้น มีความเหนื่อยล้าปะปนอยู่บ้างไหม

ฉันไม่อาจรู้เลย

---

เป็นเวลาไม่นานนักหลังจากตัดสินใจไม่ตอบข้อความของคุณ

เพราะรู้สึกว่าถึงตอบกลับไป ก็ไม่มีอะไร 

ความรู้สึกว่างเปล่าที่เกิดขึ้นในใจความอบอุ่นที่เย็นสบายได้ลาจากไป และถูกแทนที่ด้วยความกลัวหลายอย่าง

กลัวการเผชิญหน้า

กลัวการให้ความหวัง

กลัวบางสิ่งกลายเป็นความจริง

กลัวกันและกัน

ตั้งแต่รับรู้ว่าไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้

เราต่างหลีกเลี่ยงให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อจะได้ไม่มีใครเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว

เวลาที่ผ่านมาฉันไม่รู้ว่าคุณรู้สึกยังไง 

แต่ที่รู้ในใจตอนนี้คือคิดถึงคุณ 

คุณคนนั้นที่เคยได้มีเวลาดี ๆ ร่วมกัน

มีบทสนทนาที่ไม่มีเหตุผล 

และการกระทำบางอย่างที่นึกถึงทีไรก็อดมีความสุขในใจไม่ได้สักที

ซึ่งอาจจะไม่ใช่คุณคนที่ฉันเห็นหรอก 

เพียงแค่เวลาที่ได้มองคุณมันทำให้ฉันนึกถึงเขาคนนั้น

และอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าเขาเป็นอะไรไหม

พักผ่อนพอไหม

มีใครสักคนกอดเขาในวันที่เขาเหนื่อยมาก ๆ หรือเปล่า

(ถ้ามีคนนั้น ฉันคงเสียใจนิดหน่อยล่ะนะ แต่ดีกว่าปล่อยให้เขาเผชิญกับความเหนื่อยคนเดียว) 

อยากจะบอกทุกครั้งที่ได้เห็นจริง ๆ แต่ด้วยความไม่กล้า 

กลัวว่าถ้าบอกกับคุณด้วยคำพูด สีหน้า และท่าทางของฉัน 

บรรยากาศน่ากระอักกระอ่วนจะเกิดขึ้นมา

อีกทั้งถ้าบอกคุณที่เป็นอยู่ตอนนี้ คงรองรับความรู้สึกได้ไม่เหมือนกับคุณคนที่ฉันคิดถึง

แต่ถึงอย่างนั้น 

การเก็บเอาไว้แล้วมาพิมพ์ลงในนี้ 

โดยมีความหวังเล็กน้อยที่คุณจะเข้ามาอ่านก็ช่วยพอทุเลาความคิดถึงที่มีอยู่ได้บ้าง 

---

มาจนถึงตอนนี้ 

อาจมีคนสงสัยว่าทำไมถึงเลือกที่จะพิมพ์หลายย่อหน้า

แทนการตอบข้อความที่ถูกทิ้งค้างในกล่องข้อความ

นั่นคงเป็นเพราะฉันสบายใจที่จะได้พิมพ์ลงไปโดยไม่มีวันรู้เลยว่าเขาจะได้อ่านหรือไม่

อย่างน้อย ก็คงดีกว่าการรอคอยให้เขาอ่านและตอบเหมือนอย่างที่เคยทำ

นี่คือความสัตย์จริงทั้งหมดที่คิดและรู้สึก

ถึงคุณที่คิดถึง

แม้ว่าอีกฟากหนึ่งจะไม่มีตัวตนของฉันปรากฏในห้วงความคิดเลยก็ตาม

---

(สารภาพตามจริง ฉันคิิดถึงตอนที่ได้กอดในวันที่คุณเหนื่อยนั่นแหละ มันน่าดีใจนะที่ได้ช่วยแบ่งเบาอะไรบ้าง)