มีความสุข

มีความสุขมากๆ

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้

การที่มีความสุขเองได้โดยไม่หวังพึ่งใครสักคน มันเป็นแบบนี้นี่เอง

ฉันเอาตัวเองไปผูกติดกับคนบางคนนานเกินไปแล้ว

ในโลกที่ไร้ซึ่งการติดต่อกับผู้คนภายนอก ฉันค้นพบ

สุดท้ายแล้วคนที่จะทำให้ฉันมีความสุขได้มากที่สุด คือฉันเอง

ไร้ซึ่งความคาดหวัง ไร้ซึ่งการติดต่อ ไร้ซึ่งการมีอยู่

ฉันสามารถใช้ชีวิตได้

และมีความสุข

ฉันไม่เคยเขียนด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ่มเช่นนี้มาก่อน

เคยหลงคิดว่า การที่คนเราจะลุกขึ้นมาเขียนได้ ต้องให้ตัวเองมีความรู้สึกเศร้าก่อน

ช่างเป็นความคิดที่โง่เขลายิ่ง

เพราะในยามนี้ ฉันเขียนด้วยใจที่เป็นสุข มันช่างเป็นความรู้สึกแสนล้ำค่าที่ฉันได้ค้นพบ

ฉันผ่านเรื่องราวนั้นมาแล้ว 

หากมีบางครั้งเมื่อมองย้อนกลับแล้วรู้สึกเจ็บปวด

มันก็เรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือ?

เพราะยังไงเสีย นี้ก็ยังคงเป็นชีวิต