.

เขาเคยเป็นคนที่มีความสุขกับโลกใบนี้

เคยคิดว่า ตัวเขานั้นมีพร้อมทุกอย่าง ทุกสิ่งมันช่างสวยงามมหัศจรรย์กระไร เขาหลงมัวเมาไปกับสิ่งที่ตนเองถูกปรนเปรอ หากในบางครั้งที่ความโศกเศร้านั้นคืบคลานเข้ามา เขาก็จะถูกสิ่งเร้าต่างต่างดึงออกไปจนหลงลืมไปว่าโลกนี้เคยมีความทุกข์อาศัยอยู่

ไม่เคยรู้เลยว่ามันรอค่อยที่จะเข้ามาในโลกของเขาอย่างช้าช้า

วนเวียน วิ่งวน เฝ้ามอง , ราวกับหลงใหล

และเมื่อเวลานั้นมาถึง ,

ช่วงเวลาสั้นสั้นที่โลกของเขาเกิดรอยปริแตกแม้เสี้ยวมิล 

มันกระโจนเข้ามา

อย่างโหดร้าย แหวกรอยปริเสี้ยวมิลนั้นจนกว้างเสียจนเหวอะหวะ ยากจะรักษา 

ไม่มีอีกแล้ว โลกที่แสนสวยงามที่เขาเคยอาศัย

ทุกอย่างรุกรานเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับโรคร้ายที่ฝักตัวมานาน มันรอวันปะทะ

ท้ายที่สุด , เมื่อโลกนั้นพังทลาย

แผลร้ายลามไปทั่ว แต่สิ่งที่เขาได้เห็น คือโลกอีกใบที่อยู่ข้างนอก มันหมองหมน ไร้สีสัน ผู้คนที่โดนความโศกเศร้าครอบงำเดินผ่านกันไปมาอย่างไร้ชีวิต

ในตอนนั้น , เขาตระหนักได้

นี่ต่างหากโลกแห่งความเป็นจริง.